Πίσω από την πολιτική για μια φορά ακόμη η οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν έχει ιδέα για ανάπτυξη. Και η Ν.Δ. είναι ακόμη στα συνθήματα.
Τι δεν έχουν καταλάβει και οι δύο. Ότι το πρόβλημα της ανάπτυξης είναι αυτή η ίδια η άθλια πολιτική που μπερδεύεται στα πόδια της οικονομίας, της παιδείας και της κοινωνίας για να εξυπηρετεί φτηνά κομματικά συμφέροντα.
Δείτε τι συμβαίνει σήμερα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιστρέφει στη βαριά βιομηχανία και βάζει στόχους συμμετοχής της στο 20% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Οι βιομήχανοι της Ευρώπης θεωρούν πως αν η ελληνική βιομηχανία δεν επιστρέψει με συμμετοχή στο ΑΕΠ κατά 12% από το 8,5% που βρίσκεται αυτή τη στιγμή, το τρένο της ανάπτυξης θα περάσει από την Ελλάδα και θα φύγει οριστικά.
Και εμείς τι κάνουμε μπροστά στην πρόκληση της Ε.Ε. αλλά και στην πρόσκλησή της να την συνοδεύσουμε στην επόμενη βιομηχανική επανάσταση του 20% συμμετοχής στο ΑΕΠ.
Στην κυβέρνηση μετράνε τα κουκιά για το “σώμα” ψηφοφορίας των 153 “ναι σε όλα” και πως δεν θα μας λείψουν τώρα που οι ΑΝΕΛ παριστάνουν τα σκληρά παιδιά… που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους…
Στην δε αξιωματική αντιπολίτευση (που διεκδικεί την κυβέρνηση των εκλογών) μετράνε την “ψαριά” που θα πιάσουν από το ένα ή από το άλλο (φορολογικό κατά προτίμηση) πολιτικό σύνθημα ώστε να το ξεχάσουν (αν η ψαριά είναι μικρή) ή να το μειώσουν αν τους γυρίζει πίσω με πολιτικό κόστος.
Η ανάπτυξη όμως έχει μόνο απαιτήσεις. Βάζει προϋποθέσεις. Κινείται με χρονοδιάγραμμα και μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια και όρια, το σημαντικότερο από τα οποία είναι να την ακολουθεί το κράτος και όχι το κράτος να δίνει ρυθμό που βολεύει τις κυβερνήσεις.
Γιατί έχασε οριστικά το παιχνίδι της ανάπτυξης ο ΣΥΡΙΖΑ και έχει μπερδέψει τα φουγάρα με τις ψησταριές που επίσης καπνίζουν αλλά δεν θα μας ανοίξουν δρόμους…
Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει πως είναι σε θέση να βάλει δικούς του κανόνες και συνθήκες ανάπτυξης που δεν θα του προκαλέσουν αριστερό πολιτικό κόστος.
Αλλά όσο και αν αυτά δικαιολογούνται (με το επιχείρημα ότι δεν θα κάνουμε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι) είναι αδύνατον να προχωρήσουμε χωρίς να ανοίξουμε διάπλατα τα σύνορά μας να τραβήξουμε αυτούς που από το καλοκαίρι και μετά θα περνάνε από την Ελλάδα και θα καταλήγουν ευκολότερα στα Σκόπια, στη Σόφια και στο Βουκουρέστι.
Για να τους τραβήξουμε πρέπει να μετάσχουμε στη “δημοπρασία” των χωρών και της Ανατολικής Ευρώπης στην οποία τα προσφερόμενα κίνητρα λογίζονται μόνο στη βάση “πρώτα οι επενδύσεις και η απασχόληση στον τόπο μας και μετά ακολουθεί το κράτος με τη μιζέρια του”.
Η Ν.Δ από την πλευρά της (μετά από 3ετή αδικαιολόγητη καθυστέρηση να αποκτήσει τουλάχιστον συγκεκριμένο προφίλ στα οικονομικά της πιστεύω) αναζητά σήμερα “συνταγές και φάρμακα” για να κλείσει τις πληγές που άνοιξε η αποβιομηχάνιση και η αποεπένδυση της χώρας με ευθύνες και δικής της διακυβέρνησης, από το 2005 μέχρι και το 2009.
Βεβαίως και είναι ορθές οι παραινέσεις για μια αναπτυξιακή φορολογική πολιτική που να προσελκύει επενδύσεις, από το χτίσιμο μιας μονοκατοικίας μέχρι το στήσιμο μιας βαριάς βιομηχανίας. Το ζητούμενο όμως στην ανάπτυξη (ακόμη και με φιλελεύθερους μηχανισμούς) δεν είναι ποιος φορολογικός νόμος θα αλλάξει τον άλλο φορολογικό νόμο που ισχύει εδώ και ένα χρόνο.
Είναι το πότε θα σταματήσει, στην Ελλάδα, η πολιτική της κάθε κυβέρνησης να φορτώνει την οικονομία με φορολογικούς νόμους, με αυξήσεις στα τιμολόγια ενέργειας, με εισφορές κατά βούληση, με ΕΝΦΙΑ κατά παραγγελία και άλλες παρόμοιες γελοιότητες και η επόμενη υποψήφια κυβέρνηση απλά να υπόσχεται πως θα πάρει πίσω τις πολιτικές και τους νόμους της προηγούμενης…
Το γνωστό πολιτικό αίσχος της μίζερης οικονομικής πολιτικής κατά τη μεταπολίτευση από όλες τις κυβερνήσεις, 1974-2018.
Η οικονομία δεν θέλει δεκανίκια από το κράτος με νομοθετήματα, τροπολογίες και παρεμβάσεις της δεκάρας για να δικαιολογούν οι κυβερνήσεις την θητεία τους. Αν το κράτος θέλει να δώσει το παρόν του ας την ενισχύσει αναβαθμίζοντας τα συστήματα της παιδείας, της λειτουργίας, της δικαιοσύνης και των ευκαιριών στην απασχόληση. Πάνω απ’ όλα όμως να σταματήσει το κράτος να χώνεται (όπως σήμερα) στην οικονομία αναζητώντας διαδρόμους για να εξασφαλίσει τη δική του διαπλοκή και τον, κατά τα εκάστοτε κυβερνητικά συμφέροντα, δικό του πελατειακό του κόσμο.
Γιώργος Κράλογλου
