Γράφει η Κέζα Λώρη
Έκπληκτο παρακολουθεί το πανελλήνιο τις ανακοινώσεις για τους αγνοούμενους του Norman Atlantic. Έκπληκτοι οι δημοσιογράφοι, έκπληκτοι οι πολίτες, έκπληκτοι και οι πολιτικοί. Αναρωτιόμαστε: κανείς δεν έχει μπει σε πλοίο σε τούτη τη χώρα; Κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι κάθε, μα κάθε ταξίδι στα ελληνικά νησιά περιέχει αυτούς τους κινδύνους, δηλαδή την αδυναμία προσδιορισμού του αριθμού επιβατών και την αδυναμία ταυτοποίησης;
Να ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση επειδή σε τέτοιες συζητήσεις προβάλλονται επιχειρήματα επιπέδου «είσαι τσιράκι του Βαρδινογιάννη». Θα διερευνηθούν οι ευθύνες της πλοιοκτήτριας εταιρείας, καθώς και οι ευθύνες της εταιρείας που είχε ενοικιάσει το πλοίο, δηλαδή της ΑΝΕΚ LINES, μέτοχος της οποίας είναι η Αμαλία Βαρδινογιάννη με ποσοστό 26,6%. Να πούμε όμως κάτι: οι εφοπλιστές κάνουν τη δουλειά τους και οι υπάλληλοί τους κάνουν τα πάντα για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι επιβάτες όταν διαπιστώνουν ότι η οργάνωση της ακτοπλοΐας είναι κάκιστη.
Να περιγράψουμε τις καταστάσεις κατά τις οποίες οι επιβάτες είμαστε συνυπεύθυνοι για το χάος που δημιουργείται. Πόσες φορές ταξιδέψαμε με εισιτήριο που είχε άλλο άνομα και όχι το δικό μας; Πόσες φορές πήραμε άλλο αυτοκίνητο αντί για εκείνο που υπήρχε στους καταλόγους; Από προσωπική εμπειρία: αναρίθμητες φορές και μάλιστα με το αίσθημα της βολής. Για όσους κινούμαστε στο Αιγαίο χειμώνα καλοκαίρι δεν υπάρχει καλύτερη διευθέτηση από το να ανταλλάσουμε εισιτήρια με γνωστούς και φίλους, να δεχόμαστε την παραποίηση επειδή έχουμε μάθει να κατεβαίνουμε στο λιμάνι την ώρα που λύνουν τους κάβους.
Για να σκεφτούμε πώς θα μας φαινόταν ο κανονικός έλεγχος των εισιτηρίων κάθε φορά που μπαίνουμε στο βαπόρι. Αλλωστε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε εσωτερική πτήση και εσωτερική πλεύση; Στο αεροπλάνο περιμένουμε υπομονετικά να δουν την αστυνομική μας ταυτότητα ενώ στο βαπόρι μπαίνουμε σαν να είναι εστιατόριο. Αν λοιπόν γινόταν έλεγχος ώστε να ξέρουμε πόσοι και ποιοι ταξιδεύουν κάθε φορά, θα περιμέναμε στην ουρά για καμιά ώρα τουλάχιστον κι επειδή τα δρομολόγια είναι σφιχτά, θα περιμέναμε στο λιμάνι, στην ντάλα ή στο αγιάζι. Και θα μας κακοφαινόταν που χάνουμε τόσες ώρες στο λιμάνι ενώ στο αεροδρόμιο μας φαίνεται λογικό.
Όταν ταξιδεύουν γκρουπ φαίνεται απολύτως λογικό να περνούν από τον έλεγχο ομαδόν, μετρώντας τα κεφάλια_ κάποιες φορές κατά προσέγγιση. Ακολουθεί συζήτηση στο λογιστήριο όπου ο ξεναγός δίνει μικρότερο αριθμό ώστε να καρπωθεί ο ίδιος το αντίτιμο των εισιτηρίων. Τα έχουμε δει αυτά, τα έχουμε ζήσει.
Ας αναφερθούμε και στο άλλο παράδοξο, στο ότι θεωρείται ήρωας ο καπετάνιος που στα πολλά μποφόρ αποπλέει «με δική του ευθύνη». Οι επιβάτες το μαθαίνουν εν πλω, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα να φύγουν και να αποφύγουν την πιθανότητα του μοιραίου. Είναι χαρακτηριστικό: ακούγεται από τα μεγάφωνα ότι υπάρχει απαγορευτικό από το Λιμεναρχείο, ο καπετάνιος το παραβιάζει και οι επιβάτες χαίρονται. Βεβαίως αν φτάσει στον προορισμό και αδυνατεί να δέσει, κατεβάζουν μερικά καντήλια αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχει γίνει ποτέ ομαδική αγωγή εναντίον καπετάνιου που κάνει του κεφαλιού του. Τουναντίον ακούγονται διαπιστώσεις όπως «το πάει ανάποδα στον καιρό» και κάτι άλλα άσχετα. Ξέρουμε όμως, ο μέσος έλληνας είναι και γιατρός και μηχανικός και ναύτης και αστροναύτης.
Απαίτησε ποτέ κανείς ασφαλή ταξίδια στη θάλασσα; Απαίτησαν οι νησιώτες ή σύλλογοι καταναλωτών ή οποιοσδήποτε άλλος να ξέρουμε ποιος ταξιδεύει κάθε φορά, αν υπάρχουν επαρκή σωσίβια, αν λειτουργούν οι συναγερμοί; Απαίτησαν οι νησιώτες να γίνεται ειδικό μάθημα στα σχολεία ώστε να ξέρουν τα παιδιά πώς να αντιδράσουν σε περίπτωση ναυτικού ατυχήματος; Απαίτησε κανείς την εφαρμογή των υφιστάμενων νόμων; Όχι. Εντούτοις παρακολουθούν όλοι έκπληκτοι τις εξελίξεις με τους αγνοούμενους.
tovima.gr
