Μόλις πρόσφατα το όνομα του κ. Draghi προστέθηκε δίπλα στο όνομα της κας Lagarde στη λίστα εκείνων που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται “αναδιάρθρωση”.
Τα δύο αυτά πρόσωπα ηγούνται των δύο “ανεξάρτητων” θεσμών, ενός διεθνούς (ΔΝΤ) και ενός ευρωπαϊκού με διεθνή βέβαια ρόλο (ΕΚΤ) που συναποτελούν τους δύο από τους τρεις κριτές αξιολόγησης του νέου προγράμματος που σταδιακά έχει αρχίσει να “οικοδομείται” μέσα από τις αποφάσεις της Βουλής.
Ο ένας εξ αυτών το ΔΝΤ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο νέο πρόγραμμα παρά μόνο υπό τον όρο της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Το Βερολίνο και η κα Merkel ενώ έχουν κάνει ένα βήμα πίσω αποδεχόμενοι να αρχίσουν μία συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά μόνο με τη μορφή επιμήκυνσης και βελτίωσης της περιόδου χάριτος, θέτουν ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και μάλιστα όχι υπό την ιδιότητα του “συμβούλου” αλλά και του χρηματοδότη…
Στο διεθνή οικονομικό τύπο έχουν δει το φως της δημοσιότητας δημοσιεύματα που εμφανίζουν το ΔΝΤ εξαιρετικά επιφυλακτικό στο να αρχίσει μία συζήτηση συμμετοχής στο νέο πρόγραμμα με νέα επιπλέον κεφάλαια και μάλιστα της τάξης των 25 δισ. ευρώ (με την αναλογία του ένα προς τρία με την Ευρωζώνη). Αντίθετα, η υπό προϋποθέσεις διαθεσιμότητα του ΔΝΤ φαίνεται να περιορίζεται στα 15 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει στο δικό του πρόγραμμα μιας και έχει σταματήσει να εκτελεί το δάνειό του προς την Ελλάδα από το 2014.
Από την άλλη ο κ. Draghi εμφανίζεται να έχει ένα “άνοιγμα” στην Ελλάδα που ξεπερνάει τα 130 δισ. ευρώ και η “βιωσιμότητα” του ελληνικού χρέους αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη δική του… βιωσιμότητα και τη διασφάλιση ότι το ευρωπαϊκό σύστημα κεντρικών τραπεζών θα πάρει κάποια στιγμή πίσω τα κεφάλαια αυτά που έχουν διοχετευτεί στις ελληνικές τράπεζες μέσω της ΤτΕ. Και δεν είναι το μοναδικό του πρόβλημα. Ήδη βρίσκεται “κατηγορούμενος” από ένα διεθνή κύκλο οικονομολόγων με “βαριά” ονόματα και θεσμικό ρόλο στην Ευρωζώνη και στις ΗΠΑ ότι η στάση του στην Ελλάδα καταρράκωσε την “ανεξαρτησία” της ΕΚΤ και λειτούργησε καθαρά “πολιτικά”. Η δημόσια αυτή “δίκη” μόλις τώρα αρχίζει και κατά πως φαίνεται θα “κοστίσει” στον κ. Draghi όπως θα κοστίσει και στην κα Lagarde ο ρόλος και τα λάθη των ανθρώπων της στην Ελλάδα.
Και όλα αυτά “συνδέονται” μεταξύ τους με ένα “νέο πρόγραμμα” το οποίο συνοδεύεται από δύο μεγάλα ερωτηματικά.
Το πρώτο είναι αν τελικά θα περάσει από τη Βουλή και το δεύτερο είναι το ότι ακόμα και αν περάσει είναι εξαιρετικά αμφίβολο για το αν μπορεί να εφαρμοσθεί σε μία οικονομία η οποία έχει συνθλιβεί επί έξι χρόνια από την ύφεση και τώρα είναι υποχρεωμένη να το εφαρμόσει σε συνθήκες capital controls…
Και για όσους παρατηρήσουν ότι στην Κύπρο το πρόγραμμα εφαρμόσθηκε και “δούλεψε” σε συνθήκες capital controls, να θυμίσουμε ότι πέραν της οικονομικής διαφορετικότητας, της δομής και του μεγέθους της Κύπρου, η οικονομία της δεν μπήκε σε τέτοια… μέγγενη έχοντας ήδη πίσω της μία απώλεια του ΑΕΠ της τάξης του 27% όπως αυτή σήμερα στην Ελλάδα.
Το τρίτο πρόγραμμα που επιχειρείται να οικοδομηθεί τώρα στην Ελλάδα είναι ίσως το μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία του καπιταλισμού από την κρίση του 1929 μέχρι σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτό το εγχείρημα πρέπει τώρα να περάσει από τις οικονομικές και πολιτικές “συμπληγάδες” αφενός της εσωτερικής κατάστασης και αφετέρου της εμφανούς πλέον και διαπιστωμένης “διάστασης” τόσο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης όσο και μεταξύ του ΔΝΤ και του Βερολίνου.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν στην Κομισιόν ότι αυτό το ανομολόγητο οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο που συμπυκνώνεται στο τρίτο ελληνικό πρόγραμμα χρειάζεται έναν “από μηχανής θεό” για να βρεθεί μία διέξοδος. Ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών υποστηρίζουν ότι αυτός ο… καθαρά ελληνικής έμπνευσης “θεός” θα πρέπει να εμφανισθεί κάπου μεταξύ Οκτωβρίου – Νοεμβρίου. Οι ίδιοι μάλιστα επιμένουν ότι το ρήγμα μέσα από το οποίο θα δρομολογηθεί η εμφάνισή του είναι κάποιες “αλλαγές” στον τρόπο ερμηνείας της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Συνθήκης και στον τρόπο που θα πρέπει να υπολογίζονται τα “ελλείμματα” και κατά συνέπεια η δημοσιονομική πειθαρχία.
Με άλλα λόγια μια δόση “δημιουργικής λογιστικής” στην Ευρωζώνη φαίνεται πιθανό ότι θα είναι και πάλι το “παυσίπονο”.
Αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο ενδιαφέρεται ήδη πάρα πολύ τόσο η Γαλλία όσο και η Ιταλία.
