Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σε ένα διάσημο κείμενο του με τίτλο “Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, ο Μαρξ αναφέρεται σε μια περίοδο του 19ου αιώνα, όταν κυβερνάει τη Γαλλία ο ανιψιός του Ναπολέοντα Λουδοβίκος Βοναπάρτης. Στο κείμενο αυτό καταφέρεται ενάντια στην “Ναπολεόντειας Ιδέα” σύμφωνα με την οποία πρέπει να δημιουργείς δημοσιονομικά ελλείμματα για να κάνεις δημόσιες επενδύσεις και διορισμούς στο δημόσιο! Ο Γερμανός φιλόσοφος χαρακτήριζε “ευπρεπή ελεημοσύνη” το διορισμό πολιτών στο δημόσιο και ότι μια τέτοια πολιτική προκαλεί τις μεγαλύτερες συμφορές στους φορολογούμενους οι οποίοι πάντα χρηματοδοτούν την “καταστολισμένη και καλοσιτεμένη” δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία!
Θέλετε να μάθετε τι άλλο έλεγε ο Λένιν και άλλα ιερά τέρατα του σοσιαλισμού για τους δημοσίους υπαλλήλους; Θα εκπλαγείτε! Και θα εκπλαγείτε γιατί όλοι μας έχουμε παρασυρθεί από την ξεδιάντροπη καπηλεία των ιστορικών του μαρξισμού, που ταύτισε την αριστερά με τον κρατισμό και τη γραφειοκρατία.
Και άλλες χώρες αλλά ειδικά η δική μας υποφέρουν από τον κρατισμό και τις μικρές αλλά παντοδύναμες δικτατορίες του δημοσίου. Δεν είναι μόνο οι τεράστιες δαπάνες που αναγκάζεται η οικονομία να επωμιστεί αλλά οι πολλαπλάσιες και διογκωμένες παράπλευρες “μαύρες τρύπες” που συνεχώς δημιουργεί ο συγκεντρωτισμός και ο αμοραλισμός των κρατικών υπαλλήλων.
Οι πληρωμές δαπανών μισθοδοσίας στον τακτικό προϋπολογισμό για την περίοδο Ιανουαρίου-Ιουνίου 2014 ανέρχονται στο συνολικό ποσό των 6.124,25 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με το οριστικό μηνιαίο δελτίο εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού Ιουνίου 2014, εξαιρώντας τις δαπάνες των συντάξεων και λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσθετες παροχές. Αναφορικά με τους υποτομείς της Γενικής Κυβέρνησης (Νομικά Πρόσωπα, ΟΤΑ, ΟΚΑ), οι αμοιβές προσωπικού για την περίοδο Ιανουαρίου-Μαΐου ανέρχονται σε 1.422 εκατ. ευρώ σύμφωνα με το δελτίο μηνιαίων στοιχείων Γενικής Κυβέρνησης μηνός Μαϊου 2014.
Αν λοιπόν το κράτος δαπανά περίπου 15 δισ. το χρόνο για μισθοδοσία, σε σύνολο 700.000 δημοσίων υπαλλήλων, αυτό σημαίνει ότι προσφέρει κατά μέσο όρο, κοντά στα 1.800 ευρώ (!) μισθό σε κάθε Έλληνα που είχε την τύχη να εξασφαλίσει την οικονομική του ανεξαρτησία, για όλη του τη ζωή.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός από την αμφιβολία για την αναγκαιότητα τόσων θέσεων εργασίας στη στελέχωση υπηρεσιών, προκύπτουν άλλα τεράστια ζητήματα. Πόσο συμμετέχει ας πούμε, κάθε κρατικός υπάλληλος στο ΑΕΠ της χώρας. Ή ακόμα χειρότερα, σε τι βαθμό εμποδίζει την αύξηση του ΑΕΠ, με τα εμπόδια που συνεχώς ορθώνει απέναντι στην ανάπτυξη της οικονομίας. Αναρωτιέμαι πως υπολογίζεται η υπεραξία της προσφοράς ενός υπαλλήλου της πολεοδομίας, μιας ΔΟΥ, ενός υπαλλήλου ΟΤΑ ή ενός υπαλλήλου του Υπουργείου Ανάπτυξης που εγκρίνει κονδύλια για αναπτυξιακά προγράμματα.
Το χειρότερο βέβαια από όλα είναι η διαχρονική ομηρεία των δημοσίων υπαλλήλων από το κάθε κόμμα που καταλαμβάνει ως φέουδο την εξουσία. Τουλάχιστον, τις τελευταίες δεκαετίες, το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαιωνίζεται με την ανοχή του “λαού” του δημοσίου που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Άρα για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν η κρίσιμη μάζα που σιτίζεται από τα δημόσια ταμεία, αποτελεί τον πιο φανατικό υπερασπιστή του κρατισμού και της φαυλοκρατίας;
To συμπέρασμα λοιπόν είναι πως η ιδεολογία στη χώρα, είναι ο κρατισμός και όχι η αριστερά και ο χριστιανισμός. Αυτή η συγκεκαλυμμένη μορφή ολοκληρωτισμού κρύβεται πίσω και από τις ημιμαθείς καρικατούρες της δήθεν αριστεράς αλλά και πίσω από τις αυταρχικές περσόνες της δήθεν ορθόδοξης θρησκευτικής κουλτούρας.
Άρα λοιπόν, που καταλήγουμε; Αν δεν αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο και δεν απελευθερωθούν οι υπηρεσίες που οδηγούν στην ανάπτυξη, λύση στα προβλήματα μας δεν θα βρούμε ποτέ. Κι εδώ, πρέπει να καταλάβει και ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος ότι η κοινωνία δεν είναι μέρος ατομικών κατακτήσεων αλλά συλλογικότητα που παράγει οικονομικό και πολιτισμικό κεφάλαιο.
Και να σκεφτεί ότι το παιδί του και το εγγόνι του, το οποίο τώρα τρέφεται από την ασφάλεια της δικής του θέση, δεν θα έχει την ίδια τύχη στο μέλλον, σε μια κοινωνία που θα σαπίσει τελείως από την αδράνεια και τον κρατισμό.
Οπότε, για ποιες συμφωνίες μιλάμε και ποιες χρεοκοπίες; Ό τι κι αν κάνουμε, όσες κυβερνήσεις και να αλλάξουμε, χωρίς απελευθέρωση από τον κρατισμό, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε δυτικό κράτος. Το δημόσιο θα είναι πάντα το πρόβλημα!
