Του Άγη Βερούτη
Στο προηγούμενο άρθρο μου “Η μικρή επιχείρηση και τα μάτια σας!” μίλησα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με αφορμή την κρατική παρέμβαση στην αύξηση του κόστους των, μέσω της αύξησης του Βασικού Μισθού. Αυτό γίνεται ταυτόχρονα με την αύξηση του κόστους της Ενέργειας και των υπόλοιπων συστατικών της πολύ μικρής επιχειρηματικότητας!
Φυσικά πάγιο σκεπτικό του Ελληνικού Δημοσίου είναι η ρήση “Όποιος δεν αντέχει τη ζέστη ας βγει έξω απ’ το τηγάνι”, η οποία έχει καταλήξει στο κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων στην προηγούμενη δεκαετία της χρεοκοπίας και των μνημονίων, χωρίς να αντικατασταθούν από νέες επιχειρήσεις, και στην μετανάστευση 500.000 ελληνόπουλων υψηλής εξειδίκευσης στην πλέον παραγωγική τους ηλικία!
Όχι καλά αποτελέσματα αυτής της λογικής, με οποιαδήποτε κριτήρια.
Λέγω, από την άλλη, “μήπως να χαμηλώναμε λίγο τη φωτιά;”
Στον σχολιασμό του περασμένου άρθρου λοιπόν, έγραψα μια απάντηση η οποία προκάλεσε αρκετή συζήτηση στα κοινωνικά δίκτυα, ώστε να την επαναλάβω για όσους δεν διαβάζουν τα σχόλια των αναγνωστών μου που συχνά είναι εξαιρετικά!
Το αντικείμενο ήταν ο διαχωρισμός των μικρών επιχειρήσεων στο ξεκίνημά τους σε δυο βασικούς τύπους, και η σημασία τους αναλογικά για την οικονομία.
Σχετικά απλά πράγματα για όποιον ασχολείται με την πραγματική οικονομία, αλλά τεράστιας σημασίας για όσους παρακολουθούν “έξω από το τηγάνι” και παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων προς το καλύτερο ή το χειρότερο.
Έγραφα:
“Διεθνώς υπάρχουν δύο κύρια είδη επιχειρηματικότητας στο ξεκίνημα
1. Η επιχειρηματικότητα “Ανάγκης”
2. Η επιχειρηματικότητα “Ευκαιρίας”
Το 99,9% των επιχειρήσεων που δημιουργούνται είναι από την κατηγορία επιχειρηματικότητας “Ανάγκης”. Μόλις 1 στις 10 επιζούν την πενταετία. Στις περισσότερες περιπτώσεις αφορούν την δημιουργία μιας θέσης εργασίας για έναν υπάλληλο που βρέθηκε χωρίς δουλειά, ή έναν νέο που δεν βρίσκει δουλειά.
Θυμίζω ότι άνω του 30% των νέων κάτω των 30 ετών είναι άνεργοι [αν προσθέσουμε τους φοιτητές χωρίς εργασία το νούμερο εκτοξεύεται] παρότι μπορεί να έχουν πτυχία, ενώ αρκετοί από τους έχοντες εργασία μπορεί να υποαπασχολούνται σε τομέα εκτός της εξειδίκευσής τους. Αυτοί ή φεύγουν εκτός Ελλάδος να εργαστούν, ή βρίσκουν δουλειά ανειδίκευτη με βασικό ή λίγο παραπάνω.
Από το υπόλοιπο 0,1% των επιχειρήσεων που δημιουργούνται, όπου ο start-upper έχει δει μια Ευκαιρία κάποιου κομματιού της αγοράς που δεν εξυπηρετείται, μόλις 5%-10% πετυχαίνουν να επιβιώσουν την πενταετία. Μπορεί να λέω και πολλές.
Εξ αυτών κάποιες που είναι πολλά υποσχόμενες βρίσκουν το δρόμο τους για την Silicon Valley και το Βερολίνο και το Λονδίνο και χρηματοδοτούνται αδρά μήπως και γίνουν Μονόκεροι, δλδ άνω του $1 δις κεφαλαιοποίησης. Οι περισσότερες κλείνουν όμως ή πωλούνται στις δεσπόζουσες πολυεθνικές εταιρείες ανά τον κόσμο.
Εμείς εδώ σε αυτή τη χώρα για κάποιο αδιόρατο και ηλίθιο λόγο πιστεύουμε [κατά πλειοψηφία] ότι αν δεν είναι “σταρτάπ” η επιχείρηση είναι του πεταματού.
Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα άνω του 97% των θέσεων εργασίας της παραγωγικής οικονομίας [σημαίνει εκτός δημοσίου] βρίσκονται σε εταιρείες με 3 εργαζόμενους ή λιγότερους [ή έστω 87% αν βγάλουμε απ’ έξω τις αγροτικές επιχειρήσεις και τα φροντιστήρια/ιδιωτικά σχολεία κλπ του χώρου της παιδείας].
Το 3% βρίσκεται σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως οι Τράπεζες, τα σούπερ-μάρκετ, πρώην ΔΕΚΟ, και λίγες μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες όπως πρώην μονοπώλια και εκμετάλλευσης πρώτων υλών.
Στην Αμερική της ενιαίας αγοράς των 350 εκατομμυρίων ανθρώπων και των γιγαντιαίων επιχειρηματικών ομίλων, το αντίστοιχο ποσοστό εργαζόμενων σε εταιρείες ως τριών ατόμων ξεπερνά το 50%.
Γιατί η Ελλάδα σνομπάρει [και σαμποτάρει] την επιχειρηματικότητα “Ανάγκης” και απαξιώνει έναν καλό τεχνίτη-εργολάβο που απασχολεί τον εαυτό του και 3 υπαλλήλους εξειδικευμένους στο αντικείμενό του, ειλικρινά με ξεπερνά.
Εναλλακτικά, για να μπορέσει να απορροφήσει το 97% των σημερινών εργαζόμενων σε μεγάλες εταιρείες η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει 30 φορές περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις. Ρεαλιστικά χρειάζονται περισσότερες από 20 δεκαετίες για να συμβεί κάτι τέτοιο, άρα δεν είναι δυνατόν να σχεδιαστεί. [Θα θέλαμε 20 Τέσλα στην Ελλάδα για να υποκαταστήσουμε την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα Ανάγκης.]
Απλά οι Έλληνες πρέπει να ξε-κομπλεξαριστούμε ότι όποιος δουλεύει ως [εργολάβος] υδραυλικός με 1-2 βοηθούς και έναν μάστορα (master), ή ως web-developer με 2-3 υπαλλήλους προγραμματιστές και έναν [freelance] γραφίστα, ή ως ζαχαροπλάστης με δυο πωλήτριες και δυο εργάτες αρτοποιείου ΔΕΝ είναι επιχειρηματίας.
Δυστυχώς τα κόμπλεξ κατωτερότητας μας εμποδίζουν να δούμε ότι ένας μικρός επιχειρηματίας που αναλαμβάνει το ρίσκο να χάσει το σπίτι του ή να μπει φυλακή, για να δώσει δουλειά στον εαυτό του και έναν-δυο-τρεις ανθρώπους ακόμα, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ!
Οι περισσότερες επιχειρήσεις ΔΕΝ είναι επιλέξιμες για το ELEVATE GREECE, αλλά μια χαρά θρέφουν 2-3 οικογένειες.
Πολλά έργα με τον Στιβ Τζομπς έχετε δει!
Για προσγειωθείτε στην πραγματικότητα σας παρακαλώ!”
Μετά έγινε αρκετή συζήτηση στα social για το αν το σουβλατζίδικο, το ζαχαροπλαστείο και η καφετέρια είναι απαραίτητα στην οικονομία, ώσπου κάποιος ρώτησε “θα έκανε κανείς την ίδια ερώτηση για ένα franchise του McDonalds ή του Goody’s;
Κλείνω με ένα σχόλιο μου από εκείνη τη συζήτηση, που δείχνει γιατί η αντιδιαμετρική αντίληψη εντός και εκτός “τηγανιού” είναι συνταγή εθνικής καταστροφής:
“Χωρίς την μικρή επιχειρηματικότητα το κράτος δεν έχει φόρους, η κοινωνία δεν έχει εργασιακή απασχόληση και οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν έχουν πελάτες.
Η μικρή επιχείρηση είναι το κύτταρο της οικονομικής ζωής!
Πώς κατάντησε στη χώρα μας να θεωρείται παράσιτο, εξηγείται μόνο από τη σοσιαλμανία και την επικράτηση της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας των διορισμών αργομίσθων, των κυβερνήσεων προ χρεοκοπίας.”
Το αφήνω εδώ.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @agissilaos
