Ας πούμε επιτέλους τρεις αλήθειες σχετικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μια απλή, μια πικρή και μια σκληρή.
Απλή αλήθεια.
Γράφει ο Βασίλης Σαββίδης
Οι φοιτητές και πολίτες που εξεγέρθηκαν κατά της δικτατορίας, πληρώνοντας κάποιοι με τη ζωή τους την ίδια, ζητούσαν την επαναφορά στη Δημοκρατία. Και για αυτό αξίζουν την αιώνια ευγνωμοσύνη του λαού μας. Κανένας ανιστόρητος νοσταλγός του φασισμού και της δικτατορίας δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει τις θυσίες αυτές, ακόμα κι αν μιλά από το έδρανο της Βουλής.
Πικρή αλήθεια.
Η πλειοψηφία όσων τα τελευταία χρόνια μονοπωλούν εν είδη ιδιοκτησιακής σχέσης τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου καταφρονούν τη Δημοκρατία και δεν το κρύβουν άλλωστε. Ρέπουν προς τον ολοκληρωτισμό και τιμούν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Όποτε τους δίδεται η ευκαιρία ασκούν αυτόν τον ολοκληρωτισμό που πρεσβεύουν και βγάζουν τον φανατισμό τους έναντι όσων πολιτών ή πολιτικών δυνάμεων οι ίδιοι αυθαίρετα κρίνουν αποκλείοντας από τους εορτασμούς και προπηλακίζοντάς τους. Για χρόνια οι νυν κυβερνώντες αυτές τις συμπεριφορές τις ανέχονταν, τις δικαιολογούσαν και έτσι συνέβαλαν στο να τις εκθρέψουν. Σήμερα, όταν για πρώτη φορά αυτές οι συμπεριφορές στράφηκαν εναντίον τους, τις αποκάλεσαν –ορθά, αλλά πολύ αργά και με ιδιοτέλεια- φασισμό και ολοκληρωτισμό.
Σκληρή αλήθεια.
Αν η επέτειος της 17ης Νοέμβρη σημαίνει σήμερα κάτι αυτό συμβαίνει γιατί ένα μέρος της κοινωνίας μας θυμάται ακόμα τους μακρόχρονους και ακατάπαυστους αγώνες τους λαού μας για Δημοκρατία και αξιοπρέπεια. Όχι γιατί ένας εσμός κομματικών νεολαιών και βίαιων ακραίων γκρουπούσκουλων για χρόνια τώρα σφετερίζεται, εκμεταλλεύεται και αμαυρώνει με τον χειρότερο και πιο χυδαίο τρόπο την ιερή επέτειο. Και το πράττουν αυτό όλοι τούτοι γιατί η Δημοκρατία ανέχεται, ίσως και υπερβολικά. Και αυτοί γνωρίζουν, προεξοφλούν και εκμεταλλεύονται την επιείκεια του δημοκρατικού φρονήματος της κοινής γνώμης για να το υπονομεύσουν. Και από δίπλα πάντα οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί να συμμετέχουν στο ετήσιο τελετουργικό αυτού του υπερθεάματος βίας για να θυμίζουν στους φοβισμένους και τους ανήσυχους ότι και η βία της εξουσίας χρειάζεται γιατί αλλιώς ακολουθεί η βία του χάους και του μπάχαλου για το μπάχαλο. Διατείνονται ότι τάχα εξεγείρονται κατά της εξουσίας όλοι αυτοί. Στην πράξη την ενδυναμώνουν και την νομιμοποιούν. Οι δύο πλευρές που συγκρούονται είναι σε σχέση συμβιωτική, και το απολαμβάνουν.
Αλλά εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε;
Θέλουμε επιτέλους ως ελεύθεροι πολίτες μιας Δημοκρατίας να μπορούμε να τιμούμε τις επετείους αυτής σεμνά, με απλότητα και με αξιοπρέπεια, όπως πρέπει σε αυτούς που αγωνίστηκαν και μαρτύρησαν. Χωρίς την ανούσια βία των αυτόκλητων εκ του ασφαλούς «επαναστατών». Χωρίς την τελετουργική και για το θεαθήναι μόνον βία της εξουσίας.
Τιμή και δόξα σε όσους πραγματικά αγωνίστηκαν και αγωνίζονται στην χώρα μας και οπουδήποτε αλλού στην οικουμένη για την Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.
