Του Άγη Βερούτη
Η Αριστερά στην Ελλάδα έχει περάσει από πολλές φάσεις, στις περισσότερες ταλαιπωρώντας τη χώρα και τον εαυτό της. Δεν θα αναφερθώ στα του εμφυλίου πολέμου ούτε στο παιδομάζωμα ή στα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων. Λάθη μεγάλα όλων που χάθηκαν στη λήθη του χρόνου.
Σε ό,τι αφορά εμάς, η Πρώτη Φορά Αριστερά στην πραγματικότητα ήταν το ΠΑΣΟΚ του ‘81, του αμερικανοθρεμμένου Ανδρέα Παπανδρέου, με το τρελό φαγοπότι από τα ΜΟΠ και τα πακέτα Ντελόρ, τις εθνικοποιήσεις, τη γιγάντωση του κρατικού μηχανισμού, τη “διολίσθηση” της δραχμής, τους Πρασινοφρουρούς κομισάριους και τη δημιουργία των Εθνικών Εργολάβων.
Για το Σημίτη δεν θα μιλήσω γιατί δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος ήταν αριστερός. Απλά έτυχε να γνωρίζει τον Ανδρέα και ενσωματώθηκε στο σύστημα ΠΑΣΟΚ και κυβέρνησε τη χώρα δυο τετραετίες, τη δεύτερη με καταστροφικά αποτελέσματα.
Ούτε ο ΓΑΠ ήταν αριστερός με την ευρωπαϊκή έννοια. Ίσως να ήταν με την αμερικανική. Ήταν όμως σίγουρα ψεύτης και αφού πήρε την εξουσία με το “λεφτά υπάρχουν” έβαλε τη χώρα σε περιδίνηση. Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια όμως και έχασε την εξουσία στη μισή θητεία.
Μετά ήρθε ένας πολλά υποσχόμενος νέος, ο Τσίπρας, με καθαρό κούτελο και βαθουλωτό βλέμμα και πήρε το 4% και το έκανε 34%. Το έκανε με τη λάθος σημαία όμως, τον λάθος τρόπο και τους λάθος ανθρώπους, και αφού κυβέρνησε μαζί τους για μια πενταετία και κυριολεκτικά ξεκοίλιασαν τη μεσαία τάξη και την παραγωγική οικονομία, το αποτέλεσμα το βρήκαν μπροστά τους στις εκλογές του ‘23, και ο πολλά υποσχόμενος νέος του 2007 έγινε μεσήλικας του ‘23 και έκανε στο πλάι. Το πήρε όλο πάνω του, ως Ιφιγένεια της Αριστεράς.
Η προσπάθεια αναβίωσης του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε φλώμπα. Αν και πολλά υποσχόμενος αρχικά, ο νεότατος εκλεγμένος από τη βάση ηγέτης του κ. Ανδρουλάκης υιοθέτησε την αδιέξοδη στείρα αντιπολιτευτική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε οι ήδη απογοητευμένοι αριστεροί από την αντιπολιτευτική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ αποδιώχθηκαν και από το ΠΑΣΟΚ. Με γκρίνια για τηλεφωνικές επισυνδέσεις κατόπιν μάλιστα εντολής Βρυξελλών, και την συνάδελφο ευρωβουλευτή πίσω από σιδερένιες μπάρες δεν πας εκλογές. Μείνε σπίτι…
Η σημερινή κατάσταση ως πριν λίγες ημέρες προμήνυε μια δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη χωρίς αντιπολίτευση.
Αυτό είναι καταστροφικό για μια κυβέρνηση, καθώς δεν έχει κανέναν να επισημαίνει τα λάθη της και να της επιβάλλει να βελτιώνεται. Δυστυχώς το πρώτο τρίμηνο χωρίς αντιπολίτευση επιβεβαιώνει τους φόβους όσων βλέπουν ότι πολλές υπουργικές μετακινήσεις αποδείχθηκαν αντιπαραγωγικές και ακόμη δεν έχει βρει τον βηματισμό του το κυβερνητικό σχήμα.
Στο μεταξύ για πολλοστή φορά εμφανίστηκαν διεκδικητές της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ που εκ των πραγμάτων κρίνονται από την ελληνική κοινωνία ως περιθωριακοί: μια νέα κοπέλα, η Αχτσιόγλου, σκληρή μαρξιστής χωρίς άξια λόγου εργασιακή εμπειρία, που ένας Θεός ξέρει πώς (ίσως και 2-3 άλλοι), βρέθηκε από γραμματέας του Κατρούγκαλου και συντάκτης του νόμου Κατρούγκαλου που ξεκοίλιασε τη μεσαία τάξη, υπουργός και μετά βουλευτής με τους μηχανισμούς του κόμματος στην εκλογική της διάθεση, και ο αγγλοτραφής κ. Τσακαλώτος που μόνος του είπε πως στόχευσε να διαλύσει τη μεσαία τάξη με φόρους “γιατί νόμιζε ότι δεν ήταν ψηφοφόροι τους”. Ο άνθρωπος δεν μιλάει καν ελληνικά. Τους άλλους δεν τους αναφέρω γιατί πιστεύω ότι ή το ξέρουν ότι είναι λαγοί ή είναι χωρίς να το ξέρουν. Εξίσου αδιάφορο.
Με αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει ολοταχώς για επιστροφή στο 4%. Αυτοί είναι μέρος του λάθους του Τσίπρα που ακόμα και ένας μη-αριστερός σαν εμένα το βλέπει καθαρά.
Αυτά ως πριν μια βδομάδα, όταν εμφανίστηκε ως “από μηχανής θεός” ένας τύπος που ξέρει από πραγματική οικονομία, έχει δουλέψει δυο φεγγάρια στην Goldman και έχουν δει τα μάτια του, ξέρει και κάτι από ναυτιλία που είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, έχει δουλέψει στο επιτελείο εκλογής του Μπάιντεν στις ΗΠΑ, γνωρίζει τους μηχανισμούς εξουσίας και είναι αποδεκτός από αυτούς καθώς ήταν στο Επικράτειας του ΣΥΡΙΖΑ, και λέει ακομπλεξάριστα ότι είναι ομοφυλόφιλος. Αν και το τελευταίο μού είναι ολοκληρωτικά αδιάφορο, δεν με χάλασε το ότι έχει το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό και να τα βάλει όλα στο τραπέζι. Τελεία.
Καθόλου εντύπωση δεν μου κάνει επίσης ότι οι παλαιοαριστεροί έχουν πέσει να τον φάνε. Για τον Στέφανο Κασσελάκη λέω.
Δεν ξέρω αν οι δεξιοί ή οι φιλελεύθεροι βρίσκουν απειλητικό το προφίλ του γιατί ως αντίπαλος μπορεί να βγει δυσκολότερος από τον Τσακαλώτο ή την Αχτσιόγλου, ή απλά τον υποτιμούν. Δεν νομίζω ότι τον νοιάζει κιόλας, διότι δεν πιστεύω ότι θα τους καλέσει ποτέ να τον ψηφίσουν.
Ο συγκεκριμένος μοιάζει να είναι άνθρωπος που γνωρίζει το σύστημα και το σύστημα τον γνωρίζει. Φαίνεται επίσης ότι έχει τη δυνατότητα να συγκεράσει την αριστερά με την κεντροαριστερά που σήμερα ζουν χώρια.
Αν πάρει την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, οι μισοί και παραπάνω σημερινοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα πάνε μαζί του. Αν ξεφορτωθεί και τα ακραία αντικοινωνικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που εμποδίζουν τους φυσιολογικούς πολίτες να τους ψηφίσουν, θα ενισχύσει ακόμα παραπάνω την ελληνική Αριστερά.
Αν μάλιστα κάνει και την κίνηση ματ να κλείσει τον ΑΦΜ του ΣΥΡΙΖΑ και να ιδρύσει Δημοκρατικό Κόμμα, τότε θα έχει λόγο ανησυχίας αριστερόθεν διεμβολισμού και η Νέα Δημοκρατία.
Αυτά όμως είναι ενέργειες ενηλίκων.
Προϋποθέτουν καθαρό μυαλό και ξεκάθαρο πλάνο. Αν τα κάνει θα σημάνει την ενηλικίωση της ελληνικής Αριστεράς και την είσοδο της στην ευρωπαϊκή συνομοταξία.
Αν ήμουν (σοβαρός) αριστερός, ναι υπάρχουν και τέτοιοι, αυτόν θα ψήφιζα. Είναι ο μόνος που μετά από λίγα χρόνια μπορεί να εξελιχθεί σε πρόταση διακυβέρνησης, αν ο Κυριάκος αποφασίσει να προαχθεί στην Ευρώπη.
Αλλιώς θα έχουμε αλλά είκοσι χρόνια Μητσοτάκη. Δεν ξέρω καν αν ο ίδιος θα ήθελε κάτι τέτοιο.
Εσείς τι λέτε;
Ενηλικιώνεται η Αριστερά ή όχι;
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @agissilaos
