Του Άγη Βερούτη
Ένα αδιαμφισβήτητο συστατικό της προόδου μιας κοινωνίας είναι η τεχνολογική πρόοδος.
Αυτή προϋποθέτει πειραματισμό σε καινούργιες λύσεις για παλιά προβλήματα, ώσπου να βρεθεί εκείνη η λύση που πραγματικά λύνει το πρόβλημα που έχει στοχεύσει. Ο πειραματισμός εμπεριέχει το ρίσκο της αποτυχίας. Συχνότερα από ό,τι όχι, ο πειραματισμός καταλήγει σε αποτυχία. Αυτό σημαίνει ότι η αποτυχία ή ακόμα συχνότερα οι αποτυχίες είναι το απαραίτητο σκαλί για να πετύχει κάποιος στην καινοτομία.
Η οικονομία η οποία παράγει πολλές φορές περισσότερες καινοτομίες από όσο ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί, είναι η αμερικανική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έχει ένα πλαίσιο λειτουργίας της επιχειρηματικότητας όπου η τίμια αποτυχία όχι μόνο δεν τιμωρείται αλλά θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση πριν κάποιος γίνει αποδεκτός ως ώριμος entrepreneur για να δημιουργήσει πλούτο μέσα από την καινοτομία.
Άλλωστε ένα από τα βασικά συστατικά που ψάχνουν οι ανά τον κόσμο συμμετοχικοί επενδυτές (Venture Capitalists) για να συμμετέχουν σε μια επιχειρηματική προσπάθεια δεν είναι μόνον η καινοτομία στην λύση ενός πραγματικού προβλήματος ή στη δημιουργία μιας νέας αγοράς, αλλά απαραίτητα και το σωστό επιχειρηματικό μοντέλο (business model) με το οποίο η επιχείρηση θα καταφέρει να δημιουργήσει βιώσιμες αξίες και επαναλήψιμη κερδοφορία!
Τότε, δεν αρκεί κάποιος να ξέρει απλά πώς να φτιάξει μια καλή μηχανή τεχνητής νοημοσύνης (πιστέψτε με είναι εξαιρετικά δύσκολο) αλλά και να ξέρει πώς να δημιουργήσει πραγματικό όφελος σε αυτούς που θα την χρησιμοποιούν, τόσο ώστε να μην έχουν αντίρρηση να μοιραστούν μέρος αυτό του οικονομικού οφέλους με εκείνον και με τρόπο που να τον καταστήσουν βιώσιμο και κερδοφόρο και αναπτυσσόμενο.
Τέτοιου είδους επιχειρηματικά μοντέλα δεν προκύπτουν πριν κάποιος φάει πολύ ξύλο στον επιχειρηματικό στίβο και μάθει από τα λάθη του.
Πώς όμως να μάθει από τα λάθη του κάποιος δύσμοιρος νέος επιχειρηματίας στην Ελλάδα, όταν το φιλο-τραπεζικό ενοχικό δίκαιο το οποίο διέπει την επιχειρηματικότητα στην χώρα μας (σε αντιδιαμετρική αντίθεση με το εμπράγματο δίκαιο των ΗΠΑ) καταδικάζει οποιονδήποτε πέσει έξω λόγω λάθους ή αλλαγής του περιβάλλοντος της αγοράς, ή μεγαλύτερου και ικανότερου ανταγωνισμού από εκείνον, ή καπρίτσιου ενός δημοσίου υπαλλήλου που αρνείται να τον αφήσει να λειτουργήσει αν δεν πάρει τη μίζα του, ή εξοντωτικών καθυστερήσεων ενός δικαστηρίου γιατί έτσι δουλεύει η δικαιοσύνη στη Γιουνανιστάνδη, ή γιατί μια ανεξάρτητη αρχή που υποτίθεται ότι ρυθμίζει την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς βάζει την καταγγελία του στο συρτάρι για 2-3 χρόνια πριν ασχοληθεί.
Ναι! Έχει γίνει ένα γιγάντιο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση με την ψήφιση του νόμου της Δεύτερης Ευκαιρίας από τη σημερινή κυβέρνηση! Επιτέλους μετά από 15 χρόνια που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν τον κινέζο…
Όχι! Δεν αρκεί αυτό για να ευδοκιμήσει η καινοτόμα επιχειρηματικότητα στην χώρα μας.
Όσα φορτηγά χρήματα και αν (δήθεν) πετάξουμε επάνω στις νεοφυείς καινοτόμες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, το γεγονός ότι έχουν να κινηθούν μέσα σε ένα κανονιστικό ναρκοπέδιο-βάλτο, όπου οι κανόνες είναι στημένοι για να διασφαλίσουν τον αφανισμό οποιουδήποτε δεν πάει με τα “νερά” των εκάστοτε κυβερνώντων και επιχειρηματικών ολιγαρχών ή κρατικών μαφιόζων, εξασφαλίζει την μακροπρόθεσμη αποτυχία τους, πλην αν μπουν κάτω από τη φτερούγα κάποιας επιχειρηματικής κοζανόστρα.
Ποτέ δεν θα είναι γόνιμο το περιβάλλον για ένα επιχειρηματικό βλαστάρι, όσο τους νόμους για τη σχέση ανάμεσα στον μικρό επιχειρηματία και την τράπεζα τον γράφουν οι δικηγόροι των τραπεζών, όσο τους φορολογικούς νόμους με τις 12.000 σελίδες φορολογικών εγκυκλίων και υπουργικών αποφάσεων τις γράφουν γραφειοκράτες που ποτέ δεν έχουν βγάλει μία δραχμή στο στίβο της επιχειρηματικότητας, όσο τους κανόνες δίκαιου ανταγωνισμού τους επιβάλλει η χώρα με πρόστιμα-χαϊδιολογήματα που πέφτουν στα δικαστήρια μετά από δεκαετείς προσφυγές, ενώ οι μικροί και απροστάτευτοι ανταγωνιστές έχουν καταστραφεί από τους πρώτους μήνες της παραβίασής τους!
Μια χώρα σαν τη δική μας, όπου στηρίζονται με νύχια και με δόντια τα ολιγοπώλια που πληρώνουν τις μεγαλύτερες μίζες, και ο γραφειοκρατικός μηχανισμός ονειρεύεται μια οικονομία χωρίς μικρές επιχειρήσεις παρά μόνο μεγάλες με εκατομμύρια υπαλλήλους με βασικό μισθό, γιατί έτσι είναι πιο εύκολος ο φορολογικός τους έλεγχος, δεν πρόκειται ποτέ να γεννήσει δικό της Έλον Μασκ!
Μια χώρα με myData, τρομάρα μας (!), που δεν τόλμησε κοτζάμ Αμερική και Βρετανία και Γερμανία να διανοηθούν καν να θεσμοθετήσουν, γιατί ξέρουν ότι έτσι σκοτώνουν τους βλαστούς τους πριν βγάλουν ρίζες και ανθίσουν, είναι καταδικασμένη να κλείνει Πειραϊκές Πατραϊκές, να βάζει λουκέτα σε εργοστάσια αυτοκινήτων στο Βόλο, να εξωθεί και να κλείνει τους μικρομεσαίους γιατί “δεν προλαβαίνει να ελέγξει όλους”, να καίει τα βρώμικα βρακιά της σε διαδηλώσεις κατά των ανεμογεννητριών, και να βγάζει τα δημοσιοϋπαλληλικά κόμπλεξ της κατά των κακών μικρο-επιχειρηματιών που θεωρούνται εξ ορισμού απατεώνες-φοροφυγάδες-εχθροί του Έθνους αλλά και του προλετάριου, εκτός αν είναι δισεκατομμυριούχοι ολιγάρχες οπότε μόκο και “κάτσε μπας και γλύψουμε και μεις κανένα κοκαλάκι”.
Εννοείται ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω, αν δεν πίστευα ότι ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να βγάλει άκρη και να καθαρίσει αυτόν τον Κόπρο του Αυγεία, είναι ο Μητσοτάκης, ΑΝ το αποφασίσει.
Τίποτε δεν θα έγραφα αν δεν άκουγα χθες τον Τσίπρα στο που στόχευσε να διαλύσει την επιχειρηματικότητα και σχεδόν το πέτυχε, να κλαίγεται στο βήμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ γιατί “αδίκησε τους μικροεπιχειρηματίες και τη μεσαία τάξη, και τους κυνήγησε να τους αποτελειώσει” όταν είχε την ευκαιρία, και επειδή δεν το κατάφερε τελείως, και έκλεισε μόνο 350.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην πενταετία του, μετανιωμένος ΘΕΛΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ για να τους αποτελειώσει!
Άσε μας κουκλίτσε μου…!
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @agissilaos
