Να λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση ανεξάρτητα από την Κυβέρνηση
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Το σημερινό εβδομαδιαίο θέμα που θα μας απασχολήσει, όπως το προαναγγείλαμε, είναι η «Δημιουργία Κράτους». Για πολλούς ίσως ακούγεται κάπως οξύμωρο, ωσάν τώρα να μην έχουμε κράτος.
Όταν λέμε κράτος, εννοούμε η Δημόσια Διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να λειτουργεί ανεξάρτητα από την Κυβέρνηση, όπως συμβαίνει στα σοβαρά κράτη της Ευρώπης. Το Βέλγιο επί παραδείγματι, ένα ολόκληρο χρόνο ήταν χωρίς κυβέρνηση, αλλά το κράτος λειτουργούσε κανονικά. Ακόμη και στην Ιταλία συμβαίνει το ίδιο. Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, όταν έχουμε εκλογές, το κράτος, καθεύδει.
Η Κυβέρνηση, είναι εκείνη που θέτει τους κανόνες λειτουργίας του κράτους, με τους
νόμους που ψηφίζει, τα Προεδρικά Διατάγματα, τις Υπουργικές αποφάσεις κ.τ.τ. Όλα αυτά
που αποβλέπουν στην ομαλή, δίκαιη και αποδοτική λειτουργία και δράση του πολίτη, άρα
την εξυπηρέτηση του πολίτη. Στην πράξη ο πολίτης ταλαιπωρείται σχεδόν πάντα όταν έχει να κάνει με το Δημόσιο.
Την ταλαιπωρία αυτή του πολίτη, την έχουμε ονομάσει «γραφειοκρατία». Ο μεν
δημόσιος υπάλληλος, είναι υποχρεωμένος να προστατεύσει και τον εαυτόν του, ενεργώντας
πάντοτε προσεκτικά. Δεκτό! Όμως τις περισσότερες φορές, ο υπάλληλος υπερβαίνει τα όρια
των κανονισμών και ταλαιπωρεί τον πολίτη πέραν του δέοντος.
Η μονιμότητα του δημόσιου υπαλλήλου, είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος, ο οποίος
τον καθιστά ακόμη και τύραννο του πολίτη, αφού στην πράξη δεν έχει καμία επίπτωση. Τις
περισσότερες φορές, ο δημόσιος υπάλληλος, με την σιγουριά της μονιμότητας, αισθάνεται
ότι εξουσιάζει τον πολίτη σε τέτοιο βαθμό να τον διακατέχει το σύνδρομο του Λουδοβίκου
14 ου και έτσι του προσθέτει εξουσιαστική ικανοποίηση, υποβαθμίζοντας αν όχι ευτελίζοντας
την δημόσια διοίκηση.
Εξαναγκάζεται έτσι ο πολίτης, να καταφεύγει σε πλάγια μέσα, με τις γνωριμίες του,
μέσω κομματικών φίλων του, κάτι που συνεπάγεται την διαιώνιση της αλληλεξάρτησης των
πολιτών με τους πολιτικούς, μη επιτρέποντας ποτέ να ανεξαρτητοποιηθεί η Δημόσια Διοίκηση, αφού ο υπάλληλος υποχρεώνοντας τον πολιτικό με το ρουσφέτι που του έλυσε, έστω και αν δεν χρειαζόταν, δημιουργεί νέα αλληλεξάρτηση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων.
Η κατάργηση της μονιμότητας, σε συνδυασμό με την κατάργηση της κομματικοποίησης επομένως, είναι εκ των ων ουκ άνευ, για την βελτίωση της λειτουργίας του Δημοσίου και την πρόοδο του κράτους. Το πολιτικό κόστος είναι τόσο μεγάλο, ώστε καμία κυβέρνηση δεν το διανοείται καν, ενώ για τον κομματισμό είναι πιο εφικτή η κατάργηση του, αν η Κυβέρνηση δώσει το καλό παράδειγμα.
Αυτό όμως που είναι δυνατό να γίνει, είναι ο κάθε νεοπροσλαμβανόμενος δημόσιος υπάλληλος, να μην θεωρείται μόνιμος.
Το επιχείρησε ως αρμόδιος υπουργός, ο Προκόπης Παυλόπουλος, αλλά το πήρε πίσω ύστερα
από την μανιώδη αντίδραση των συνδικαλιστών, μόνο και μόνο για να αιτιολογήσουν την
θέση τους και διαιωνίσουν τη δική τους εξουσία, την οποία καταχρηστικά ασκούν.
Όταν το κράτος λειτουργήσει κανονικά, για το όποιο δυσάρεστο συμβάν, όπως
εγκληματικότητα, πυρκαγιές, πλημμύρες και τα τοιαύτα, δεν θα έχει καμία ευθύνη ο
Υπουργός, αλλά μόνο η αντίστοιχη Υπηρεσία του κράτους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, έχει επιδείξει σθένος και τόλμη στις
αποφάσεις του, ώστε να του δίνεται η ευκαιρία να ανεξαρτητοποιήσει την Δημόσια Διοίκηση
και να εφαρμόσει την σταδιακή κατάργηση της μονιμότητας και γρήγορα. Είθε!
Αν εκλείψει λοιπόν, η μονιμότητα και ο κομματισμός, θα εκλείψει νομοτελειακά η
αλληλεξάρτηση πολιτών με κομματικούς, καθώς και υπαλλήλων με πολιτικούς. Μόνο τότε η
Δημόσια Διοίκηση θα λειτουργεί ουσιαστικά ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, αλλά δίκαια
και αποτελεσματικά, με σύμμαχο τον φόβο απόλυσής του.
Αυτά για σήμερα, μέχρι το επόμενο θέμα που θα διαπραγματευθούμε στο επόμενο
άρθρο μας, το οποίο θα είναι η «Κυβέρνηση vs Αντιπολίτευσης».
Νικόλαος Αναγνωστάτος
