Του Άγη Βερούτη
Η επικείμενη απελευθέρωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης από τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας ότι “πας μη Έλλην[-δημόσιος], βάρβαρος” αποτελεί μάλλον την κορυφαία μεταρρύθμιση της Μεταπολίτευσης!
Παρά το γεγονός ότι στα τελευταία 50 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Πρωθυπουργών κατείχαν τίτλους σπουδών από αλλοδαπά πανεπιστήμια, το Ελληνικό Κράτος δεν αναγνώριζε την ισχύ αυτών των τίτλων πλην αν περνούσαν την βάσανο του ΔΙΚΑΤΣΑ (μετονομαστηκε σε ΔΟΑΤΑΠ τα τελευταία χρόνια) που τεχνηέντως τα υποβάθμιζε έναντι των Ελληνικών. Κόλαφος.
Αποτελούσε διαχρονική αστειότητα ότι ένα πτυχίο Μηχανικής από το ΜΙΤ της Βοστώνης των ΗΠΑ, το κορυφαίο τεχνολογικό ινστιτούτο/πανεπιστήμιο του πλανήτη, με καθηγητές Νομπελίστες, με χιλιάδες διεθνείς δημοσιεύσεις και πατέντες και επιλογή φοιτητών επιπέδου υψηλότερο από 1 τοις χιλίοις (ή ακόμη και εκείνο του Χάρβαρντ) για το Ελληνικό Δημόσιο είχε μικρότερη ισχύ από ένα πτυχίο Ελληνικού Πανεπιστημίου πρώην ΤΕΙ που εισήγαγε φοιτητές με βαθμούς πανελληνίων 7 στα 20 ή και χαμηλότερα.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την επιστημονική επάρκεια των καθηγητών ή των φοιτητών του ως άνω πρώην ΤΕΙ και νυν ΑΕΙ, έλεος κάπου!
Μια ολόκληρη βιομηχανία παραπαιδείας στήθηκε στην καμπούρα των γονιών, χάρη στο μονοπωλιακό χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτό επέβαλε το αναξιοκρατικό σύστημα της Ελλάδας, όπου ο τυχόν ανταγωνισμός των νεότευκτων Πανεπιστημίων της χώρας εξουδετερώθηκε με διατάξεις, νόμους, συνταγματικά άρθρα, απαγορεύσεις και αφορισμούς.
Το αφήγημα που επικράτησε ως χθες ήταν ότι ο “φτωχός” θα ήταν σε δυσχερή θέση απέναντι στον “πλούσιο” που έδινε στο παιδί του την ευκαιρία να σπουδάσει σε ένα περιβάλλον ακαδημαϊκής αριστείας, με αξιολόγηση, με κανόνες, χωρίς φοιτητικές παρατάξεις να μοιράζουν τα θέματα των εξετάσεων στα μέλη τους και χωρίς οικονομικά ή σεξουαλικά ανταλλάγματα προς τους διδάσκοντες έναντι βαθμών [για όσους είναι σάπιοι ως το κόκκαλο], στο περιβάλλον αυθαιρεσίας που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Εξίσωση όλων προς τα κάτω δηλαδή!
Οποίος έχει έστω και στοιχειώδη αντίληψη του τρόπου λειτουργίας των αυτόνομων μη-κρατικών, μη-κερδοσκοπικών πανεπιστημίων του εξωτερικού, γνωρίζει το δίχως άλλο ότι τα ιδρύματα αυτά διοικούνται με ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες.
Γνωρίζει ότι προσφέρουν τη δυνατότητα σε κληροδοτήματα να δημιουργήσουν έδρες εντός αυτών, με δωρεές που παρέχουν προσόδους στο πανεπιστήμιο ώστε εκείνο να καλύπτει το λειτουργικό κόστος του διδακτικού και υποστηρικτικού προσωπικού κάθε έδρας. Γνωρίζει ότι υπάρχουν δωρεές από νομικά πρόσωπα ως μερίδιο της κοινωνικής ευθύνης τους για τη θέσπιση υποτροφιών, και τέλος μέσω κρατικών υποτροφιών προς όσους έχουν οικονομική αδυναμία να σπουδάσουν εκεί, αλλά αξίζουν την ευκαιρία.
Ποιος δεν γνωρίζει το Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών “Alexander S. Onassis” που λειτουργεί από τη δεκαετία του ‘90 στο New York University μετά τη δωρεά του ομώνυμου κοινωφελούς ιδρύματος.
Ποιος δεν γνωρίζει τις περίφημες Υποτροφίες αριστείας του “Ιδρύματος Αλέξανδρου Σ. Ωνάση” για μεταπτυχιακές σπουδές στις επιστήμες και τις τέχνες, σε υψηλής αναγνώρισης πανεπιστήμια του εξωτερικού;
[disclosure: ο υπογράφων υπήρξε υπότροφος του ιδρύματος Ωνάση στην δεκαετία του ‘80]
Από την άλλη πλευρά και η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση της Ελλάδας θα αναβαθμιστεί από τον ανταγωνισμό για τους καλύτερους φοιτητές, για χρηματοδότηση, για τους καλύτερους καθηγητές.
Η παραπαιδεία θα χάσει μεγάλο μέρος από την “σε καθεστώς ομηρείας πελατεία της”: ένα νέο παιδί με ικανότητες και όνειρα, του οποίου όμως δεν έχει τα χρήματα η οικογένεια να πληρώνει δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε φροντιστήρια για να του μάθουν όσα αρνούνται να του διδάξουν σωστά οι ίδιοι καθηγητές στις πρωινές σχολικές τάξεις, θα μπορέσει με την σωστή ατομική προετοιμασία σε στανταρισμένες εξετάσεις (SAT, ACT, GMAT, A-Levels, κλπ) να κερδίσει μια θέση με υποτροφία σε ένα κανονικό πανεπιστήμιο χωρίς να καταδυναστεύεται από όλα τα κακά της σημερινής κατάστασης.
Αν υπάρχει κάτι που θα αλλάξει τη χώρα προς το καλύτερο στο βάθος δεκαετιών, αυτή η μεταρρύθμιση είναι αυτό!
Χρόνια είχα να ακούσω τόσο θετικό νέο!
Μακάρι να προλάβουμε οι της γενιάς μου να δούμε τις νέες γενιές να δρέπουν τους καρπούς αυτής της μνημειώδους μεταρρύθμισης.
Για όσα και αν γκρινιάζουμε (και υπάρχουν πραγματικοί λόγοι) ότι η κυβέρνηση έχει περιθώρια βελτίωσης, έρχεται ο Μητσοτάκης και προαναγγέλλει την απελευθέρωση των μη-κρατικών πανεπιστημίων και τα επικαλύπτει μονοκοντυλιά!
Με τέτοιες μεταρρυθμίσεις η Ελλάδα δεν αλλάζει απλώς κεφάλαιο:
Αλλάζουμε πίστα!
Εύγε!
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @agissilaos
