Ο πρωθυπουργός μπήκε στο γραφείο του έξαλλος. Έκλεισε πίσω του δυνατά την πόρτα και σήκωσε το τηλέφωνο. Δυνατές φωνές ακούστηκαν στον προθάλαμο, εκπλήσσοντας τους δύο υφυπουργούς που έτυχε να βρίσκονται εκείνη την ώρα στο Μαξίμου. Η τελευταία φορά που τον είχαν δει σε τέτοια κατάσταση ήταν στο γραφείο του στη Βουλή, λίγο πριν καλέσει την Ζωή, να της κάνει συστάσεις.
Οι εικόνες των ΜΑΤ ανάμεσα σε δακρυγόνα και συνταξιούχους τον έκαναν εκτός εαυτού. Πόση απογοήτευση, τι αλλοτρίωση για έναν σαραντάχρονο αγωνιστή να βλέπει στην τηλεόραση εικόνες άλλων εποχών, να διαδραματίζονται, με τον ίδιο στο τιμόνι της χώρας.
Ήταν φανερό ότι στην άλλη άκρη της γραμμής, ήταν ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας. Η συνομιλία δεν κράτησε πάνω από δέκα λεπτά. Ο Αλέξης Τσίπρας κατέβασε κάπως άγαρμπα το ακουστικό και άνοιξε νευρικά το πρώτο συρτάρι. Τράβηξε από το πακέτο του, ένα τσιγάρο, το άναψε γρήγορα και προχώρησε αργά, προς το παράθυρο. “Πού έχω μπλέξει” σκέφτηκε, “πήρα πίσω όσα έλεγα για τον Ολάντ, έγινα κολλητός με τη Μέρκελ και με κατάντησαν χειρότερο κι από τη Θάτσερ. Αλλά αυτό δεν θα το ανεχτώ!” “Ε όχι και τους συνταξιούχους! Σ αυτούς στηρίχτηκα, μ΄αυτούς μίλησα πρώτη φορά, αυτοί με ψήφισαν!”, “ Και τώρα, δεν φτάνει που γκρέμισα τα όνειρά τους, σε κείνη την καταραμένη τη διαπραγμάτευση, τους ποτίζω και με δακρυγόνα…!”
Μπορεί η εικόνα ενός “προδομένου” πρωθυπουργού – από τη μοίρα και τους ανθρώπους- να πλημμυρίζει με θλίψη, κάθε καλοπροαίρετο Αριστερό αλλά η αλήθεια είναι πιο κυνική. Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει μαγαζί που κακοποιεί τους “πελάτες” του, λίγο πριν κλείσει. Ο “σεφ”, τα “γκαρσόνια”, ακόμα και οι “καθαρίστριες”στην τουαλέτα, συμπεριφέρονται με τον χειρότερο τρόπο στους παλιούς “θαμώνες” που κάποτε, γέμιζαν τα τραπέζια. Κι όμως, σ αυτούς τους αφοσιωμένους “πελάτες”- πριν και μετά τις εκλογές- ξεσπούν, με αχαριστία, την πανικόβλητη οργή τους, επειδή δεν μπορούν πια να κάνουν τους ίδιους λογαριασμούς με το παρελθόν.
Τι αχαριστία αλλά και τι απροκάλυπτος πανικός! Σαν να τους λένε κατάμουτρα “Δεν σας χρειαζόμαστε πια. Τόσο λίγο μπορούσατε να μας στηρίξετε; Εμείς χτίσαμε ολόκληρη ιδεολογία πάνω σας κι εσείς τώρα μας πουλάτε, για λίγα ευρώ”.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση χάνει τον ένα μετά τον άλλο, τους προνομιακούς της συνομιλητές στην κοινωνία: τους συνταξιούχους, τους αγρότες και τους δημοσίους υπαλλήλους. Μένουν μόνο, κάποιοι λίγοι πιστοί στον σκληρό πυρήνα του κρατισμού, οι οποίοι σταδιακά θα αποσκιρτήσουν όταν διαπιστώσουν την καθολική κατάρρευση των “κηδεμόνων” τους.
Κι όσο μεγαλώνει το ρεύμα των απωλειών, τόσο θα χάνουν τον έλεγχο σε επίπεδο υπουργών και αξιωματούχων. Άλλοτε, με αντιδράσεις τύπου Πολάκη άλλοτε με γκάφες ολοκληρωτισμού- τηλεοπτικές άδειες, ΣτΕ- και άλλοτε με εξάρσεις βίας και καταστολής από την αστυνομία.
Τι κρίμα όμως για τον πρωθυπουργό. Ενώ οι άλλοι αποσυντίθεται, αυτός να μένει ενεός σε κάθε λάθος κατεύθυνση. Και ως τραγικός που είναι, να το μαθαίνει πάντα τελευταίος! Να μην ξέρει τι κάνουν γύρω του τόσοι “επιπόλαιοι” σύντροφοι που έχασαν τον προσανατολισμό τους!
Άραγε, όταν έρθει η ώρα να κατεβάσουν ρολά, ο Αλέξης θα μείνει τελευταίος, να απολογηθεί για τα σφάλματα των συντρόφων του; Ή μήπως θα τρέχει πρώτος να κρυφτεί, για τις επιλογές του; Ο χρόνος θα δείξει για όλους μας…
Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
