“Πιστοποιητικό νεοφιλελεύθερων φρονημάτων” θα έχουν οι βαλίτσες του Αλέξη Τσίπρα, επιστρέφοντας από Αμερική και Τραμπ. Επενδύσεις δεν θα έχουν.
Η γνωστή φανφάρα, για ομογενείς και άλλους Αμερικανούς επενδυτές που δήθεν συνωστίζονται και βάζουν μέχρι και “πολιτικά μέσα” για να εξασφαλίσουν μια επένδυση στην Ελλάδα…, θα σκεπάσει άλλη μια φορά την ουσία της επίσκεψης στις ΗΠΑ του (χρήσιμου και στους Αμερικανούς) Αλέξη Τσίπρα.
Αλλά το συνεχές “τσοντάρισμα” για αμερικανικές επενδύσεις, (ειδικά αυτές των ομογενών, που δεν θα ξέρουμε που να τις βάλουμε και τι να τις κάνουμε) εκτός από απαράδεκτο είναι προκλητικό.
Κανείς Αμερικανός επενδυτής δεν ψάχνεται και δεν πρόκειται να φέρει τις επενδύσεις που ψαχνόμαστε εμείς…
Επενδύσεις μεγέθους και αξίας που να περιλαμβάνουν θέσεις εργασίας, όπως τις ξέραμε και όπως τις επιθυμούν οι εργαζόμενοι, που σιγοψήνονται σήμερα στους “φούρνους” των ελαστικών μορφών εργασίας.
Τα ίδια ισχύουν και με τους ομογενείς. Οι όποιοι ομογενείς (με σαφείς προτάσεις μετριούνται στα δάκτυλα) δεν έρχονται να χτίσουν εργοστάσια, να δημιουργήσουν εγκαταστάσεις ή να προστεθούν στον τομέα υπηρεσιών ανοίγοντας δουλειές στους 1.300.000 άνεργους Έλληνες.
Την Ελλάδα την βλέπουν θετικά μεν, αλλά όπως βλέπουμε και εμείς τις επενδυτικές ευκαιρίες στη Βουλγαρία και τα Σκόπια όπου και παραμένουμε πρωταγωνιστές με περισσότερα από 5 δισ. ευρώ τη διετία 2015-2016.
Συζητείστε με ομογενείς, που όντως ερευνούν, αν βλέπουν πως κάτι άλλαξε στο ελληνικό κράτος, μετά την κρίση, ώστε να σχηματοποιηθούν συνθήκες προσέλκυσης επενδύσεων. Θα διαπιστώσετε και εκεί, ότι η αρνητική προδιάθεση, λόγω της γνωστής εχθρικής -σε επενδύσεις- ελληνικής Πολιτείας δεν έχει αλλάξει.
Και μόνιμη συμβουλή τους είναι πως κανείς δεν θα επενδύσει στην Ελλάδα, αν η οικονομία δεν περάσει, από τη “μέγγενη” του κράτους και του παρεμβατισμού των ανίκανων πολιτικών της και των εκάστοτε άσχετων υπουργών της, σε ικανές παραγωγικές δυνάμεις και στα χέρια του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Οι Αμερικανοί και ειδικά οι Έλληνες ομογενείς της Αμερικής στέκονται με εμφανέστατη επιμονή στο σημείο αυτό. Γιατί παρακολουθούν προσεκτικότατα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Δεν είναι αφελείς.
Όσο και αν ψαχουλεύουν τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας (στην πρόσβαση προς Ε.Ε., Μέση Ανατολή και Αφρική) δεν μοιάζουν αποφασισμένοι να χωθούν στην ελληνική οικονομία με δύο ποδάρια…
Θα βάλουν ολίγο…, από το ένα ποδάρι. Και βλέπουμε. Πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να τους δούμε στις ιδιωτικοποιήσεις (σε ενέργεια, σε υποδομές, στα νερά, στα κρατικά μονοπώλια) αλλά όχι με σοβαρά ιδιωτικά επενδυτικά σχέδια.
Οι Αμερικανοί, είναι επίσης εκ των πρώτων που, ναι μεν, αντιλαμβάνονται πως η Ελλάδα έχει ανάγκη να πουλήσει τις μονίμως ζημιογόνες και εξαθλιωμένες κρατικές ΔΕΚΟ-ρουφήχτρες και της τελευταίας σταγόνας αίματος του λαού, αλλά (για να είμαστε σοβαροί) αυτό δεν σημαίνει πως (με την είσοδό τουςστην αποκρατικοποίηση) σχεδιάζουν ή έχουν και πρόθεση, (με το καλημέρα…), να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας (εκτός από 2-3 -αναγκαίες- περιπτώσεις).
Αντίθετα θα τις συρρικνώσουν όσο περισσότερο μπορούν. Συνεπώς, εκτός από θετικές επιπτώσεις στο επιχειρηματικό κλίμα τίποτε άλλο δεν θα αλλάξει.
Ψάξτε τα στοιχεία που κυκλοφορούν ή διαθέτουν οι κρατικές υπηρεσίες, οι ερευνητικοί Οργανισμοί (κρατικοί και ιδιωτικοί) καθώς και οι Οργανώσεις των παραγωγικών τάξεων για την έκταση του αμερικανικού επενδυτικού ενδιαφέροντος στην Ελλάδα ή τον όγκο επενδύσεων που τυχόν έχει προτείνει η ομογένεια.
Θα βρείτε (σαφείς) αμερικανικές προτάσεις, 3-4 ομίλων, για συνδυαστικές επιχειρηματικές συνεργασίες, με Έλληνες, μόνο για ιδιωτικοποιήσεις. Και βεβαίως το μόνιμο (από 30ετίας) ενδιαφέρον τους για έρευνες υδρογονανθράκων. Που όμως αφήνει αδιάφορο τον χώρο της ανεργίας.
Τίποτε άλλο δεν προδιαγράφει συνέχεια ή αισιοδοξία για αμερικάνικες προτάσεις ουσίας. Αυτές δηλαδή που έχουν δύναμη να αλλάξουν τη σημερινή μορφή της κρατικοδίαιτης οικονομία μας.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κομβικό σημείο, αν θέλουμε να μετασχηματίσουμε τη σημερινή φανφάρα και τα παραμύθια για επενδύσεις σε αξιοπρόσεκτο γεγονός από την κοινωνία μας.
Οι ιδιωτικές επενδύσεις που χρειάζεται (στην φάση αυτή) ο τόπος είναι μόνο όσες “υπόσχονται” απορρόφηση (έστω και του μεγαλύτερου μέρους) των 750.000 άνεργων της βιομηχανίας, μετά την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας και την απογύμνωσή της και σε βιοτεχνική μεταποιητική παραγωγή λόγω 200.000 λουκέτων. Όλα τα άλλα είναι φτηνό, κρατικοδίαιτο και διαπλεκόμενο, παραμύθι, αδιάφορο για τους Έλληνες ιθαγενείς με τα τετράωρα και τριήμερα των 250-300 ευρώ.
Του Γιώργου Κράλογλου
