Του Άγη Βερούτη
Για να είμαι ειλικρινής, η ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού στην ολομέλεια του Αμερικανικού Κογκρέσου με έκανε περήφανο ως απλό Έλληνα.
Η αναδρομή στη συμπόρευση των δυο λαών μέσα από κοινές αξίες και προτεραιότητες, της μικρής αλλά ταυτόχρονα ιστορικά τεράστιας χώρας μας ως σπίθα έμπνευσης της αμερικανικής πολιτείας, και του αμερικανικού αφηγήματος ως πηγή έμπνευσης για την Ελληνική Επανάσταση τον αιώνα του Ρομαντισμού και των ανθρώπινων ελευθεριών.
Η αναφορά του Κυριάκου στις διαχρονικές αξίες της Ελευθερίας και Αυτοδιάθεσης (ορίζοντας τη σκλαβιά ως απαράδεκτη κατάσταση για τον Άνθρωπο), στην ανθρωποκεντρική θεώρηση της ιστορικής ροής και την επανάσταση που πρεσβεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα ως εφεύρεση των Ελλήνων, μέσα από τη σεμνότητα και την ευθύτητα του λόγου του, μέσα από την απλότητα και καθαρότητα της διατύπωσης περίπλοκων πανανθρώπινων φιλοσοφικών θέσεων, μέσα από την αναφορά του στο Θωμά Τζέφερσον, γνωστού μελετητή του Αριστοτέλη, διακεκριμένου νομικού της εποχής του και συντάκτη της πρωτόγνωρης στην ιστορία της ανθρωπότητας Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, ίσως ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που γράφτηκε ποτέ, μέσα από την απλή και δωρική Ελληνικότητά του, ο Κυριάκος έγινε μέσα από την προσφώνηση αυτήν Ωραίος ως Έλλην.
…και μαζί του, για λίγα λεπτά, εγίναμε και όλοι εμείς οι είκοσι εκατομμύρια Έλληνες ανά τον κόσμο Ωραίοι, όχι επιφανειακά ούτε φευγαλέα, αλλά όπως ένα καλέμι χαράζει μια πέτρα που θα κουβαλάει τη χαραγματιά στο χρόνο. Ωραίοι με την αρχαία έννοια του σύγχρονου, του έγκαιρου και σωστά τοποθετημένου μέσα στο χρόνο.
…ή μάλλον έγιναν Ωραίοι ως Έλληνες, ένα-δυο δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζουν σήμερα στον πλανήτη μοιραζόμενοι τις διαχρονικές Αξίες που ορίζουν την Ελληνικότητα, δηλαδή την αγάπη για την Ελευθερία, την απαίτηση για την Ισονομία και τον παρεπόμενο αυτής σεβασμό για το Νόμο και τελικά την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη για την Δημοκρατία και αλληλεγγύη προς όσων οι Δημοκρατίες βάλλονται και κινδυνεύουν.
Μόνο μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό μετά από αυτή την ομιλία που μόνος του έγραψε και εκφώνησε στο τέλος του λόγου του ο Έλληνας, πρωθυπουργός:
“Ευχαριστώ”
Αυτό το λόγο υποπτεύομαι ότι τον έγραφε χρόνια στο μυαλό του, και απλά με την ευκαιρία της σωστής στιγμής τον εκφώνησε ανάμεσα στα ακατάπαυστα χειροκροτήματα των 435 βουλευτών και 100 γερουσιαστών της Αμερικανικής Ολομέλειας.
Οι χαζοί μιλάνε για τους άλλους, οι κανονικοί μιλάνε για τα γεγονότα και οι σοφοί μιλάνε για τις ιδέες. Δεν θυμάμαι ποιος το είπε αυτό αλλά είχε δίκιο.
Τώρα αν ο κυρ-Φόντας στην κλαδική ή η κυρα-Λίτσα στην τοπική των αντιπολιτευόμενων κομμάτων δεν κατάλαβε κουβέντα, ή αν οι ολίγιστοι που διεκδικούν άλλη μια ευκαιρία να ξανακαταβαραθρώσουν τη χώρα, δεν τους άρεσε η ιστορική αυτή ομιλία, ή θα έλεγαν κάτι άλλο, ή θα αναφέρονταν στα άμεσα προβλήματα της Ελλάδας ζητώντας ελεημοσύνη ως ζητιάνοι των ισχυρών, μου είναι όχι απλά αδιάφορο, αλλά με ικανοποιεί κιόλας.
Αντί αυτού οι ιδεολογικοί και αξιακοί δεσμοί ανάμεσα στην ισχυρότερη δημοκρατική ελεύθερη χώρα του κόσμου και την Ελλάδα μας ατσαλώθηκαν, μέσα από μια παρουσία σεμνότητας, ευθύτητας και διαχρονικότητας του πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Αν ο Κυριάκος έκανε λάθη στην διακυβέρνηση των τριών ετών είναι στην κρίση του καθενός πολίτη. Όποιος δεν δουλεύει μόνο δεν κάνει λάθη, αρκεί εκείνα να τα βρίσκει και να τα διορθώνει άμεσα. Αν έχουν αργήσει οι μεταρρυθμίσεις, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος. Γίνονται όμως έστω και αργά. Όμως είναι βέβαιο ότι με την επερχόμενη απλή αναλογική, τρικλοποδιά του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα, μπει η κοινωνία μας πάλι σε σπιράλ θανάτου ακυβερνησίας.
Είναι επίσης βέβαιο ότι στα ίδια 14 χρόνια που η Ελλάδα σέρνεται παρακάτω από το ΑΕΠ του 2008, η Ιρλανδία που το ‘08 ήταν κάτω από εμάς διπλασίασε το ΑΕΠ της παρά την δική της χρεοκοπία την ίδια χρονική στιγμή με μας.
Είμαι όμως εξίσου βέβαιος ότι αν η Ελλάδα έχει μια ελπίδα να επανέλθει τουλάχιστον στην προ-δεκαπενταετίας οικονομικο-κοινωνική της ευρωστία, η ελπίδα αυτή βρίσκεται στα χέρια του πρωθυπουργού.
Ελπίζω οι μικρόνοη και ανθελληνική λειτουργία του κομματικού συστήματος που διαβρώνει την Ελλάδα εκ των έσω, η γνωστή 5η φάλαγγα των πάσης φύσεως πολιτικάντηδων που υπηρετούν διαφόρων εξωτερικών τα συμφέροντα ενάντια στην Ελλάδα, να μην βρουν στήριξη στην κοινωνία και να μην εμποδίσουν την νομοτελειακή πρόοδο της χώρας που θα φέρει ο Κυριάκος στις επόμενες θητείες του, αν του δοθούν.
Η κοινωνία έδειξε τουλάχιστον την ωριμότητα να του δώσει αυτή την πρώτη διακυβέρνηση στης οποίας τη διάρκεια όμως αντιμετώπισε έναν απίθανο αριθμό κρίσεων με επιτυχία μικρή ή μεγάλη.
Με οποιονδήποτε άλλον από αυτούς που ξέρουμε στο τιμόνι, φοβούμαι ότι θα πέσουμε στα βράχια.
Προς το παρόν ας νιώσουμε όλοι λίγο περήφανοι, χωρίς να χάνουμε την ταπεινότητά μας, γιατί στο τιμόνι έχουμε έναν Ωραίο ως Έλληνα.
Το αφήνω εδώ.
