Οι συνέπειες από την εξαφάνιση απόψεων από τον δημόσιο λόγο
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Εισαγωγικά και χωρίς αστερίσκους: Τους πολιτικούς δεν τους μαυρίζεις στο ξύλο. Τους μαυρίζεις στην κάλπη. Η βία δεν είναι η απάντηση στις ανιστόρητες απόψεις. Η βία καθαγιάζει τις ανιστόρητες απόψεις. Η βία συκοφαντεί τις πατριωτικές αντιλήψεις. Κατά συνέπεια, η επίθεση που δέχθηκε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης καταδικάζεται. Ωστόσο, τώρα που ο δήμαρχος επιστρέφει στα καθήκοντά του πρέπει να απαντήσει σε μία ερώτηση: Αν δεν δίνεις δεκάρα που ο Κεμάλ σκότωσε χιλιάδες Ελληνες, τότε γιατί πας στην εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Ποντίων; Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός της υποκρισίας, τότε τι είναι;
Κλείνω, όμως! Δεν είναι το θέμα μου σήμερα ο κ. Μπουτάρης. Το θέμα μου είναι γενικότερο. Πιάνουν τα ραντάρ μου αυτήν τη στιγμή -και είναι τυχερή η Ν.Δ. που δεν έχει ευρεθεί ακόμη ο Ελλην μορφωμένος Βίλντερς για να το εκφράσει ως επικεφαλής- ισχυρό υπερσυντηρητικό ρεύμα με έδρα τον Βορρά. Ρεύμα που διακατέχεται από οργή και σε ακραίες περιπτώσεις από αχρείαστο μίσος. Οργή και μίσος που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο, όμως, να αναλύσει από πού προκύπτουν. Ποιοι είναι οι αληθινοί ηθικοί αυτουργοί.
Δεδομένο πρώτο: ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δεν βλέπει τον εαυτό του και τις απόψεις του στον δημόσιο διάλογο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν βλέπουν τη γνώμη τους πουθενά, είναι απαγορευμένη και, όταν σχολιάζεται, λοιδορείται. Και το κυριότερο: Αισθάνονται ότι το αθηναϊκό σύστημα υποβαθμίζει -αν δεν κρύβει- τις ειδήσεις που εκθέτουν τα πουλέν του. Επρεπε, δηλαδή, να ξυλοκοπηθεί απαραδέκτως ο δήμαρχος για να μάθουμε ότι επιφύλαξε με δηλώσεις του τα… περιττώματά του (!) για τη μνήμη των Ποντίων; Δεδομένο δεύτερο: ο πολιτικός λόγος των υπαρχόντων σχηματισμών δεν τους περιλαμβάνει. Οταν τιμάς την Ποντιακή Γενοκτονία δεν τιμάς μόνο το παρελθόν. Τιμάς και τους παρόντες. Αυτούς των οποίων οι γονείς γλίτωσαν, ήρθαν πρόσφυγες, στάθηκαν, βοήθησαν στη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους. Αριστα εκπροσωπήθηκε η Ν.Δ. στο ανώτατο επίπεδο στις εορτές ενσωμάτωσης σε Θράκη – Ιόνια. Από τις εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία των Ποντίων, όμως, γιατί έλειπε; Η ανακοίνωσή της για την επέτειο γιατί ήταν 50 λέξεις όλες κι όλες; Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητώ. Να πού «τρυπώνουν» τα άκρα. Στο κενό.
Δεδομένο τρίτο: Ο διάλογος επί δημοκρατίας γίνεται με φασιστικούς κανόνες. Ακουγα χθες το πρωί σε ραδιόφωνα οδηγίες προς ναυτιλλομένους: «Οταν καταδικάζετε την επίθεση στον δήμαρχο δεν πρέπει να λέτε “ναι, αλλά προκάλεσε” – απαγορεύεται». «Και ποιος είναι αυτός που θα μας ορίσει πώς να αναπτύσσουμε τα επιχειρήματά μας;» ερωτώ.
Ποιος είναι αυτός που θα βάλει γύψο στον λόγο; Υπερασπίζομαι την ελευθερία της άποψης ενός εκάστου ακόμη και αν διαφωνώ. Αλλά αν θέλω να πω ότι μια άποψη είναι χυδαία (και το μπουτάρειο «…έστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε Ελληνες» ήταν) πρέπει να πάρω άδεια;
Εάν, λοιπόν, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί των νέων άκρων -καταλήγω-, αυτοί δεν είναι η Χρυσή Αυγή και κάτι γραφικοί πολιτικοί – η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Ηθικοί αυτουργοί είναι αυτοί που συμπιέζουν, εξαφανίζουν, καταπιέζουν απόψεις και δεν τους δίνουν χώρο για να εκτεθούν στον δημόσιο λόγο. Η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά -θυμίζω στους ακούσιους χορηγούς επικοινωνίας της ελληνικής- εδοξάσθη κρυπτόμενη.
