Του Στέλιου Φενέκου*
Αισθάνομαι πικρία και λύπη για όσους Έλληνες κατηγορούν και χλευάζουν τους συμπατριώτες τους όταν βρίσκονται στο εξωτερικό ή όταν μιλάνε σε ξένο ακροατήριο, πόσο μάλλον δημόσια (βρέθηκα πρόσφατα σε μία εκδήλωση και αισθάνθηκα ντροπή για ανάλογη συμπεριφορά κεντρικού ομιλητή).
Είναι η επιτομή του συμπλεγματικού Έλληνα που ντρέπεται για την ίδια του την πατρίδα, για την ταυτότητά του και προσπαθεί να διαχωρίσει τη δική του θέση και να ταυτιστεί με πρότυπα που θεωρεί ότι θα τον κάνουν αρεστό στον συνομιλητή του.
Δεν καταλαβαίνει ότι γίνεται ο ιδανικός αυτόχειρας, αφενός γιατί κάποια στιγμή θα αποκαλυφθούν τα όσα λέει για τους συμπατριώτες του και αφετέρου είναι σίγουρο ότι οι ξένοι δεν θα τον εμπιστευτούν, αλλά απλά θα τον χρησιμοποιήσουν.
Έλληνες που ενώ έζησαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, αποκτούν ξενική προφορά με μόλις μερικά χρόνια μακριά της. Το έχουμε δει πολλές φορές, σε ομιλίες/σε συνέδρια/σε παρουσιάσεις από συμπατριώτες μας που εργάζονται σε διεθνείς οργανισμούς, να τους ξεφεύγει εν τη ρύμη του λόγου και να λένε «εσείς οι Έλληνες» ή «εσείς στην Ελλάδα» και να ωραιοποιούν άκριτα οτιδήποτε ξένο κυρίως Ευρωπαϊκό ή Αμερικανικό.
Οι πολιτικοί το κάνουν καθ’ έξιν πλέον, άλλα να λένε στους γηγενείς και άλλα στους ξένους, άλλα να δηλώνουν και να διαπραγματεύονται και άλλα να λένε ότι είπαν και να μην διστάζουν να κατηγορήσουν τους Έλληνες στους αρχηγούς των άλλων κρατών ως απατεώνες, διεφθαρμένους, κλπ κλπ.
Τι εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε όλους αυτούς για την διαχείριση των εθνικών θεμάτων, όταν ντρέπονται για την ταυτότητα τους και διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τον ίδιο τους το λαό;
