Του Άγη Βερούτη
Από τον προηγούμενο αιώνα η Ευρώπη έκανε μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική στροφή, εδραιώνοντας εκτενείς κρατικούς μηχανισμούς και αναδιανομή εισοδημάτων σε εθνικό επίπεδο. Ταυτόχρονα ενίσχυσε τον θεσμό της αναδιανεμητικής κρατικής σύνταξης, ουσιαστικά βάζοντας το κράτος να γίνει διαμεσολαβητής ανάμεσα στις παλαιότερες και τις νεότερες γενιές για την φροντίδα των γηραιότερων.
Σε αυτό το σύστημα φροντίδας της τρίτης ηλικίας, οι πολίτες επαναπαύθηκαν στο κράτος που υποσχέθηκε (με νόμους κιόλας) ότι δεν θα χρειάζονταν να έχουν παιδιά για να επιζήσουν την τρίτη ηλικία τους και γι’ αυτό το λόγο, μεταξύ άλλων, μειώθηκαν οι δείκτες γεννήσεων και αναπλήρωσης του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Άλλος λόγος μοιάζει να είναι η είσοδος του γυναικείου φύλου στο εργατικό δυναμικό και η συνεπακόλουθη άνοδος του μορφωτικού επιπέδου των γυναικών, όπου ο αριθμός παιδιών ανά ζευγάρι μοιάζει να έχει αντίστροφη πορεία από το μορφωτικό επίπεδο της γυναίκας.
Μέσα στο ευρύτερο δημογραφικό που κοχλάζει εδώ και λίγες δεκαετίες στην Ευρώπη, έγινε η προσπάθεια να μεταφερθούν δύσκολες και αγροτικές δουλειές στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, οι οποίες όμως έγιναν λιγότερο επιθυμητές ακόμα και στις χώρες εκείνες μετά από αρκετά χρόνια, ενώ το δημογραφικό μοιάζει να ακολουθεί αντίστροφη πορεία από την μέση οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Νότια Κορέα όπου έχει έναν από τους χαμηλότερους ρυθμούς αναπλήρωσης πληθυσμού, ενώ το μέσο βιοτικό της επίπεδο έχει κάνει τεράστια άλματα τις τελευταίες δεκαετίες και η κρατική υποστήριξη για τις γεννήσεις φτάνει σε μέγιστο ποσοστό του συνολικού κόστους γέννησης και ανατροφής ενός παιδιού.
Το δυσεπίλυτο πρόβλημα της βιωσιμότητας του ευρωπαϊκού πληθυσμού επήλθε με την γήρανση και εξευγενισμό του, με τεράστιο ποσοστό μορφωμένων γυναικών (μεγαλύτερο από τους άντρες στις νεότερες γενιές) οι οποίες εργάζονται σε νευραλγικά πόστα μέσα στην οικονομία και ακολουθούν καριέρες που δεν τους επιτρέπουν την δημιουργία πολύτεκνης οικογένειας, με την αύξηση του κόστους ζωής να κάνει απαραίτητη την εργασία της γυναίκας για να καλυφθούν οι δαπάνες μιας οικογένειας, με την άνοδο του επιπέδου άρα και κόστους ζωής μιας οικογένειας και την ταυτόχρονη αύξηση του μέσου προσδόκιμου ζωής σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Η λύση που προτιμήθηκε ήταν η εισαγωγή και συμπλήρωση των πληθυσμών από νέους ανθρώπους άλλων κοινωνιών εκτός Ευρώπης για να καλυφθούν τα κενά στην αγορά εργασίας που συνεπάγεται ένας γηράσκοντας πληθυσμός ο οποίος δεν αναπληρώνεται επαρκώς από τις γεννήσεις.
Αυτή άλλωστε τη λύση είχε προκρίνει και ακολούθησε και η Αμερική τους τελευταίους δυο αιώνες με τεράστια επιτυχία, αποτελώντας το χωνευτήρι των λαών ανα την υφήλιο.
Η Ευρώπη όμως των ευρέων κοινωνικών δομών προσέλκυσε σημαντικό αριθμό μεταναστών κυρίως μουσουλμανικής πολιτισμικής καταγωγής, οι οποίοι σε σημαντικό ποσοστό τους δεν ήταν απαραίτητο να αφομοιωθούν στις κοινωνίες που μετανάστευσαν, καθώς είχαν την εναλλακτική να εκμεταλλευτούν τις ευρωπαϊκές κοινωνικές παροχές ώστε να αποφύγουν την εργασιακή ενσωμάτωση, που στις ΗΠΑ για παράδειγμα ήταν προαπαιτούμενο της επιβίωσής τους στη νέα τους πατρίδα. Μάλιστα στις ΗΠΑ, ένας μετανάστης πριν βγάλει την άδεια μόνιμης κατοικίας, έχει περιθώριο 6 μήνες να βρει νέα δουλειά αν χάσει αυτή που έχει, αλλιώς αντιμετωπίζει την απέλαση από τον κρατικό μηχανισμό.
Πού να αντιστοιχίσει κάποιος το καθεστώς των Σκανδιναβικών χωρών, όπου μπορεί να συντηρείται μια οικογένεια μεταναστών με πολυάριθμα ανήλικα μέλη για πολλά χρόνια χωρίς εργασία ώσπου να ιδρυματοποιηθεί και να περιθωριοποιηθεί τελείως, αποκλείοντας τελικά την ενσωμάτωση στην κοινωνία.
Καταλήξαμε άραγε να κάνουμε πλήρη κύκλο ως κοινωνία, αφού είδαμε και πάθαμε για να κάνουμε τις προγιαγιάδες μας και τις γιαγιάδες μας να βγάλουν το τσεμπέρι να δούμε και την επιστροφή της μαντίλας και άρα της υποβάθμισης του γυναικείου φύλου μέσα από το καμουφλάζ της θρησκευτικής ελευθερίας;
Τί σημαίνουν όλα αυτά παραπάνω; Τι μας λέει ο αρθρογράφος;
– Προτείνει την κατάργηση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου;
– Προτείνει την κατάργηση της ισότητας των φύλων που τόσο στοίχισε σε αγώνες και αδικίες και πίκρα γενεών επί γενεών;
– Προτείνει την αποπομπή των μεταναστών, τόσο απαραίτητων για τις εργασίες που δεν δέχεται πια να κάνει ο ιθαγενής πληθυσμός των ευρωπαϊκών χωρών;
Τίποτε από τα παραπάνω…
Δυστυχώς πολλοί σοφότεροι εμού δεν έχουν ούτε αυτοί να προτείνουν βιώσιμη λύση στις παραπάνω παθογένειες.
Αυτοί που φαίνεται να έχουν κάτι να προτείνουν που όμως δεν ξέρουμε αν είναι εφικτό ή βιώσιμο ή δίκαιο είναι η συντηρητική δεξιά ανά την Ευρώπη, με την άνοδο και καγκελαριοποίηση του αρχηγού του υπερ-συντηρητικού κόμματος της Αυστρίας, με την θεαματική άνοδο του συντηρητικού δεξιού κόμματος AfD της Γερμανίας που ήταν και ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών, με την άνοδο πάνω από 20% του υπερ-συντηρητικού κόμματος της Σουδίας πριν λίγες μέρες, με την θεαματική άνοδο της δεξιάς στην Ιταλία τις τελευταίες εβδομάδες, και με την γενικότερη στροφή προς τα δεξιά του Ευρωπαϊκού πληθυσμού σε ολόκληρη την ήπειρο.
Ακόμα δεν έχω κατασταλάξει αν η περίοδος προεδρίας Τραμπ ήταν υπερσυντηρητική ή απλώς αντίδραση και αποτροπή στην απόπειρα περιθωριοποίησης πολλών Αμερικανών πολιτών. Απόπειρα που είχε όμως αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.
Σε καμιά από αυτές τις χώρες τα υπερ-συντηρητικά κόμματα δεν ασπάζονται ναζιστικά ή φασιστικά αφηγήματα όπως π.χ. ασπαζόταν η καταδικασθείσα στην Ελλάδα Χρυσή Αυγή.
Αντίθετα υπόσχονται επιστροφή σε παλαιότερες κοινωνικές ισορροπίες που απέτυχε να διατηρήσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Ακόμα και στην κατεξοχήν αριστερόστροφη δυτική χώρα, την Ελλάδα, οι θέσεις της συντηρητικής δεξιάς δείχνουν μεγάλη αποδοχή από ένα μερίδιο του πληθυσμού, σίγουρα όχι μόνο τους ΨΕΚ ή τους αμόρφωτους.
Εκεί που πριν λίγα χρόνια, μόλις το 2013-14, η εγκατάσταση λίγων χιλιομέτρων συνοριακού φράχτη δημιουργούσε κατακραυγή στην κοινωνία, σήμερα στην συζήτηση για επέκταση του συνοριακού φράχτη στο σύνολο της συνοριακής γραμμής με την Τουρκία, για εμπόδιση των μεταναστευτικών ορδών από την ανεξέλεγκτη είσοδο στη χώρα μετά βίας βρίσκει χώρο στη δεύτερη ή τρίτη σελίδα και ελάχιστους ενδιαφέρει.
Τί θέλω να πω;
Πολύ απλά λέγω ότι οι κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης επί πραγματικού στρίβουν προς τα δεξιά, μήπως και βρουν απαντήσεις στα προβλήματα που η αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία απέτυχαν να λύσουν.
Μήπως και βρουν λύσεις που δεν συνεπάγονται άλογη διεύρυνση επιδομάτων με την συνεπακόλουθη φορολογική αφαίμαξη και αύξηση των κρατικών χρεών.
Μήπως και βρουν λύσεις που να επιβάλλουν την ενσωμάτωση βιώσιμων και ελεγχόμενων μεταναστευτικών εισροών.
Μήπως και βρουν λύσεις που θα προστατεύουν από την πληθυσμιακή συρρίκνωση, την πολιτισμική επιδείνωση των αξιοθαύμαστων επιτευγμάτων της δημοκρατίας των τελευταίων 100 ετών και την δημογραφική γήρανση των πληθυσμών τους.
Γιατί μοιάζει ότι πολύ σύντομα η Ευρωπαϊκή Υπερ-συντηρητική Δεξιά (όχι η κεντροδεξιά, αλλά ούτε και η ακροδεξιά με τις φασιστικές απολήξεις) θα κληθεί να εφαρμόσει τις προτάσεις της, τόσο εσωτερικά στα Ευρωπαϊκά κράτη, όσο και σε διακρατικό επίπεδο.
Όπως έλεγα χθες στον δεξιό φίλο μου τον Ψυχογιό, σε όλα σχεδόν στη ζωή η απάντηση στο αν αυτά που επικαλείται η Δεξιά είναι καλά ή όχι θα φανεί στην εφαρμογή τους.
Στο χειροκρότημα.
