Στην δημοσιογραφική αδιαμεσολάβητη γλώσσα η οποία αποτυπώνει κατά κανόνα με ρεαλισμό, ενίοτε σκωπτικό τρόπο αλλά ταυτόχρονα διακρίνεται και ως μέσο διαπαιδαγώγησης ,» βαπτίστηκε» η πρόσφατη κοινή παρουσία στελεχών από τα κόμματα της κεντροαριστεράς σε δημόσιο ανοιχτό διάλογο ως η «φωτιά» που σήκωσε αρκετό πολιτικό καπνό.
Του Βαγγέλη Μπλάτζου
Αυτή η αναφορά, εκτός της δημοσιογραφικής τελικά αδείας, τελικά αποτυπώνει την πραγματικότητα;
Η κεντροαριστερά στην σύγχρονη ιστορία της ζυμώθηκε από πολιτικά δείπνα και συνεστιάσεις, μαζώξεις ακόμη και ετερόκλητων σχημάτων, όταν αυτοί οι σχηματισμοί αντιλαμβανόταν την διάψευση των προσδοκιών που έτρεφαν , το φυσιολογικό ή καθοδηγούμενο πολιτικό τέλος των ηγεσιών των κομμάτων που συμμετείχαν με την δράση τους.
Τα φημισμένα άλλοτε δείπνα, είχαν ως πολιτικό μενού την επόμενη ημέρα, και όπως ο κάθε ορθολογικός, συνετός, καλός νοικοκύρης φρόντιζαν αποκλειστικά τα του οίκου τους ( αξιώματα και θέσεις στην επόμενη κυβέρνηση ).
Η Ελλάς όμως τότε διένυε μια άλλη περίοδο , οι πολίτες αντιλαμβανόταν τα πράγματα, την συμμετοχή στα κοινά, την προσήλωση στις αδιαπραγμάτευτες αξίες με τρόπο καθολοκηρια διαφορετικό από τον σημερινό.
Οι πολίτες σήμερα ακόμη και σε κράτη με παραδοσιακά κοινωνική εκφρασμένη πολιτική, με πολιτικές ουσιαστικής πριμοδότησης καθόσον και λειτουργίας σύγχρονων δομών στήριξης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, με παρουσία ανεξάρτητων – ακηδεμόνευτων αρχών, στρέφουν έντονα το βλέμμα τους προς την συντήρηση, διαφορετικώς λεγόμενα οι ιδέες της ακούγονται ευχάριστα στα παλαιότερα αντισυμβατικά αυτιά τους .
Η κοινωνία του ριζοσπαστισμού, της προόδου, της ενθάρρυνσης της κατάθεσης της διαφορετικής γνώμης στην δημόσια συζήτηση , η κοινωνία που επιθυμούσε την εμβάθυνση της δημοκρατίας, έχει κυριολεκτικά υποστεί πολιτική-ψυχολογική μετάλλαξη.
Κυριαρχεί στις σχέσεις των ανθρώπων η ιδιοτέλεια, ο προσεταιρισμός των άνομων δικτύων της εξουσίας και κάθε λογής διαπλοκής ,καθόσον και των ανήθικων υπόγειων διαδρομών, αποκλειστικά για την ικανοποίηση του ιδιωτικού συμφέροντος το οποίο «καταστατικά» δεν πρέπει να συνδέεται με το δημόσιο .
Ο κυνισμός στην επιδίωξη αυτή λαμβάνει τέτοια χαρακτηριστικά ώστε ο άνθρωπος να μην ορρωδεί στην ανάλωση της αξία της εναπομένουσας αξιοπρέπειας του προκειμένου να επιτελέσει τον σκοπό του.
Σε μια διαφορετική ανάγνωση η κοινωνία έκλεινε, και με και την ευθύνη των κυβερνήσεων των κεντροαριστερών σχημάτων που κυβέρνησαν, σημαντικά προς τα δεξιά , και η κοινωνία αυτή εκφράζει σημαντική δυσκολία ως και δυσανεξία πολιτική να ασπαστεί τις θέσεις των σχηματισμών της αποκαλούμενης προόδου.
Η συνάθροιση των νέων ανθρώπων , ο δημόσιος διάλογος που πραγματοποιείται θα είχε νόημα αν τα κόμματα τοποθετούνταν δομικά – ουσιαστικά στα προβλήματα τα οποία απασχολούν τον Έλληνα πολίτη. Η διαρκής άρνηση, η ανέξοδη, καταστροφική αντιπολίτευση ,η αντιπολίτευση παλαιότερων δεκαετιών της μόνιμης άρνησης δεν προσφέρει ούτε στη κοινωνία αλλά και ούτε στα ίδια κόμματα τους τίποτα.
Το υπάρχον πολιτικό περιβάλλον αντικατοπτρίζει την κυριαρχία μιας κυβέρνησης η οποία δεν δύναται να χαρακτηριστεί φιλολαϊκή από την πολιτική που εφαρμόζει .
Το νομοσχέδιο για την φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών , η ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων ( casus belli για την γενιά του υπογράφοντα ), ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια ,η καθημερινή ακρίβεια που μαστίζει , η ανεξέλεγκτη δράση του οργανωμένου εγκλήματος που επιτείνει το κυρίαρχο αίσθημα της ανασφάλειας , οι υποθέσεις διαφθοράς δημοσίων λειτουργών που διαρκώς ανακύπτουν δεν προσομοιάζουν σε χαρακτηριστικά σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας.
Τα κόμματα της κεντροαριστεράς είναι αναγκαίο να « στρίψουν» πολιτικά αλλιώς , να ενταχθούν ξανά και ρεαλιστικά στην κοινωνία ,να ακούσουν τους ανθρώπους της παραγωγής, τους πραγματικούς δημιουργούς του δίκαιου πλούτου, προκειμένου με επάρκεια και γνώση να παραχθούν ουσιαστικές- εφαρμόσιμες και δημοσιονομικού χαρακτήρα λύσεις.
Οι κομματικοί μηχανισμοί ,οι ομάδες , οι συνασπισμοί και τα παρακλάδια τους , έχουν αναστείλει την λειτουργία μέσα από μαθήματα που παρέδωσε η ίδια η ιστορία. Όπως ανέφερε ο ιστορικός ιδρυτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ μια εμβληματική προσωπικότητα στην νεότερη ιστορία της χώρας, έχουν κλειδωθεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αυτές οι πρακτικές.
Η κοινωνία, η σύγχρονη δημοκρατία και οι ανάγκες της ,αλλά και η εύρυθμη οικονομική λειτουργία στην χώρα απεχθάνεται το κενό , την αναστροφή της κοινής λογικής ,την περιδίνηση σε αυτό που έχει οριστικά αποπνεύσει διότι εκ συστάσεως ποτέ δεν εξέφραζε ποτέ ούτε το παρόν αλλά ούτε και το μέλλον.
Καθίσταται επείγουσα και κυρίως ανελαστική ανάγκη η διαφοροποίηση του σχεδιασμού από τα κόμματα της κεντροαριστεράς και κυρίως η επιλογή να εντάξουν στην έκφραση των πολιτικών τους την άρνηση στο «αμυντικό» παιχνίδι , την κατάθεση «ενσωματωμένων» με τον κυρίαρχο λαό και τις ανάγκες προτάσεων , έξυπνων εφαρμόσιμων λύσεων με προοδευτικό –ουσιαστικό και όχι μαξιμαλιστικό στην πράξη πρόσημο .
Αν δεν το πράξουν έγκαιρα αντιλαμβανόμενοι στην ουσία την διαφοροποίηση στα διαφορετικά –επιτακτικά θέλω της κοινωνίας, με περισσή ασφάλεια και όντας πολικά αυτόχειρες θα δώσουν και άλλο «χώρο» στην υπάρχουσα πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Μια παράταξη η οποία σε επίπεδο επικοινωνίας αναπτύσσοντας πράξεις σημειολογικού χαρακτήρα τοποθετήθηκε ιδεολογικά προς το πολιτικό κέντρο και το αποτέλεσμα που πρόεκυψε καταληκτικά την επιβράβευσε, πάρα τις σφοδρές αντιδράσεις που προερχόταν από την μήτρα που την προσδιόριζε.
Είναι ανάγκη να αντιληφθούν τα νέα πρόσωπα που επιθυμούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα κοινά, και την επιθυμητή έκφραση την ανάγκη της φιλοδοξίας για την προοπτική της συμμετοχής τους στην διακυβέρνηση της χώρας , ότι εφόσον ομφαλοσκοπούν αναίτια και ανέξοδα «επικοινωνώντας» το μήνυμα στην κοινωνία ότι γυρίζουν συνεχώς γύρω από τον εαυτό τους , διακρίνεται ο κίνδυνος να πέσουν σε ένα βαθύ πολιτικό πηγάδι. Και η χώρα δεν έχει το περιθώριο για αυτήν κατάληξη, ένα ταξίδι δίχως επιστροφή .
