Το Στοίχημα

Τις τελευταίες ημέρες γίναμε ξανά ως είθισται, μάρτυρες της πολιτικής του συνεχώς -εντεινόμενου αναθεωρητισμού και των αρνητικών εκπλήξεων που κατά εξακολούθηση μας επιφυλάσσει ο πρόεδρος της γείτονας χώρας Ρετζίπ Ερντογάν.

Αυτήν την φορά η αναφορά του λόγου του περιείχε την ρύση ότι τα όρια έκτασης των συνόρων της χώρας του εκτίνονται, σημειολογικά , όπου υπάρχουν νεκροί Τούρκοι υπήκοοι και συνεπώς αντίστοιχα τα μέρη αυτά δύναται να λογιστούν και ως εδάφη της ευρύτερης επικράτειας της.

Η ερμηνεία-ανάλυση της στρατηγικής που υιοθετεί ο πρόεδρος της γείτονας χώρας και η αντίστοιχη επένδυση στην ρητορική της έντασης και των νομικά ατεκμηρίωτων –απαράδεκτων διεκδικήσεων φανερώνει ουσιωδώς και το δόγμα το όποιο ο ίδιος έχει υιοθετήσει.

Στρατηγικά εσφαλμένα, επενδύοντας εξόχως τυχοδιωκτικά στην αναίρεση των διεθνών ευρέως αναγνωρισμένων συνθηκών επιδιώκει την παραχάραξη της ιστορίας , την αναίρεση του νομίμου δικαιώματος της χώρα μας στην άμυνα από την χώρας μας και την πλήρη καταστρατήγηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Το αποκύημα της φαντασίας της γαλάζιας πατρίδος που ο ίδιος έχει συνθέσει καθώς και το δομικό της στοιχείο «η αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγίου» στοιχειώνουν πολιτικά και καθοδηγούν αυτοκαταστροφικά τις κινήσεις του Τούρκου προέδρου.

Θεωρεί εσφαλμένα, πως η πολυδιάστατη! εξωτερική πολιτική που ασκείται και ο ρόλος του χρήσιμου μεσάζοντα τον οποίο με ατελείς πράξεις διεκδικεί ότι κατοχύρωσε, έχουν την δυνατότητα να προσδώσουν σε αυτόν το ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων.
Ο ρόλος αυτός οριοθετεί την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος της Τουρκίας επαναπροσδιορίζοντας με τρόπο επεκτατικό την μεγέθυνση γεωγραφικών της των ορίων.
Η εξωτερική πολιτική, η υψηλή στρατηγική και η φέρουσα διπλωματία διέπονται από την δεσπόζουσα σταθερότητα, την επιδραστική δυναμική του αγωγών των ορυκτών καύσιμων , και τους οριοθετημένους κανόνες της σοβαρότητας, της ευκρίνειας και των τετελεσμένων συνθηκών.

Η εκούσια προσχώρηση στην ανωτέρω ουτοπία, περί επέκτασης δηλαδή των γεωγραφικών ορίων της χώρας του στα μέρη όπου κείτονται οι Τούρκοι υπήκοοι , , είναι αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό του τρόπου με τον οποίο ο πρόεδρος της Τουρκίας αντιλαμβάνεται την ίδια δημοκρατία.

Το σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας είναι απόλυτα συγκεντρωτικό, δεν εδράζεται στους δημοκρατικούς κανόνες και τα χρηστά ήθη, ενώ οι όποιες λογικές φωνές που είχαν την δυνατότητα κατά καιρούς να ακουστούνε απομακρύνθηκαν άμεσα και με σχεδόν τρόπο βίαιο από την χώρα. Ας μην λησμονούμε συμπληρωματικά και το γεγονός σε σχήμα οξύμωρο, την «εκκαθάρισης», η οποία πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο με την αντιμετώπιση του πραξικοπήματος εναντίον το 2016.

Οι Θύλακες που αντιπροσωπεύουν το μονοπωλιακό σύστημα εξουσίας Ερντογάν , γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες, τα πάθη και τις αδυναμίες που ενσωματώνει ο απολυταρχικός- προσωποκεντρικός του τρόπος άσκησης ,λειτουργίας και διαχείρισης.

Ενστερνίζονται για το λόγο αυτό ευλαβικά την περιεχόμενη λογική και δημιουργούν για τον ηγέτη του συστήματος τους ,ακραιφνείς σκέψεις, ματαιόδοξες επιδιώξεις και σενάρια τα οποία δεν οριοθετούν επιχειρήματα που αφενός να ευσταθούν, ενώ και σε καμία περίπτωση δεν υιοθετούν οιοδήποτε κανόνα δικαίου. Χαράσσουν πάνω σε αβάσιμες νουθεσίες, με τρόπο περίτεχνο την θολή εικόνα , η οποία παραπέμπει στον ισχυρό-αδιαμφισβήτητο ηγέτη , ο όποιος ενσαρκώνει την αναγέννηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον μετακεμαλισμό.

Η ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη, ο εκπεφρασμένος παγκόσμια νέος πόλος εξουσίας», το σύστημα επιβολής ισχύος του προέδρου Ερντογάν, γενετήσια και καθοδηγητικά αυτοαναιρείται, από τα ίδια τα δομικά στοιχεία που το συνθέτουν..
Η «ιδεολογική» ενθυλάκωση του τρόπου σκέψης του «εταίρου» του του προέδρου της Ρωσίας κυρίου Πούτιν, που ο ίδιος ασμένως ενσωμάτωσε, θα οδηγήσει τον Τούρκο πρόεδρο με μαθηματική ακρίβεια σε σοβαρά λάθη και παραλείψεις τα οποία δεν έχουν καμία δυνατότητα αναίρεσης. .

Η υλοποίηση τέτοιων καταστροφικών επιδιώξεων «απαντάται» αποτρεπτικά από την κοινή λογική, την δυναμική των επιρροών, τους κανόνες της γεωπολιτικής και την υιοθέτηση του αυτοπροστατευτικού ρεαλισμού που διακρίνει την υψηλή στρατηγική.
Η ηγεσία της γείτονας χώρας δημιουργώντας αρνητικά τετελεσμένα με την άλλη πλευρά του ατλαντικού και την ανεξήγητη ασκούμενη εξωτερική πολίτικη της ωμής παρέμβασης στα κράτη με τις καταστροφικών πράξεις που την συνοδεύουν , το μόνο το οποίο κάνει με περισσή μαεστρία είναι να ενεργοποιεί ασφαλή τρόπο το άδειασμα της κλεψύδρας αυτού του ατελέσφορου δρόμου.

Η Ελλάς με σύνθεση δίχως κανένα αποκλεισμό, οφείλει να οραματιστεί την νέα Εθνική ΑΡΧΗ, ένα ρεαλιστικό-μακροπρόθεσμο-επιτακτικό αφήγημα με βασισμένο στα ιδεώδη, στην αυξημένη επιρροή, και τα δομικά χαρακτηριστικά που Ελληνισμός διαθέτει.. Η ανωτέρω πρόταση δύναται να ληφθεί και ως χάραξη ενός νέου οράματος , ένα μεγάλο ΣΤΟΙΧΗΜΑ στο όποιο πρέπει μέτοχος να είναι πρώτιστα ο περιούσιος λαός, η εφαρμογή του να καταστεί στρατηγικά ανελαστική και κυρίαρχη, και η επιδραστική δυναμική του να καταστεί ΑΣΠΙΔΑ σε οποιαδήποτε αλλότρια επιδίωξη. Το στοίχημα της επανατοποθέτησης στην ιστορία αποτελεί ευθύνη όλων μας και η υλοποίηση του καθίσταται παρακαταθήκη και ιστορικό χρέος όλων για τις γενιές που ’έπονται . Η ιστορία αναφέρεται κυρίαρχα στους θύλακες και θεματοφύλακες του αυτονόητου, σε αυτούς που φωνάζουν ενισχυτικά το παρόν, σε αυτούς που μετασχηματίζουν δομικά το μέλλον, και σε αυτούς που κερδίζουν το στοίχημα με το ηθικά αναθεωρημένο, υψηλά διαχρονικά κατοχυρωμένο εθνικό τους ιδεώδες. . .