Του Άγη Βερούτη
Συντετριμμένος…
Συντετριμμένοι όλοι…
Δεν ήθελα να γράψω τίποτα στη δεύτερη μέρα εθνικού πένθους για την αφόρητη σπατάλη ζωής και νιάτων. Δεν δάκρυσα σήμερα αλλά ένα κόμπο στο λαιμό τον κουβαλάω από όταν έμαθα για την τραγωδία και γίνεται όλο και πιο βαρύς.
Φοβάμαι όμως ότι σε 10-20-50 μέρες θα μου φύγει ο κόμπος και θα ξεχάσω πόση θλίψη και συντριβή έχω μέσα μου σήμερα. Και μαζί μου θα το ξεχάσουμε όλοι εκτός από αυτούς που ορφάνεψαν από παιδιά. Και θα περάσει κι αυτό…
Δεν θα προσπαθήσω να υποθέσω ποιος είχε πόση ευθύνη και σε ποιο πράγμα. Γι’ αυτό υπάρχουν οι εισαγγελείς και οι δικαστές. Δεν ξέρω αν θα βγάλουν άκρη. Δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα που κανείς μας να μπορεί να κάνει ώστε να βγάλουν. Δεν ξέρω… Μακάρι να βγάλουν.
Το χρωστούν στα νέα παιδιά, που όλο και λιγότερα καταφέρνουν να μεγαλώσουν στη γεροντολατρική, τοξική κοινωνία μας.
Τόσο γεροντολατρική είναι η κοινωνία μας που κλέβει τα όνειρα των νέων για να τα ταΐσει στην απληστία και τον δικαιωματισμό των γεροντότερων.
Όπως που πέντε νέα παιδιά πρέπει να δουλεύουν με βασικό μισθό για να πληρώνουν με τις εισφορές τους τη σύνταξη ενός σημερινού συνταξιούχου των €1500 ευρών το μήνα, ο οποίος ανάθεμα αν στο σύνολο της εργασιακής του ζωής πλήρωσε σε εισφορές όσο τριών χρονών τη σύνταξη που εισπράττει σήμερα.
Ανάθεμα και αν αυτά τα παιδιά όταν φτάσουν, μετά από 45 χρόνια, να βγουν σε σύνταξη, θα έχουν να προσδοκούν να πάρουν ως σύνταξη ώσπου να πεθάνουν, ούτε το ένα τρίτο από όσα θα έχουν καταθέσει εκείνα ως εισφορές…
Δεν ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά μου είπε η κόρη μου ότι σκέφτεται να φύγει πάλι έξω, έστω και αν δεν έχει ήλιο εκεί που θέλει να πάει (αυτό βρήκα να της πω) γιατί εδώ δεν θα βγάζει αρκετά ούτε για να νοικιάσει μια γκαρσονιέρα και να τρώει, πόσο μάλλον να χτίσει τη ζωή της, να κάνει οικογένεια, να πάει διακοπές, να πάρει ένα μικρό μεταχειρισμένο αμάξι για να μετακινείται, να πληρώνει βενζίνες, να αποπληρώσει το δάνειο που πήρε για να πληρώσει τις σπουδές της, να κάνει όλα εκείνα όσα είναι αναμενόμενα να κάνει ένας νέος ώσπου να βαρύνει και κείνος.
Δεν θα έγραφα σήμερα, αλλά το χρωστάμε όλοι στους νέους μας να τους εξηγήσουμε πώς καταφέραμε να τα κάνουμε τόσο σκατά σαν κοινωνία, που να είναι προτιμότερο να είσαι γέρος και (…βάλτε ό,τι θέλετε συμπλήρωμα) παρά νέος και ωραίος…
Δεν θα έγραφα, αλλά χρωστάμε στους νέους μας να τους δώσουμε τουλάχιστον την ευκαιρία να ορίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους.
Αντί αυτού τους επιφυλάσσουμε οικονομικές αλυσίδες, παράλογους καταπιεστικούς κανόνες και εξάρτηση από μια γεροντοκρατία σε ασυλία, σε μια κοινωνία με σαθρούς ως ανύπαρκτους θεσμούς που σχεδόν μοιάζει πως δεν θέλουμε να ρωμαλέψουμε, με σχεδόν αρνησιδικία για ό,τι άδικο κάνει ο ισχυρός στον αδύναμο και, το χειρότερο, την δουλοπαροικία μιας κοινωνίας που σχεδόν το 60% της παραγωγής του πλούτου της το απαλλοτριώνει το κράτος με τη μορφή φόρων, εισφορών, τελών, διοδίων και ειδικών φόρων κατανάλωσης.
Ο πλούτος που κλέβει το κράτος από την οικονομία και την κοινωνία μετά λείπει από τα παιδιά, τους νέους και τους νεότερους, γιατί γίνεται παροχές στους αργόμισθους, τους βολεμένους, τους ανάξιους και τους ανίκανους, αντί να αποδοθεί στους νέους που δουλεύουν και δικαιούνται να ονειρεύονται γιατί τελικά έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και κυρίως γιατί τους αναλογεί!
Καίμε τα νιάτα της κοινωνίας μας για να ζεστάνουμε νερό να πλύνει τα πόδια της η γεροντοκρατία και η ανικανοκρατία, κόρη μου.
Και φταίμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι που συμβιβαζόμαστε με τις σχεδόν καλές αλλαγές, για σχεδόν σωστά κίνητρα, με σχεδόν σωστούς θεσμούς και σχεδόν εύρυθμη κοινωνία, σε μια σχεδόν αναπτυγμένη χώρα, με σχεδόν λειτουργική απόδοση ευθυνών. Και κλείσαμε σχεδόν το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα.
Ανάθεμα!
Συγγνώμη Αμαλία.
Εγώ φταίω για όλα.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @agissilaos
