Του Άγη Βερούτη
Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους! Χριστιανούς και μη.
Εν όψει της πρόσφατης αύξησης του βασικού μισθού κατά σχεδόν 10% πολλοί ευχαριστήθηκαν γιατί θα ανέβει το εισόδημά τους. Άλλοι τόσοι χτύπησαν καμπανάκι, γιατί η φετινή αύξηση των μικτών μισθών κάθε μήνα κατά €57 θα προκαλέσει αύξηση €57 Χ 14 μηνιάτικα Χ 1,25 εργοδοτικές εισφορές, δηλαδή σχεδόν €997,50 αύξηση εργοδοτικού κόστους τον χρόνο ανά θέση εργασίας στην επιχείρηση, μειώνοντας έτσι την ανταγωνιστικότητά της ισόποσα. (Σημειωτέον ότι από αυτό το χιλιάρικο, σχεδόν €320 θα πάνε στην τσέπη του κράτους ως έξτρα έσοδο.)
Το σκεπτικό ότι κάποιοι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες πήραν επιστρεπτέες προκαταβολές επί πανδημίας (όταν σχεδόν όλοι πλην σουπερμάρκετ και παντοπωλείων είχαν μηδενικό τζίρο) δεν κρατάει πολύ νερό.
Η ουσία είναι ότι η μέση ελληνική επιχείρηση παραμένει πολύ μικρή για μονομερείς αυξήσεις των λειτουργικών της από το κράτος, χωρίς την ισότιμη μείωση των βαρών που την κρατάνε μικρή εξαιτίας του παράλογα κοστοβόρου γραφειοκρατικού φορτίου, φόρων και τελών-νταβατζή που υποχρεούται να πληρώνει ανεξαρτήτως τζίρου.
Αν και η αρχική μνημονιακή δέσμευση ήταν για συγκράτηση των βασικών μισθών ώσπου η ανεργία να πέσει κάτω από 10%, με την αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού των μη-ανέργων επί ΣΥΡΙΖΑ, ως οποιοσδήποτε που δουλεύει πάνω από 2 ώρες τη βδομάδα, η αριθμός αυτός είναι τεχνηέντως μειωμένος, ενώ μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι μετοίκησαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά στα προηγούμενα 10 χρόνια της κρίσης και συνεχίζουν να βρίσκονται εκτός υπολογισμών.
Δυστυχώς, τις τελευταίες ημέρες ακούσαμε και από άσχετους με την επιχειρηματικότητα εξυπνακισμούς του τύπου “αν δεν μπορεί να αυξήσει τις τιμές της η μικρή επιχείρηση ας κλείσει”. Κάτι σαν εκείνα που ξεστόμιζε ως κυβερνητικός εκπρόσωπος ο κ. Η. Μόσιαλος το 2011 για να δικαιολογήσει την φορολογική επιδρομή εναντίον της μικρής ελληνικής επιχείρησης από το τότε αφεντικό του.
Θα πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι το νομικό και φορολογικό περιβάλλον στην Ελλάδα είναι τέτοιο που εμποδίζει τις μικρές επιχειρήσεις να μεγαλώσουν. Είναι σαν να ποτίζεις ένα Γεράνι με ξύδι αντί νερό.
Το αποτέλεσμα αυτού είναι ότι η μέση ελληνική επιχείρηση, η οποία δίνει το 97% από τα 4 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην οικονομία, έχει έναν ιδιοκτήτη/εργαζόμενο και 3 υπαλλήλους.
Αυτό που ονομάζεται κερδοφορία της επιχείρησης στην πραγματικότητα είναι τα χρήματα που πληρώνει ο μικρός επιχειρηματίας στον εαυτό του αντί μισθού. Τα οποία παρεμπιπτόντως φορολογούνται από το πρώτο ευρώ!
Αντίστοιχα στην Πορτογαλία την οποία αρέσκονται να αναφέρουν κάποιοι δημοσιολογούντες, με ετήσιο εισόδημα ως €40.000 ο μικροεπιχειρηματίας δεν έχει καν ασφαλιστικές εισφορές! Στη Βρετανία δεν έχει ΦΠΑ κάτω από 100.000 λίρες τον χρόνο! Στη Γερμανία έχει επιχειρηματικό δανεισμό με 2,5% επιτόκιο! Εδώ έχει Τέλος Επιτηδεύματος και 9,5% επιτόκιο με υποθήκη το σπίτι σου, “και σ’όποιον αρέσει!”
Από την άλλη πλευρά όμως, η κατακόρυφη αύξηση του πληθωρισμού λόγω εκτόξευσης του κόστους ενέργειας, ηλεκτρικού έκανε αναπόφευκτη την αύξηση των μισθών ώστε εκείνοι που αμείβονται με τον βασικό μισθό να μην υποφέρουν περισσότερο από τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας.
Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι αναπόφευκτα αύξησε το κόστος της μέσης μικρής επιχείρησης των 3 υπαλλήλων κατά €3.000 τον χρόνο, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να μειώσει το φορολογικό και γραφειοκρατικό βάρος της μικρής επιχείρησης τουλάχιστον ισόποσα, ή αν πραγματικά θέλει να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής επιχείρησης να μειώσει τα εξωγενή κόστη παραπάνω από όσο αύξησε το λειτουργικό κόστος με την αύξηση του βασικού!
Υπάρχει πεδίο τεράστιο για να αντισταθμιστεί αυτό το κόστος, όπως πχ από μείωση του ΦΠΑ ώστε να μπορέσει να αυξήσει τις τιμές η μικρή επιχείρηση χωρίς να χάσει πελάτες. Άλλωστε έχουμε τον ακριβότερο ΦΠΑ στην ευρωζώνη.
Άλλος τρόπος να προστατεύσει τη μικρή επιχείρηση από την ταυτόχρονη αύξηση του ενεργειακού και εργοδοτικού κόστους είναι η συγκράτηση των εργοδοτικών εισφορών στο σημερινό τους επίπεδο για τους εργαζόμενους με βασικό μισθό, ώστε η ετήσια αύξηση του εργοδοτικού κόστους ανά θέση εργασίας με βασικό να είναι μόνο κατά €700.
Τρίτος τρόπος ελάφρυνσης της μικρής επιχείρησης είναι η [επιτέλους…] κατάργηση του κεφαλικού επιχειρησιακού φόρου που ονομάστηκε “Τέλος Επιτηδεύματος” από τους φωστήρες του ΓΑΠ. Δεν νοείται να παριστάνουμε ότι έχουμε βγει από την κρίση και να συνεχίζουμε να ξεκολλάμε €1.000/χρόνο “φόρο ΓΑΠ” από τη μικρή επιχείρηση, χάνει-κερδίζει.
Επίσης υπάρχουν δεκάδες τρόποι ακόμη να μειώσει το κόστος κάποιος της μικρής επιχείρησης, αν πραγματικά αυτό θέλει να κάνει, μειώνοντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που επιβαρύνουν τη μικρή επιχείρηση, κάτω πχ του €1 εκατ. ετήσιου τζίρου, όπως κόστους επιμελητηρίων, κόστους ΓΕΜΗ, επιβαρύνσεων λόγω εργασιακής εξόντωσης των λογιστών με τον ΚΦΑΣ (πρώην ΚΒΣ) των 12.000 σελίδων νόμων, υπουργικών αποφάσεων και ερμηνευτικών εγκυκλίων. Ας αξιοποιηθεί πλήρως το TAXIS που έχει πλέον όλη την πληροφορία που παλαιότερα έπρεπε να ψάξει κάποιος να βρει σε εφημερίδες της κυβερνήσεως και δημοσιεύσεις στον ημερήσιο τύπο με αγγελιόσημα και άλλα τέτοια φαιδρά.
Ας δούμε τις κινήσεις αυτές στους επόμενους μήνες.
Όσες μικρές επιχειρήσεις κατάφεραν να περάσουν από την επιχειρηματική κόλαση του Δάντη, όπως η αγορά διαμορφώθηκε μετά από 10 χρόνια κρίσης συν δυο χρόνια Πανδημίας και προσφάτως και ενεργειακής κρίσης, αξίζει να γίνει μια τελευταία προσπάθεια να κρατηθούν ανοιχτές! Φυσικά αναπόφευκτα κάποιες θα κλείσουν, αλλά ας προσπαθήσουμε να κλείσουν λιγότερες από 10% όσων έχουν απομείνει.
Ο Τσίπρας έκλεισε 350.000 επιχειρήσεις. Ας μην υποπέσει στο ίδιο λάθος και η τωρινή κυβέρνηση.
Μη ξεχνάμε ότι 97% των θέσεων εργασίας της Ελληνικής οικονομίας βρίσκονται σε αυτές τις πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Έχει κανείς την πολυτέλεια να παραμελήσει τον τόπο εργασίας του 97% των παραγωγικών πολιτών της χώρας; Δε νομίζω…
Καλή Ανάσταση νεκρών!
