Του Άγη Βερούτη
Έλαβα το παρακάτω μήνυμα πριν 3 μέρες, αναφορικά στο προηγούμενο άρθρο μου στο προηγούμενο άρθρο μου “Συνομιλία με μια συνταξιούχα Πασόκα”.
Το αναρτώ αυτούσιο [πλην προσωπικών στοιχείων] για να δούμε και μια οπτική των εγγονιών της Γενιάς του Πολυτεχνείου [ΓτΠ].
Η ΓτΠ είναι η γενιά που έφαγε τα λεφτά των γονιών της, τα δικά της λεφτά, τα λεφτά των παιδιών της και συνεχίζει τώρα να τρώει τα λεφτά των εγγονιών της!
Και νομίζει ότι τα δικαιούται κιόλας.
__________
“Καλημέρα κύριε Βερούτη,
Ονομάζομαι Δ., είμαι 20 χρονών, και αυτή τη στιγμή είμαι δευτεροετής φοιτητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του ******* στην ********. Είμαι από ******, γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί όλα τα χρόνια, ωστόσο δόξα τω Θεώ (και τον Άγιο Ανδρέα), οι γονείς είχαν τη δυνατότητα για εξωτερικό.
Σας διαβάζω τακτικά, μου αρέσει πέρα από τις απόψεις και την θεματολογία ο τρόπος γραφής σας, είναι ιδιαίτερα επαρκώς καυστικός. Συγκεκριμένα θα ήθελα να αναφερθώ στο άρθρο σχετικά με την συζήτηση για την κυρία Πασόκα, την φαντασμένη αλλά κατα τ’ άλλα γλυκύτατη υποθέτω κυρία.
Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη συζήτηση ξέρετε ποιο είναι;
Είναι το γεγονός ότι πρέπει δυστυχώς να αποδεχτούμε και να συλλάβουμε, ότι είναι δύσκολο για ανθρώπους σαν και αυτούς να συνειδητοποιήσουν ότι οδήγησαν μια ολόκληρη χώρα σε αυτή την κατάσταση με λάθος νοοτροπίες και συμπεριφορές (και εκλογές) μιας ζωής. Φανταστείτε εσάς να ερχόταν κάποιος να σας πει στα μούτρα ότι ψηφίζατε 40 χρόνια λάθος. Ή ότι αυτά που σας έδιναν, θα τα στερούσαν μετέπειτα από τα παιδιά σας.
Όταν ακόμα και σήμερα, θείος μου συνταξιούχος δάσκαλος, αξιόλογος άνθρωπος, με πλήρη συνείδηση των λαθών του παρελθόντος, καθώς και με ιστορικές φράσεις του τύπου “Μου βάζουν λεφτά στον λογαριασμό για τα οποία δεν δούλεψα”, πληρώνεται με 1.400 ευρώ σύνταξη, ενώ την ίδια στιγμή το παιδί του με πτυχίο δασκάλου και 2 μεταπτυχιακά περιμένει να διοριστεί για να παίρνει 800 ή και 900, προσπαθώντας με την καλή του να κάνουν και οικογένεια, αναρωτιέμαι πόσο αλήθεια μπορούν να πειστούν αυτοί οι άνθρωποι για τα λάθη τους.
Αλήθεια όταν σε μια χώρα, η πυροσβεστική και η αστυνομία ανταγωνίζονται σε μόρια τους χημικούς μηχανικούς και τη νομική, τελικά όλοι προσκυνάνε ένα “ευλογημένο” και εξασφαλισμένο δημόσιο? Μου θυμίζει την ταινία “Μπακαλόγατος”, όπου το παλικαράκι της Λίτσας, μπόρεσε να πάει να τη ζητήσει, όταν επιτέλους έλυσε το οικονομικό του. Δηλαδή όταν μπήκε στη ΔΕΗ…πραγματικά η ΠΑΣΟΚΑ κυρία, είχε ποτέ υποψιαστεί, ότι μπορεί να ζει σε μια ψευδαίσθηση. Ότι δεν ήταν λογικό να έχει κουπόνια για τα πάντα. Ότι δεν ήταν λογικό να έχει έκπτωση στο κρατικό Μακεδονία Palace. Ή μήπως της άρεσε η δανεική πραγματικότητα της “αξιοπρέπειας” όπως αναφέρει. Διότι τι πιο αξιοπρεπές, από το να είσαι μάγκας με τα λεφτά των άλλων.
Κλείνοντας, ξέρω ότι με τις διάφορες σκέψεις μου ξέφυγα από το θέμα, αλλά θα ήθελα να σας συμβουλεύσω να μιλάτε, και πότε να μη σταματήσετε να μιλάτε με τέτοιους ανθρώπους.
Είναι χρέος όσων έχουν βγει από το σπήλαιο, να κάνουν μια έστω μικρή προσπάθεια, να τραβήξουν κανένα Χριστιανό ακόμα.
Με εκτίμηση,
Δ. Τ.
Υ.Γ. Σε περίπτωση δημοσίευσης παρακαλώ μόνο τα αρχικά του ονόματος. Επίσης, να παραλειφθούν οι αρχικές πληροφορίες τόπου κατοικίας, καθώς και γενικά προσωπικές λεπτομέρειες.”
_________
Εξηγώ τώρα τον μηχανισμό χάρη στον οποίο η ΓτΠ δεν άφησε “λέπι”:
Από το 2000 ως το 2015 το ελληνικό κράτος συνεισέφερε στα χρήματα που μοιράστηκαν ως συντάξεις (περί τα €30 δισ. συντάξεις ετησίως) περίπου ισόποσα με το 8%-10% του ΑΕΠ κάθε χρόνου, από χρήματα που είχαν εισέλθει στο δημόσιο ταμείο μέσω φορολόγησης. Όχι μέσω αναδιανομής των ασφαλιστικών εισφορών των ενεργών εργαζομένων.
Αυτό σημαίνει ότι μεγάλο ποσοστό των συντάξεων που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται, ΔΕΝ προέρχονται από αναδιανομή των εισφορών των άλλων εν ενεργεία εργαζομένων, αλλά από εισπράξεις φόρων.
Επίσης, σημαίνει ότι το ύψος της σύνταξης στην Ελλάδα δεν έχει σχέση με τα ποσά που κάποιος έχει συνεισφέρει στον εργασιακό του βίο, αλλά με μια συνεχή διαπραγμάτευση ανάμεσα στους αποφασίζοντες το ύψος των συντάξεων (εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση) και τους αποδέκτες των συντάξεων αυτών: “δώσε μου αύξηση στην σύνταξη για να σε ψηφίσω στις επόμενες εκλογές”
Αυτή ήταν η έννοια του “Λεφτά υπάρχουν” και το κλείσιμο του ματιού του ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2009.
Το ύψος του χρέους κατά τη χρεοκοπία του Μαΐου του 2010 ήταν περίπου όσο το άθροισμα των ως τότε “ενέσεων” του κράτους προς τους συνταξιούχους, την περίοδο από την είσοδο στο ευρώ ως τη χρεοκοπία. Οι αυξήσεις των συντάξεων ήταν από καθαρό ζεστό χρήμα της αγοράς που είχε μαζευτεί ως φόρος ή είχε δανειστεί η εκάστοτε κυβέρνηση για να το δώσει επιτόπου και να το πληρώσουν οι επόμενοι την επαύριον.
Εκτός των υπολοίπων θεμάτων που παρουσιάζει το παραπάνω, υπάρχει και το θέμα ότι οι κρατήσεις των ΔΥ είναι εικονικές λογιστικές εγγραφές, αφού δεν είναι πραγματικά χρήματα που μπαίνουν σε κάποιο ταμείο, αλλά υποσχετικές εν ονόματι του Ελληνικού Λαού.
Όμως ακόμη και αν πληρώνεις κανονικά λεφτά, όπως πχ ένας ιδιωτικός υπάλληλος στο ΕΦΚΑ, ακόμη και αν είχες βάλει το 25% του καθαρού μισθού σου κάθε μήνα για σύνταξη (τα υπόλοιπα είναι για την υγειονομική περίθαλψη σου) μετά από 15-20 χρόνια έχεις βάλει ισόποσες εισφορές όσο συντάξεις 3-4 ετών!
Μετά από 30 χρόνια έχεις βάλει 6-7 ετών συντάξεις!
Μετά από 40 χρόνια έχεις βάλει 10 ετών συντάξεις!
Αν δεν δοθούν στο μεταξύ και αυξήσεις…
Ο κανόνας πλέον είναι οι συνταξιοδοτούμενοι (της παραγωγικής οικονομίας) να έχουν βάλει 4-5 ετών τους μισθούς εξόδου (αρχίζουν από βασικό συνήθως) και μένουν στη σύνταξη από τα 55-58 ως τα 85. Δηλαδή πληρώνονται 5απλάσια χρήματα από όσα εισέφεραν στο σύστημα.
Ένας που βγήκε στη σύνταξη στα 57 το 2000 με 30 έτη εργασίας, με τον πληθωρισμό της 30ετίας ίσως να είχε βάλει 1,5-2 ετών συντάξεις.
Η πεθερά μου έχει μια γνωστή που κάποτε δούλεψε στην Εθνική Τράπεζα και είχε βγει στην σύνταξη λόγω ανηλίκου πριν τα 35 της με δεκαπενταετία, τη δεκαετία του ‘80. Σήμερα στα 75 έχει πληρωθεί για 55 χρόνια δουλεύοντας όμως μόνον τα 15.
Ζωή να’χει, θα πληρωθεί άλλα 15 χρόνια τουλάχιστον, με μεγαλύτερη σύνταξη από όσο λαμβάνει σήμερα ως μισθό ένα νέο κορίτσι που ξεκινάει δουλειά.
Πόσες πια κρατήσεις να της έκαναν αυτής της ευλογημένης κυρίας, στα 15 χρόνια που δούλεψε;
Το αναδιανεμητικό σύστημα απόδοσης συντάξεων δουλεύει καλά όταν έχεις μια πληθυσμιακή πυραμίδα με λίγους συνταξιούχους και πολλούς ενεργούς εργαζόμενους.
Δεν έχουμε πλέον τέτοια πυραμίδα στη χώρα μας.
Όταν έχεις ισάριθμους εργαζόμενους με συνταξιούχους+ΔΥ οι οποίοι ζουν από τις εισφορές και τους φόρους των πρώτων, όπως σήμερα, δεν λέγεται πια αναδιανομή αλλά καταναγκαστική εργασία:
– Δουλεύει κάποιος να παράγει €1500 προστιθέμενης αξίας,
– παίρνει αυτός τα €350,
– παίρνει ο εργοδότης του άλλα €200
– και παίρνει για αναδιανομή το κράτος τα υπόλοιπα €950.
Αυτό προκύπτει από το σημερινό μέγεθος του Ελληνικού κράτους, που φθάνει στο 58% του ΑΕΠ.
Η απόδοση συντάξεων αναντίστοιχων με τις εισφορές καθενός προκάλεσε το Αναλογιστικό Έλλειμμα των €600 δισ. του 2010 που έγινε €400 δισ. μετά τις παρεμβάσεις του Κατρούγκαλου. Αυτό που προσπάθησε να αποτρέψει η επιτροπή Σπράου το 2001 και εκπαραθυρώθηκε…
Όταν έλεγε ο Πάγκαλος “μαζί τα φάγαμε” αυτούς της ΓτΠ εννοούσε.
Όχι τους ηλίθιους του ιδιωτικού τομέως που τους πληρώνουν διαχρονικά.
Βοήθειά μας…
