Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης μετά από μια πενταετία περιπλανήσεις αυτό-καταδικάστηκε να εφαρμόζει μια έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτικοοικονομική πολιτική που αναπόδραστα θα οδηγήσει σε αλλαγή. Η ευχή πολλών πλέον είναι μέσα από αυτή την συμφορά επέλθει μια βαθιά και μεγάλη πολιτειακή αλλαγή προς την κατεύθυνση περισσότερης δημοκρατίας και όχι στην ανακύκλωση πεπαλαιωμένων εάν όχι σαπισμένων «πολιτικών υλικών». [«ΚΟΜΒΙΚΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ;) ΑΛΛΑΓΗΣ; http://t.co/nDzoPO1ehM»]
Η βιωσιμότητα, η ευημερία και η ασφάλεια ενός εθνοκράτους είναι ευθέως συνδεδεμένα και συναρτημένα και εξαρτημένα με την κυριαρχία ενός κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένου πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού. Τα ασθενή και εσωτερικά αποδυναμωμένα κράτη πάσχουν και συχνά οδηγούνται στο τέλμα. Ιδιαίτερα όταν ένα εθνοκράτος ροκανιστεί πολιτικοπνευματικά και κοσμοθεωρητικά γίνεται έρμαιο, οι δυνάμεις του διασκορπίζονται και καταληστεύονται από άλλους και η ιδιωτεία κυριαρχεί. Η ιδιωτεία προκαλεί συσκότιση και τυφλότητα που παραβλέπει την αιώνια ρήση του Περικλή πως όταν η Πολιτεία πάσχει αυτό έχει ως συνέπεια ότι στο τέλος όλοι οι πολίτες πάσχουν.
Ο πολιτικός επιστήμονας του διεθνούς συστήματος (η συνδυαστική ανάλυση του ανθρώπου, της ένταξης του ανθρώπου εντός μιας πολιτείας και του ρόλου και της θέσης του κράτους στην διεθνή πολιτική) είναι ο ιατρός της διεθνούς πολιτικής, έγραψε ο σημαντικότερος σύγχρονος διεθνολόγος και Δάσκαλος της Θουκυδίδειας παράδοσης Kenneth Waltz. Όπως και με τις συνήθεις ασθένειες των ανθρώπων σωστή διάγνωση σημαίνει σωστή αγωγή και ίσως ίαση και λάθος διάγνωση σημαίνει επιδείνωση ή και θάνατο.
Waltz N. Kenneth, Θεωρία διεθνούς πολιτικής
Αμέσως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ελλάδα δύο «διαγνώσεις»-θεωρήσεις στέκονταν η μια απέναντι στην άλλη:
Η μια ήταν η ιδεολογικά εκπορευμένη, ως εκ τούτου στρεβλή εάν όχι πολιτικά διαστρεμμένη και οπωσδήποτε λανθασμένη γνώμη, ότι «στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η κρατική κυριαρχία και το εθνικό συμφέρον δεν υφίστανται ή δεν έχουν σημασία». Στην Ελλάδα την διατύπωναν υπουργοί, ακόμη και πρωθυπουργοί, φορείς επιστημονικών τίτλων κάθε είδους και συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι κράχτες ξένων στρατηγικών soft power σε επιφυλλίδες και σε τηλεοπτικά πάνελ. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την φυσιογνωμία, τις λειτουργίες και την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αληθώς προσανατολισμένη Θουκυδίδεια ανάλυση της οποίας κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον προσανατολισμό. Μπορεί μόνο να εξετάσει τις επί μέρους προϋποθέσεις. Σε αντίθετη περίπτωση πρόκειται για μελλοντολογία και φαντασιοπληξία ή φαντασιώσεις επικίνδυνων ουτοπιστών οι οποίοι κάθονται πάνω σε βουνά ψευδαισθήσεων και αυταπατών.
Ο προσανατολισμός είναι η επί αιώνες σταθεροποιημένη κρατοκεντρική δομή όπως θεμελιώθηκε στην Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 και όπως κωδικοποιήθηκε και επικυρώθηκε στον ΟΗΕ το 1945. Το διεθνές σύστημα (συμπεριλαμβανομένου του διεθνούς!! συστήματος της ΕΕ) είναι εθνοκρατοκεντρικά δομημένο και λειτουργικά εξελισσόμενο σύμφωνα με την φύση του.
Waltz N. Kenneth, Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος. Μία θεωρητική ανάλυση
Ενώ για παράδειγμα ακόμη και φοιτητές πρέπει να ξέρουν ότι ήδη από την δεκαετία του 1960 η ΕΟΚ και μετέπειτα φέρουσα το λαθραίο όνομα Ευρωπαϊκή «Ένωση» (οργανισμός ο οποίος μετά το 1992 ήταν βαρυφορτωμένος με την ΟΝΕ της οποίας η ισχύς να επενεργεί διανεμητικά ήταν και συνεχίζει να είναι αθέσμιστη) εξελίχθηκε σε ένα κρατοκεντρικό σύστημα, το ίδιο προαναφερθέν εγχώριο συνονθύλευμα συνέχισε να βλέπει και συνεχίζει να βλέπει μέχρι και σήμερα ένα ενοποιημένο υπερεθνικό σύστημα. Βέβαια, υπερεθνικοί θεσμοί υπάρχουν. Όμως, είναι λίγο πολύ εντολοδόχοι των διακυβερνητικών οργάνων. Στον ένα πόλο το «λίγο» σημαίνει αυτονόμηση των θεσμών, ελάχιστους ή καθόλου κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και μηδενική δημοκρατία. Στον άλλο πόλο το «πολύ»είναι μια κατάσταση που πλέον σπανίζει ολοένα και περισσότερο. Η κρίση γύρω από την Ελλάδα έκανε φανερό το πασίδηλο, ακόμη και στους πολιτικά τυφλούς, ότι η σχέση εντολέων κοινωνιών και εντολοδόχων θεσμών μηδενίστηκε και ότι η δημοκρατία εξοστρακίστηκε για να κυριαρχήσουν τα μέλη μιας κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτης τεχνόσφαιρας. Μερικοί βέβαια γράφαμε και αναλύαμε αυτές τις τάσεις ήδη από το 1992 ενώ αγωνιωδώς μετά το 1992 μέχρι και την μοιραία ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ μια δεκαετία μετά προειδοποιούσαμε για τον άσκοπο και αυτοκτονικό χαρακτήρα αυτού του ιδεολογικά κινούμενου εγχειρήματος. [ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS ]
Υπό ένα γενικότερο πρίσμα, ένα οποιοδήποτε κράτος κινδυνεύει εάν και όταν στο σύγχρονο ανελέητο κρατοκεντρικό σύστημα παραμελήσει την αναγκαία και μη εξαιρετέα κοινωνικοπολιτική σύγκλιση γύρω από κοσμοθεωρίες και εθνικές πολιτικές παραδόσεις, όταν θεωρήσει περιττή την ασφάλειά του, τα εθνικά του συμφέροντα [βλ. σχετικό πίνακα] και όταν τα ελίτ επιδοθούν σε φαγοπότι κλεπτών και κλεπταποδόχων αντί να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της εθνικής του οικονομίας.
[Παρενθετικά, επειδή σε σύγκριση με του επίπεδους, άχρωμους και άοσμους προηγούμενους κυβερνήτες χαρακτηρίσαμε τον νυν πρωθυπουργό χαρισματικό (χαρισματικοί είναι πολλοί και όλων των ειδών και αποχρώσεων η δε λέξη «χαρισματικός» ως προς τούτο δεν είναι αξιολογική θέση αλλά απλά ορθή ή λανθασμένη εκτίμηση) εθελοτύφλησαν και δεν πρόσεξαν την σκληρή κριτική που δεν παραλείψαμε να κάνουμε σε πολλές παρεμβάσεις. Δεν πρόσεξαν την σκληρή κριτική για την ομιλία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος μάλιστα σε γνωστό ιστοριογράφο φάνηκε να συγχέει την εξέγερση του «λαού» των δουλοπαροίκων στην Γαλλία με την μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Σκληρή κριτική έγινε επίσης έγκαιρα και προειδοποιητικά για τις επικίνδυνες αφέλειες ως προς την θέση της ηθικής και του δικαίου στην ΕΕ. Συναφώς, μια ακόμη μεγάλη παθογένεια που αναλύσαμε στην τελευταία μας παρέμβαση είναι το γεγονός ότι ο επί μακρόν εγκλωβισμός των περισσοτέρων στα ιδεολογικά και στα κομματικά δόγματα και τα ατομικά κολλήματα μέσα στην χαώδη και φαύλη και εγγενώς εμφύλια νεοελληνική «πολιτική» ζωή, είχε ως αποτέλεσμα πολλές παρωπίδες. Παρωπίδες οι οποίες κάνουν πολλούς να διαβάζουν ότι τους βολεύει και να αντιλαμβάνονται τα πράγματα σύμφωνα με τις κομματικές προτιμήσεις, τις προσωπικές προσκολλήσεις και τις ιδεολογικές προκαταλήψεις]
Ένα εθνοκράτος κινδυνεύει επίσης θανάσιμα όταν παραμελήσει τα θέσφατα της φυσιογνωμίας και τις δομές και τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος όπου η ηθική είναι εξ ορισμού μηδενική (απουσία παγκόσμιας κοινωνίας και παγκόσμιας κοινωνικοπολιτικής δομής να την ορίσει) και οι διανεμητικές λειτουργίες της ισχύος αθέσμιστες. [Βλ. πίνακα ο οποίος συνοψίζει θέσεις του Kenneth Waltz] Η αξιολογικά ουδέτερη ανελέητη Θουκυδίδεια προειδοποίηση για τα αληθώς συμβαίνοντα σε ένα κόσμο άνισου μεγέθους, άνισης ισχύος και άνισης ανάπτυξης θα ισχύει ενόσω, για να το πούμε γλαφυρά, δεν ενώνονται οι άνθρωποι του πλανήτη: Οι Κινέζοι με τους Άραβες, οι Πέρσες με τους Ρώσους, οι Ρώσοι με τους Αμερικανούς, οι Σουηδοί με τους Έλληνες και όλοι οι άλλοι με όλους τους υπόλοιπους.
Γλαφυρό και κωμικό μεν δυστυχώς τραγικό δε, καθότι εκατομμύρια πίστεψαν το αντίθετο. Είναι όλοι οι φορείς όλων των αποχρώσεων διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι! Πως λοιπόν να σμιλευτεί συνοχή και ενότητα σκοπών γύρω από κοσμοθεωρίες και εθνικά συμφέροντα όταν η δολιοφθορά των εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένων ροκανίζει το εθνοκράτος μας. Το αποδυναμώνει, το θέτει υπό ξένο έλεγχο, καβαλικεύουν την εξουσία υποτελείς ξένων ή αιθεροβάμονες και πολιτικά τυφλοί εθνομηδενιστές και το ρίχνει στα βράχια.
Για να θυμίσουμε μόνο ότι ενώ εδώ στην Ελλάδα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι περισσότεροι έλεγαν ότι επήλθε η αιώνια και αδιατάραχτη ειρήνη. Ύβριζαν επίσης οι άθλιοι –διαθέτω μερικές κάσες κειμένων με ύβρεις που σκοπεύω να σκανάρω και εξαποστείλω στο διαδίκτυο ως δημόσιες πηγές που είναι– γιατί με ψύχραιμο, υπεύθυνο και πολιτικά-στρατηγικά ορθολογιστικό τρόπο γράφαμε βιβλία και άρθρα για το είναι το εθνικό συμφέρον, τι είναι η εθνική στρατηγική και τι είναι η εθνική ασφάλεια. Οι ξένες πρεσβείες δεν ήθελαν να γράφονται από ντόπιους τέτοια πράγματα. Η στρατηγική soft power διαχρονικά επιτάσσει οι Ιθαγενείς των κρατών θυμάτων να είναι άοπλοι, απονευρωμένοι, ετοιμοπαράδοτοι για σφαγή στα τραπέζια του Προκρούστη και υποχείρια των ηγεμονικών ανταγωνισμών.
Διευκρινίζω πάντως ότι η παράθεση δημόσιων πληροφοριών για τις Αμερικανικές Ένοπλες δυνάμεις όπως σε όλα τα κείμενά μου στρατηγικής θεωρίας και πολιτικής θεωρίας και σεβόμενος την κρίση των αναγνωστών εντάσσεται σε μια αξιολογικά ουδέτερη λογική. Η κριτική του ηγεμονισμού είναι ζήτημα άλλης τάξης και γίνεται με τον επιστημονικά πρέποντα τρόπο όποτε αναλύονται ζητήματα ηγεμονικών ανταγωνισμών. Σημειώνω μόνο ότι το ζήτημα της εθνοκρατικής επιβίωσης είναι το ίδιο για μικρά και μεγάλα κράτη. Η ειδοποιός διαφορά είναι ενώ η έγνοια των τελευταίων είναι τα άλλα μεγάλα κράτη των πρώτων είναι (ή πρέπει να είναι) τόσο οι αξιώσεις ισχύος των ισχυρών κρατών όσο και άλλων ισοδύναμών τους ιδιαίτερα γειτονικών.
Ακολουθούν πληροφορίες για τις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμει
Σημείωση. Στην διεύθυνση http://www.businessinsider.com/chart-of-defense-capabilities-of-the-us-2015-7?utm_content=BISelect&utm_medium=email&utm_campaign=BI%20Select%20%28Tuesday%20Thursday%29%202015-07-30&utm_source=Sailthru&nr_email_referer=1&utm_term=Business%20Insider%20Selectαπό όπου και αντλήθηκαν οι πληροφορίες υπάρχει και σχετικό βίντεο που διευκολύνει την κατανόησή
