Μέχρι την επώδυνη συμφωνία της 12ης/13ης Ιουλίου με τους «εταίρους» και μέχρι τον ανασχηματισμό της αμηχανίας, ο Αλέξης Τσίπρας /η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «της δικής του λογικής» είχε έναν ύπουλο εχθρό να αντιμετωπίσει: την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Ύστερα, όταν βρέθηκε σε ανάπτυξη το εσωτερικό ρήγμα στον (ιδιότυπο ούτως ή άλλως) πολιτικό οργανισμό που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον απο αντιπολίτευση δεν είχε έλλειψη! Μόνο που η αντιπολίτευση προερχόταν από μέσα – από την Αριστερή Πλατφόρμα, από τον (πάλι θυμωμένο) Παναγιώτη Λαφαζάνη, από την πρωθιέρεια του απολύτου Ζωή, από τον εκτοξευμένο και (ευτυχώς!) φλύαρο υπουργό-παγώνι Γιάνη Βαρουφάκη. Όμως τον Λαφαζάνη τον βομβάρδισε ο Τσίπρας με βόμβες βυθού, τον Γιάνη μας (με ένα «ν») τον άφησε να εκτίθεται μόνος του – μένει μόνον η Ζωή! Αλλά και ακόμη από πιο μέσα, προήλθε η αντιπολίτευσή του, πιο βαθιά, από την επιμονή των «κοινών συριζαίων». Οι οποίοι πίστεψαν στο «Πρώτη φορά αριστερά!» μη προσέχοντας ότι το ουσιαστικό στοίχημα ήταν ότι θα επρόκειτο για κυβερνητική/κυβερνώσα/με τις ευθύνες της διακυβέρνησης Αριστερά.
Η «άλλη» αντιπολίτευση, η αυτονόητη, η θεσμική, τον Αλέξη Τσίπρα συνέχισε να τον απειλεί όπως και πριν – δηλαδή… με την απουσία της. Που, σιγά-σιγά άρχισε να φέρνει κάπως προς διάλυση. Στην Ν.Δ., αυτό κόντεψε να αποκτήσει και κοινοβουλευτική αποτύπωση, με αφορμή τη φορολογία των αγροτών – όμως επεκράτησαν σοφές(;) συμβουλές και το θέμα απεσύρθη/θάφτηκε, ώστε ο πολυθρυμματισμός να μην φανεί. Στο πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, πάλι, η διάλυση έχει εγκατασταθεί τόσο πολύ στον πυρήνα του (βοηθάει και η πρωτεϊκή, διεκδικητική των πάντων φιγούρα του Βαγγέλη!), ώστε κάθε συζήτηση να παρέλκει. Από το ΠΟΤΑΜΙ, τώρα, η απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρεί δια της τεθλασμένης: ένας αιφνίδια ωριμάζων Σταύρος Θεοδωρακης κατά κάποιον τρόπο «δείχνει τον καθρέφτη» στον Αλέξη Τσίπρα, ώστε ο δεύτερος να μην μπορεί να θεωρήσει ότι… δεν βλέπει τι ακριβώς κάνει από εσωστρέφεια, τι κάνει από κομματοκεντρικό χειρισμό, τι κάνει από παραίτηση από την (όποια εναπομένουσα) ουσία της βαριάς διαπραγμάτευσης. Της οποίας δέχθηκε να κουβαλήσει το κόστος – μην το ξεχνάμε αυτό.
Τι κάνουν όλα αυτά; Πού οδηγούν, εντέλει; Φοβόμαστε ότι τον καθιστούν τον Αλέξη Τσίπρα ακόμη περισσότερο κυρίαρχο. Για την Die Welt είναι «πανίσχυρος σαν βασιλιάς» (γι’ αυτό και θα μπορούσε να γίνει «ο μεταρρυθμιστής της Ελλάδας»). Αλλά, να! Η κυριαρχία αυτή του Τσίπρα -θυμηθείτε λίγο Σαμαρά εκεί στα τέλη του 2013, θυμηθείτε και Κώστα Καραμανλή πριν το 2007: θυμηθείτε αν μη τι άλλο την προβατένια αποδοχή τους από τα μίντια και συγκρίνετε με τη μιντιακή «ανακάλυψη» του Τσίπρα μέχρι την στιγμή που ετούτος αποφάσισε να ανοίξει μέτωπο- ακριβώς με τον κόσμο των μήντια, ώστε να έχει «εχθρό»! – η κυριαρχία Τσίπρα κινδυνεύει να αποδειχθεί ότι αποτελεί κυριαρχία χωρίς αληθινό αντικείμενο. Να βρεθεί δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας κυρίαρχος στο πουθενά.
Δυο υποσημειώσεις, εδώ. Πρώτον: η κυριαρχία Τσίπρα λειτουργεί παράξενα «έξω» – εκεί όπου ο ριζοσπαστισμός του σόκαρε αρχικά τις φθαρμένες ευρωπαϊκές ελίτ, οι οποίες εν συνεχεία τον αγκάλιασαν (όχι δε μόνον η Άνγκελα Μέρκελ!) ως τελευταία προσδοκία από «Ελλάδα». Αυτό.. δεν είναι υγιές. Ούτε για τον Τσίπρα τον ίδιο, ούτε για τη συνέχεια. Οι Ευρωπαίοι, το ‘ζησε πικρά ο Σαμαράς αυτό, ό,τι φορτώνουν με προσδοκίες, αυτό και διαλύουν! Άσχημα.
Δεύτερον: αν έναν τακτικό σύμμαχο διαθέτει σ’ αυτήν τη φάση ο Τσίπρας, είναι ο τρόπος με τον οποίο πάγωσε τις κινήσεις της Αριστερής Πλατφόρμας, του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ποιος; Το ΚΚΕ.
