Του Στέλιου Φενέκου
Μετά από πεντάμηνη σχεδόν “διαπραγμάτευση”, το ερώτημα που αναδεικνύεται και προβάλλεται εκτεταμένα από όλες τις πλευρές είναι:
“Θα υπάρξει η δεν θα υπάρξει συμφωνία;”
Κατά την άποψή μας είναι λάθος ερώτημα!
Τα ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντηθούν (και με τη σειρά διαδοχής που τίθενται) είναι τα εξής:
1. Η συμφωνία θα είναι διεξοδική και με προοπτική ή θα είναι ένα από τα βήματα που θα απαιτηθούν σε ένα σκληρό και δύσβατο οδικό χάρτη, όπως λέγαμε από τη πρώτη στιγμή ότι θα γίνει;
2. Θα έχει τις εσωτερικές αντοχές η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ + ΑΝΕΛ) για να διαχειρισθούν το μαρτύριο της σταγόνας που μας έχει επιβληθεί (και θα συνεχίσει να επιβάλλεται) από τους εταίρους μας ή θα αρχίσουν οι διασπαστικές τάσεις για λόγους ιδεοληπτικής καθαρότητας είτε προσωπικών μωροφιλοδοξιών;
Δυστυχώς η κυβέρνηση όλο αυτό τον καιρό, διαπραγματεύτηκε κάκιστα με ουτοπικούς μεσσιανισμούς, ιδεοληψίες, χωρίς ρεαλισμό, γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος και με την ανασταλτική επίδραση της συμπεριφοράς “φανταχτερών ταών” και από τις δύο πλευρές (στα παγώνια, τα αρσενικά είναι πιο φανταχτερά και πομπώδη από τα θηλυκά).
Ως αποτέλεσμα, χάθηκε χρόνος και διαπραγματευτική ισχύς άσκοπα, η οικονομία επηρεάστηκε επί τα χείρω, τα νούμερα ξέφυγαν και η οιαδήποτε συμφωνία επιτευχθεί πλέον θα εμπεριέχει το μαρτύριο της σταγόνας, παρατεινόμενης της αγωνίας μας για μερικά χρόνια ακόμη.
Ως “κοινωνία αξιών” βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να επανεπιβεβαιώνουμε τα συμπεράσματά μας για τους παρακάτω λόγους:
1. Η κ. Μέρκελ δεν θα αλλάξει την προσφιλή της τακτική να μην προωθεί οριστικές λύσεις, να χειραγωγεί προς όφελός των Γερμανικών συμφερόντων τα “δορυφόρα” κράτη και τον κ. Ντάϊσεμπλουμ στο Eurogroup, μεταθέτοντας τις ευθύνες διαχείρισης στον κ. Σόϊμπλε. Θέλοντας να μειώσει τις εντυπώσεις και να κρύψει τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της, θα συνεχίσει να καλύπτεται αξιοποιώντας κατάλληλα κάθε φορά τους θεσμούς, τον Ολάντ, τους προβοκάτορες δορυφόρους κλπ, αφού έτσι έχει γαλουχηθεί στο συνωμοτικό περιβάλλον της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και χάριν αυτού του μοντέλου κατάφερε να αναρριχηθεί και να διατηρηθεί στην εξουσία.
2. Ο κ. Σόιμπλε, ένας από τους “ταώς” που προαναφέραμε (ανταγωνιζόμενος τον κ. Βαρουφάκη), συνεχίζει με αλαζονεία να καμώνεται τον απόλυτο γνώστη, τον γκουρού, αδιάφθορο και αδέκαστο προασπιστή της Ευρωπαϊκής οικονομίας, έχοντας θάψει βαθιά στο υποσυνείδητό του την εποχή της ανταλλαγής των μαύρων βαλιτσών. Δεν χωράει αμφιβολία ότι θα συνεχίσει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την διατήρηση της αυτό-εικόνας και της υστεροφημίας του, έναντι οιουδήποτε άλλου αμφισβητήσει την απόλυτη επικυριαρχία του στο οικονομικό ευρωπαϊκό πεδίο! (δυστυχώς επιτρέψαμε σε δύο παγώνια να κρώζουν για τις πλουμιστές ουρές τους, εις βάρος της Ευρώπης και της χώρας μας)!
3. Ο Ομπάμα, απόλυτος ρυθμιστής του παιχνιδιού, δεν θέλει την Ελλάδα εκτός Ευρώπης αλλά και του ευρώ, γιατί θέλει να είναι ενοποιημένος γεωπολιτικά ο Ευρωπαϊκός χώρος. Την ίδια στιγμή όμως θέλει να υπάρχει μία πληγή χαίνουσα εντός της ευρωζώνης. Η Ευρώπη είναι απαραίτητος σύμμαχος στο γεωπολιτικό ανταγωνισμό έναντι του ανατολικού κόσμου, αλλά καλύτερα να έχει να φροντίσει τις ανοικτές πληγές της ώστε να μην δυναμώσει και πολύ στο συν-ανταγωνιστικό πεδίο!
Καταλήγοντας, εκτίμησή μας είναι ότι θα υπάρξει συμφωνία, ελάχιστα ικανοποιητική όμως για τη χώρα μας, με πολλά ανοικτά θέματα, “σαλαμοποιημένη”, η οποία θα απαιτεί συνεχώς συμμόρφωση της Ελλάδας με συγκεκριμένους όρους, ενός σφιχτού οδικού χάρτη, έτσι ώστε η οιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση να είναι πάντα δέσμια και υπό αυστηρό έλεγχο από τους χειραγωγούμενους θεσμούς!
Από τη κυβέρνηση εξαρτάται να δείξει τις απαιτούμενες εσωτερικές αντοχές για να διαχειριστεί αυτή τη συμφωνία και τη δημοκρατική συζήτησή της στο κοινοβούλιο! Αλλιώς ως πρότασή μας παραμένει η απαλλαγή της τάχιστα και χωρίς αμφιταλαντεύσεις, από τα εσωτερικά της βαρίδια!
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν μεγάλες πολιτικές ευθύνες, όχι μόνο λόγω της προηγούμενης κακής θητείας τους αλλά και από τη κάκιστη δημοσιονομική διαχείριση τους επί δεκαετίες (οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το σημείο), και το ΠΟΤΑΜΙ, θα πρέπει να δείξουν υψηλό βαθμό πολιτικής ευθύνης και να συνεισφέρουν με δημιουργική κριτική στο κοινοβούλιο, στα διαδοχικά στάδια της επικύρωσης και υλοποίησης της συμφωνίας που θα υπάρξουν στη συνέχεια.
Γιατί ήλθε η ώρα της αλήθειας και των μεγάλων αποφάσεων και τότε φαίνονται οι πραγματικοί “Ηγέτες”!
