Τα ελληνικό κράτος δεν ήταν ποτέ φερέγγυο. Πρόκειται για μια διαπίστωση που δεν χρειάζεται πολύ κόπο για να την τεκμηριώσεις. Τα στοιχεία είναι πολλά και πολύ εύκολα τα βρίσκεις στην ιστορική του συνέχεια μέσα στο χρόνο. Άλλωστε μιλάμε για μία οντότητα που της δόθηκε η πολιτική ανεξαρτησία, χωρίς στο Πρωτόκολλο να ζητηθεί η υπογραφή κανενός Έλληνα εκπροσώπου (Πρωτόκολλο του Λονδίνου 3 Φεβρουαρίου 1830).
Μετά όμως από όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα και με κλειστό το τραπεζικό σύστημα, εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν το ελληνικό κράτος είναι σε θέση να προστατεύσει την κινητή και ακίνητη περιουσία των πολιτών του. Αν δηλαδή εγγυάται όχι για την αξία της που υπόκειται σε μεταβλητές συνθήκες αλλά για την κατοχύρωση της.
Για παράδειγμα, προκύπτουν ερωτήματα όχι μόνο για τις καταθέσεις στο εσωτερικό αλλά και για τα νόμιμα κεφάλαια του εξωτερικού –ιδιωτών και εταιριών-, για ακίνητα εντός και εκτός Ελλάδας και για άλλα περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται με εγγυήσεις του εγχώριου τραπεζικού συστήματος.
Προσωπικά, θεωρώ ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό και θα έπρεπε να απασχολήσει τους ειδικούς, κυρίως για μία μακροπρόθεσμη αποτίμηση της κατάστασης για το μέλλον.
Υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν όπως:
– Τι θα συνέβαινε σε περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας με τα κεφάλαια Ελλήνων πολιτών μέσα και έξω από την Ελλάδα; Ξέρουμε τι θα γινόταν με τις καταθέσεις στο εσωτερικό αλλά είναι ασαφείς οι προθέσεις της ΕΚΤ και του ΔΝΤ με τα ιδιωτικά κεφάλαια του εξωτερικού.
– Τι γίνεται με την υπαγωγή των υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους στο αγγλικό δίκαιο και κατά πόσο αυτό επηρεάζει την ιδιωτική περιουσία, σε περίπτωση που η πολιτεία μείνει μελλοντικά έκθετη; Eίναι γνωστό ότι η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάιο του 2010 είχε περιλάβει την υπαγωγή με τον όρο στο άρθρο 14.
– Το δημόσιο χρέος που αυξάνεται συνεχώς είναι πράγματι αποσυνδεδεμένο από την ιδιωτική περιουσιακή κατάσταση των πολιτών της χώρας; Και δεν αναφέρομαι στο ιδιωτικό χρέος ή στα υποθηκευμένα ακίνητα που ανήκουν ουσιαστικά στον δανειστή.
– Κατά πόσο μπορεί η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, σε ΕΕ και Ευρωζώνη, να λειτουργήσει παρεμβατικά στην ιδιωτική περιουσία πολιτών κράτους – μέλους που θα αθετήσει τους όρους των συμφωνιών που υπογράφει;
– Πως αναμένεται να αντιδράσουν οι απανταχού πιστωτές του ελληνικού κράτους σχετικά με την ιδιωτική περιουσία των πολιτών του, αν εκείνο ακολουθήσει μια αυτόνομη και “επαναστατικώ δικαίω” πολιτική, επιλέγοντας την μονομερή αθέτηση των συμφωνιών;
Όλα αυτά και πολύ περισσότερα θα πρέπει να απαντηθούν στον ελληνικό λαό με σαφήνεια και καθαρότητα, ώστε να γνωρίζει ποια είναι η σχέση του με το ελληνικό κράτος, του οποίου έτυχε να διαθέτει την ιθαγένεια.
Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα. Από την άλλη όμως δεν είναι δύσκολο για τον καθένα να βγάλει κάποια σημαντικά συμπεράσματα.
– Η τύχη όλων μας συνδέεται με μία κρατική οντότητα η οποία συνεχώς και απερίσκεπτα, οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδα και υπογράφει τις χειρότερες δανειακές συμβάσεις με ανεύθυνο τρόπο.
– Η κεντρική διοίκηση ποτέ δεν έχει διάθεση να διασφαλίσει την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας, μέσω της παραγωγικότητας και της απαλλαγής της κοινωνίας από τον κρατισμό. Αντίθετα “υποθηκεύει” το μέλλον της ιδιωτικής περιουσίας και της πρωτοβουλίας στο να χρηματοδοτεί έναν τεράστιο κρατικοδίαιτο αντιπαραγωγικό τομέα.
– Το κράτος αδιαφορεί πάντα για την ασφάλεια των πολιτών συντηρώντας ένα απαρχαιωμένο δικαστικό σύστημα που δεν μπορεί να προστατεύσει την περιουσία τους.
– Τέλος, ασκεί οικονομική και εξωτερική πολιτική με έναν εντελώς ανεύθυνο τρόπο που θέτει σε τεράστιο κίνδυνο τα συμφέροντα των πολιτών του. Οι τελευταίες αποκαλύψεις περί παράλληλων νομισμάτων και απομόνωσης της χώρας είναι ενδεικτικά στοιχεία για την παράνοια που επικρατεί.
Δεν χρειάζονται περισσότερα. Είμαστε πολίτες ενός κράτους όπου η ιδιωτική μας περιουσία, οι δουλειές μας, τα οποιαδήποτε επενδυτικά μας σχέδια εξαρτώνται από τυχοδιώκτες οι οποίοι εκλέγονται από ένα άθλιο σύστημα σηπτικής δημοκρατίας.
Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε στην οποιαδήποτε ελληνική διοίκηση. Ούτε για το μέλλον των παιδιών μας ούτε για τις περιουσίες μας.
Ας βρεθεί όμως κάποιος να εξηγήσει αναλυτικά και με σοβαρότητα σε όλους μας, τι σημαίνει και για το στενό προσωπικό μας συμφέρον η οικονομική κατάσταση της χώρας. Ας ανοίξουμε επιτέλους έναν μεγάλο διάλογο για να φανεί πως το πολιτικό μας σύστημα έχει υποθηκεύσει την ανεξαρτησία της με το να “πουλάει” “επανάσταση” στο εσωτερικό και δουλοπρέπεια στους ξένους. Γιατί όλοι αυτοί οι “αξιοπρεπείς” Έλληνες μόνο όταν συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο για την περιουσία τους θα καταλάβουν τι σημαίνει τζάμπα μαγκιά από τους “αντιπροσώπους” τους και μεγάλα λόγια για ρήξη με τον υπόλοιπο κόσμο.
