«Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο» είναι το επιχείρημα που εισφέρεται στην κονίστρα της αντιπαράθεσης από τους υπέρμαχους, απέναντι στους πολέμιους του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφύλων (όπως είναι ο politically correct όρος). Ταυτόχρονα, η φράση αυτή αποτελεί και το ηθικής φύσεως επιχείρημα της κυβέρνησης για την αιτιολόγηση της συγκεκριμένης νομοθέτησης.
Αναρωτιέται κανείς γιατί η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός, τη στιγμή κατά την οποία έχει ν’ αντιμετωπίσει το πολύ σοβαρό πρόβλημα του πληθωρισμού και της ακρίβειας που έχει προκαλέσει κοινωνικό αναβρασμό, τις επικείμενες κινητοποιήσεις των αγροτών, τις καταλήψεις των Πανεπιστημίων, παράλληλα με το μέτωπο που έχει ανοίξει με τις αμφισβητούμενες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα και την αναδιάρθρωση της Δικαιοσύνης, επιμένει να φέρνει τώρα στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που έχει προκαλέσει διχαστικές τάσεις στην κοινωνία, αλλά και διασπαστικές στο ίδιο του το κόμμα.
Η κουβέντα που έγινε όλο το προηγούμενο διάστημα δεν αφορούσε τελικά το γάμο, αυτόν καθ΄ αυτόν, όπως προέβαλαν τα ΜΜΕ. Η νόμιμη συμβίωση των ομοφύλων, με όλες τις έννομες συνέπειες που παράγει (κληρονομικό δικαίωμα, συνταξιοδοτικό κ.λπ.), προβλέπεται ήδη από την ελληνική έννομη τάξη και δη από το σύμφωνο συμβίωσης που θεσμοθετήθηκε το 2015. Συνεπώς, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι έγινε ντόρος για το τίποτα, εκτός και εάν θωρηθεί ότι ο -ήδη για πολλούς αναχρονιστικός- θεσμός του γάμου, κάνει γκέλα στην κοινότητα των ομοφύλων. Παραπέρα, η υιοθεσία τέκνου κατά τον Αστικό Κώδικα (και ήδη «τεκνοθεσία», κατά το πολιτικώς ορθόν), προβλέπεται για τους έγγαμους, αλλά και για όποιον –ατομικά- πληροί τις προϋποθέσεις. Δεν προβλέπεται μόνο για όσους (ετερόφυλους ή ομόφυλους) έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.
Το τελευταίο έρχεται κυρίως να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση, δηλαδή τη δυνατότητα και στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν από κοινού, αφού μέχρι τώρα δινόταν η δυνατότητα στον έναν από τους δύο, κάτι που μπορεί νομικά να γίνει μόνο με την επέκταση του θεσμού του γάμου και στους ομόφυλους. Αυτό ήταν το κοινωνικό ζήτημα που έσπευσε να διευθετήσει το πρωθυπουργικό γραφείο. Με ποιο τίμημα επιχειρείται αυτό;
Η κυβερνώσα παράταξη, υπό τον Κ. Μητσοτάκη, κινείται πέραν (και αντίθετα) της λαϊκής δεξιάς, στο χώρο το εκσυγχρονιστικού φιλελεύθερου κέντρου. Αυτό είναι ομολογημένο και πασιφανές. Με το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο, κάνει ακόμα ένα βήμα πιο πέρα και μετατρέπει τη δημοκρατία σε δικαιωματιστική: η ικανοποίηση ακόμη και των ελαχίστων υποτομέων των ατομικών δικαιωμάτων, δοκιμάζει τη συνοχή του κοινωνικού συνόλου και δη μιας εν πολλοίς συντηρητικής, αλλά και προσκείμενης στη μεγάλη πλειοψηφία της στο ορθόδοξο δόγμα κοινωνίας, αφού ακουμπά στον σκληρό και ευαίσθητο πυρήνα του θρησκευτικού αισθήματος (τι άλλο έχει μείνει για κάποιους;), τη στιγμή ταυτόχρονα που η φτώχεια και η έλλειψη προοπτικής για τους νέους, ωθεί στο περιθώριο μεγάλα τμήματά της.
Έχει παρατηρηθεί ότι η ακραία εφαρμογή του δικαιωματισμού, χωρίς να συνυπολογίζεται το κοινωνικό «όλον» και η στανική επιβολή του με την παραγνώριση της κοινωνικής συνοχής, οδηγεί σε έναν sui generis μετα-ολοκληρωτισμό. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να ισχυριστεί ότι ο δικαιωματισμός ενίοτε κάνει τα χατίρια σε κάποιες μικρές ελίτ, ξεχνώντας τη μεγάλη πλειοψηφία, παραβλέποντας τις δικαιολογημένες αγωνίες της ή τον υπαρξιακό της κώδικα.
Οπότε φτάνουμε στο σημείο, για να παραφράσουμε τον J.S. Mill, να μιλάμε όχι για την άσκηση πίεσης της πλειοψηφίας στην μειοψηφία, αλλά για το αντίστροφο, δηλαδή η μειοψηφία να κάνει κουμάντο στην πλειοψηφία, η οποία οφείλει να μην αντιδρά, ούτε στην αλλαγή των καθιερωμένων ουσιαστικών και επιθέτων.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λοιπόν, φέρνει με αυτοπεποίθηση το εν λόγω νομοσχέδιο στη Βουλή, γιατί, απλά, μπορεί. Έχοντας απέναντι μία αντιπολίτευση διασκορπισμένη, άλαλη, αμήχανη, ανερμάτιστη, χωρίς πειστικό αφήγημα, δηλαδή παίζοντας μπάλα μόνος του. Και έχοντας μία εσωτερική αντιπολίτευση άτονη, η οποία συγκρατά τις φυγόκεντρες τάσεις της δεξιάς πτέρυγας, προσποιούμενη τη χολωμένη. Επίσης το φέρνει διότι έχει αποδείξει ότι υιοθετεί (ή τεκνοθετεί;) τον δικαιωματισμό με θρησκευτική ευλάβεια, με προσήλωση στο δόγμα του και με μεσσιανική αντίληψη περί αυτού.
Και τη στιγμή που οι λίγοι έχουν την πολυτέλεια να κουβεντιάζουν απροβλημάτιστα για το «φύλο των αγγέλων», οι πολλοί ασφυκτιούν υπό το βάρος της καθημερινής επιβίωσης και της έλλειψης προοπτικής και από εκπεσόντες άγγελοι μεταπλάθονται σταδιακά σε φτωχοδιαβόλους.
Οι οποίοι, όταν εμφανιστεί κάποιος πολιτικός «μεσσίας» και τους αγγίξει στο συναίσθημα, θα τον ακολουθήσουν μαγεμένοι, όπως έχει δείξει η ιστορία, αλλά και οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις σε χώρες της Δύσης.
Θάνος Καρνέζης, δικηγόρος
Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του logiastarata.gr
