Του Γ. Λακόπουλου
Αποσπάσματα από ένα κείμενο που αναρτήθηκε πρόσφατα στο Δίκτυο. «Είναι πολύ αργά για να αλλάξει η ταυτότητά μου. Φιλελεύθερος ήμουν. Φιλελεύθερος μένω. Με αξιοπρέπεια και μετριοπάθεια προσπαθώ να εκφράζομαι. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω….Η παράταξη πρέπει προφανώς να δώσει, περισσότερο από όσο το έκανε στο παρελθόν, τη μάχη των ιδεών. Να μην αισθανόμαστε ενοχικά απέναντι στην Αριστερά. Να δείξουμε πως εμείς είμαστε με την πρόοδο και η Αριστερά με την οπισθοδρόμηση…..Όμως, η μάχη των ιδεών απαιτεί θέσεις και επιχειρήματα. Όχι ακρότητες και στενόμυαλες αντιλήψεις, που μας αποκόπτουν από το μετριοπαθές ακροατήριο».
Είναι ένα κείμενο ιδεολογικής καθαρότητας και πολιτικής παρρησίας. Πρωτίστως όμως αποπνέει προσωπική ευπρέπεια, σύγχρονη αντίληψη της πολιτικής και ευρωπαϊκη αύρα για το ύφος της δημόσιας παρουσίας των πολιτικών.
Πολλοί είπαν ότι είναι ένα κείμενο εναντίον του Άδωνι Γεωργιάδη. Δεν είναι ακριβές. Ο Κωστής Χατζηδάκης, που το υπογράφει, δεν πολιτεύεται έτσι. Και δεν έχει λόγο. Με τα μέτρα ενός συγχρόνου ευρωπαϊκού κόμματος, η πολιτική παρουσία του και ο τρόπος που ασκεί τα καθήκοντα του, ως αντιπρόεδρος της ΝΔ, στέλνει έτσι κι αλλιώς στα αζήτητα το στυλ Γεωργιάδη. Άλλο αν στη ΝΔ λίγα πράγματα πλέον δικαιώνουν την αρχική επαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι θα την κανει σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλοίωσε το προφίλ του όταν αποφάσισε να χρίσει αντιπρόεδρο δίπλα του κάποιον ο οποίος μόλις πριν από πέντε χρόνια ήταν μαζί με τον Μάκη Βορίδη «σολίστες» -όπως τους έλεγε – του Γ. Καρατζαφέρη και αντιλαμβάνεται την πολιτική ως παιχνίδι υψηλών τόνων, «αποκαλύψεων» και καταγγελιών. Για να μην πάμε στα παλαιότερα -που δεν σβήνουν όσες συγνώμες και αν ζητήσει.
Ο Χατζηγάκης από την πλευρά του είναι πολιτικός με διαυγή διαδρομή χωρίς σλάλομ και δεν έχει ανάγκη να ζητήσει καμιά συγγνώμη για τις ιδεολογικές αρχές και τις πολιτικές θέσεις του. Σε καμία περίπτωση άλλωστε δεν μπαίνουν σε σύγκριση –ούτε ο ίδιος θα τις έβαζε στη ζυγαριά- με τις φωνασκίες του ετέρου αντιπροέδρου. «Άλλο θα πει Χαλκιδική και άλλο θα πει Χαλκίδα» που τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου.
Υπάρχει όμως ένα θέμα. Ο επικοινωνιακός τυφώνας Γεωργιάδης, τα καθημερινά μονόπρακτα της μιντιακής παρουσίας του και η μεταμεσονύκτια εμφάνισή του σε περιθωριακά κανάλια για μπίζνες-επιβίωσης, όπως τις δικαιολογεί- μπορεί να μην είναι σε θέση να ακυρώσουν τη λαμπερή παρουσία και τον ουσιαστικό λόγο του Χατζηδάκη, αλλά ακυρώνουν τον προγραμματικό λόγο της ΝΔ που οργανώνει ο ίδιος, ως αντιπρόεδρος αρμόδιος για το πρόγραμμα.
Από τη φύση τους τα ΜΜΕ, όσο υπάρχει Άδωνις να τσακώνεται με τον Πολάκη και τον Καμένο, να υπόσχεται αρένες Εξεταστικών Επιτροπών, και να ισοπεδώνει τον πολιτικό λόγο χάριν του προσωπικού του λεκτικού ιδιώματος -το οποίο θεωρεί ικανό να τον καταστήσει και διδάσκαλο ρητορικής και ας μιλάει σαν να τρώει φασόλια- δεν θα ασχοληθούν επαρκώς με τον Χατζηδάκη. Θα παίζουν Άδωνι στη διαπασών. Τουλάχιστον μέχρι να διαπιστώσει ο Κυριάκος ότι με Χατζηγάκη μπορεί να νικήσει τον Τσίπρα, με Γεωργιάδη όχι.
Το φαινόμενο των δυο τόσο ετερόκλιτων αντιπροέδρων πνίγεται στις αντιφάσεις του. Πέρα από τις οφθαλμοφανείς διαφορές αναμεσά τους, αποτυπώνουν την απόκλιση ανάμεσα στο ύφος με τον οποίο ανέβηκε στο ρετιρέ ο Κυριάκος και στην αυτοακύρωσή του δια της ανάθεσης ρόλου αντικαταστάτη του στον Γεωργιάδη.
Πολλοί διακρίνουν ότι ο αντιπρόεδρος εκ του ΛΑΟΣ δρα σαν δελφίνος του Μητσοτάκη, κλείνοντας το μάτι στις θεωρίες ότι «ηγέτης της σημερινής ΝΔ είναι ο Άδωνις, ο Κυριάκος απλώς προεδρεύει», που έχει οδηγήσει όλους τους Νεοδημοκράτες να έχουν στο κινητό τους «σέλφι τον Άδωνι».
Αυτός φτιάχνει κάθε μέρα την επικοινωνιακή ατζέντα, αυτός δίνει τον τόνο, αυτός είναι ο εργασιομανής και ο πανταχού παρών…. Γιατί να μην είναι και Νο 1; Για πρώτη φορά πρόεδρος κόμματος με την εκλογή του διόρισε αυτόν που θα του τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια ή θα τον αγκαλιάζει με σκοπό να τον πνίξει.
Είναι λογικό στην πολιτική ότι στο βαθμό που ο Γεωργιάδης βλέπει τον εαυτό του χαλίφη στη θέση του χαλίφη, να έχει κάθε λόγο να ελπίζει σε ένα κακό αποτέλεσμα για τη ΝΔ στην επόμενες εκλογές. Για τον Χατζηδάκη όμως η επικράτηση του Κυριάκου είναι στοίχημα, πέρα από τις δικές του φιλοδοξίες του -ίσως και πέρα από μια παραταξιακή νίκη. Είναι η επικράτηση της πολιτικής έτσι όπως την αντιλαμβάνεται και την ασκεί. Από αυτή την άποψη τα συμφραζόμενα της δημόσιας παρουσίας του Χατζηδάκη μπορεί να λειτουργήσουν σωτήρια για τη ΝΔ την κατάλληλη, επειδή διευρύνουν το ακροατήριό της.
Η σημερινή εικόνα των δυο προσώπων εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του Μητσοτάκη, ενδεχομένως αδικεί και τη ΝΔ γιατί δείχνει ότι η μετατόπισή της από τον Σαμαρά, δεξιότερα από εκεί που την αγκύρωσε ο Καραμανλής για μια δεκαετία, δεν έχει αναιρεθεί. Γέρνει δεξιά. Η διείσδυση της ΝΔ στα ευρύτερα στρώματα προς το κέντρο που εξασφαλίζει με τον ήπιο λόγο του, την επιχειρηματολογία του και τις προγραμματικές θέσεις του ο Χατζηδάκης, αναιρείται από τον έτερο αντιπρόεδρο που περιορίζει το βεληνεκές του κομματικού λόγου.
Αυτό αδικεί σίγουρα τον Χατζηδάκη. Ο αντιπρόεδρος από την Κρήτη, με την μαχητική παρουσία στη νεολαία του κόμματός του και τη σπουδαία ευρωπαϊκή καριέρα, με το δημοκρατική κουλτούρα του και το εμπροσθοβαρές κυβερνητικό στίγμα του όταν πήρε χαρτοφυλάκιο, έχει κάθε λόγο να απογοητεύεται με την απροθυμία του Κυριάκου να εξασφαλίσει πολιτικό και επικοινωνιακό χώρο για την ανάδειξη το προγράμματος που επεξεργάζεται.
Μπορεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος να ήθελε να έχει «στελέχη σαν τον Άδωνι» όταν ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, αν μιλάμε για τον Χατζηδάκη δεν υπάρχει κόμμα που να μην ήταν υπερήφανο να τον έχει στις γραμμές του και πρόεδρος ευρωπαϊκού κομματος που να μην ήθελε να τον έχει δίπλα του.
Ο Μητσοτάκης το χειρίσθηκε καλά ορίζοντάς τον Νο 2. Στη συνέχεια όμως -από λάθος πολιτικό σχεδιασμό, ή καθ’ υπόδειξη και για ισορροπίες, το χάλασε με τον άλλο αντιπρόεδρο. Ίσως να υπολόγιζε ότι το άστρο του Κωστή μπορεί να λάμψει μόνο του και να επισκιάσει τον Άδωνι, που δεν ήταν ως εκείνη τη στιγμή παρά ενός βαλκάνιος περιθωριακός πολιτικός.
Μάλλον έπεσε έξω. Ποιος θα ασχοληθεί με το πρόγραμμα και τις ενδιαφέρουσες ιδέες Χατζηδάκη- όταν ο Γεωργιάδης κόβει εισιτήρια ως προσωποποίηση ενός είδους survivor για ένα ρόλο;
Είναι πολλοί στη συντηρητική παράταξη που αντιλαμβάνονται ότι δυο τέτοια αυγά στη μια μασχάλη δεν χωράνε για πολύ ακόμη. Ο Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να σπάσει το ένα, οδεύοντας προς τις εκλογές. Από την επιλογή του θα κριθεί αν θέλει να επιστρέψει στο μοντέλο του σύγχρονου πολιτικού με ευρωπαϊκή και πολιτισμένη αντίληψή στο πεδίο των αναμετρήσεων με τους αντιπάλους του- με το οποίο επικράτησε- ή αν θα αποκρυσταλλώσει τα κληροδοτήματα -μείγμα Αβέρωφ και Σαμαρά- στα οποία τον ωθεί η ρητορική του αντιπροέδρου των κρότων και των θορύβων- στενεύοντας το πεδίο παρέμβασης του κόμματός του.
Αν το δούμε παραστατικά, η κατάσταση με τους δυο αντιπροέδρους στη ΝΔ, φέρνει τον πρόεδρο της στη θέση του μυθικού Ηρακλή όταν βρέθηκε στο σταυροδρόμι με τους δρόμους της αρετής και της κακίας…
