Ικανοποιεί τόσο τους άνεργους, όσο και τις κοινωνικές ανάγκες
Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος
«Στηρίζουμε τους πραγματικούς ανέργους, όχι τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος», ξέσπασε πρόσφατα ο Υπουργός Εργασίας κ.Κωστής Χατζηδάκης. Είναι προφανές ότι μια τέτοια δημόσια δήλωση ενός υπουργού, δεν θα γινόταν αν δε είχε υπόψη του συγκεκριμένα συμβάντα, σύμφωνα με τα οποία κάποιοι δηλωθέντες ως άνεργοι, απλά εκμεταλλευόταν τον θεσμό. Ο προβληματισμός αυτός είναι διαχρονικός και οι κατά καιρούς προσπάθειες επιλύσεώς του, δεν καρποφόρησαν. Ο προβληματισμός αυτός με ώθησε να γράψω το 2012 ένα ταυτώνυμο άρθρο, το οποίο όμως πέρασε απαρατήρητο. Ας προσεχθεί αυτή τη φορά, αν κριθεί χρήσιμο. Θα το παραθέσω περίπου αυτούσιο.
Μια και ο αρμόδιος υπουργός προβληματίστηκε για το θέμα αυτό, θα ασχοληθώ με το καθημερινό αυτό πρόβλημα της ανεργίας και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα για το μέγα κοινωνικό αυτό πρόβλημα της ανεργίας και λόγω της πρωταρχικής του αξίας και σημασίας, αξίζει να ασχοληθούμε ξανά. Έχει ειπωθεί και είναι αλήθεια, ότι η ανεργία είναι η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία. Επομένως επιβάλλεται η πολιτεία να μεριμνά για τον άνεργο, να του συμπαρίσταται με κάθε τρόπο, να του παρέχει και οικονομική στήριξη, αλλά και να φροντίζει στη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Το μέχρις ώρας σύστημα είναι, όπως είναι γνωστό, να παρέχεται επίδομα ανεργίας απ’ ευθείας στον άνεργο για ένα έτος, ή επίδομα εργασίας προς τον εργοδότη που προσλαμβάνει τον άνεργο, με την υποχρέωση να τον διατηρήσει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τουλάχιστον. Η Κυβέρνηση προσδοκά να επεκτείνει τον χρόνο για ένα ακόμη έτος, εν όψει της οικονομικής κρίσης, έτσι ώστε ο άνεργος να ανακουφιστεί για περισσότερο χρόνο και πολύ σωστά.
Αντί όμως του συστήματος αυτού, θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα άλλο το οποίο ίσως παρέξει και περισσότερα χρήματα και η κοινωνία ωφελείται στο έπακρο. Με το σύστημα αυτό ό άνεργος παύει να είναι τελείως άνεργος και εργάζεται για κοινωνικούς σκοπούς τις ώρες που αιτιολογείται από το ύψος του επιδόματος που του παρέχεται. Ο άνεργος δηλαδή αντί να επιδοτείται και να κάθεται, εργάζεται για κοινωνικούς σκοπούς, ανάλογα με την ειδικότητά του ή τις δεξιότητές του και κοντά στην κατοικία του κατά το δυνατό. Άλλωστε τελευταία έχουν προκηρυχθεί θέσεις για κοινωνική προσφορά.
Για το σκοπό αυτό, συμπληρωματικά για όσα προγράμματα κοινωνικής εργασίας έχουν ήδη προκηρυχθεί, θα πρέπει να εκπονηθούν μελέτες για ειδικά κοινωνικά προγράμματα στους Δήμους, στις Περιφέρειες και όπου αλλού κριθεί, προγράμματα που θα φέρουν σε πέρα οι επιδοτούμενοι άνεργοι, εποπτευόμενοι από τον αντίστοιχο φορέα.
Με μια προσεκτική μελέτη, συνεπικουρούμενη από στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και άλλων πηγών, μπορούν να εκπονηθούν σημαντικά και χρήσιμα για την κοινωνία προγράμματα, με χωροταξική και ποσοτική διαίρεση, έτσι ώστε να απορροφώνται όλοι οι άνεργοι. Μες τον τρόπο αυτό θα έχουμε τόσο την στήριξη των ανέργων όσο και την παραγωγή κοινωνικού έργου.
Έτσι το επίδομα αυτό θα ονομάζεται «επίδομα κοινωνικής προσφοράς» ή όπως αλλιώς κριθεί, ενώ τα αποδιδόμενα χρήματα θα πιάνουν τόπο. Ο τρόπος αυτός ενίσχυσης των ανέργων θα αιτιολογεί και την αύξηση του επιδόματος ξανά σε λογικά πλαίσια, έτσι ώστε όλοι να αισθάνονται λίγο πολύ ικανοποιημένοι.
Άλλωστε ο άνεργος γιατί να κάθεται χωρίς να κάνει τίποτε; «Ανεργία μήτηρ πάσης κακίας» λέει ο λαός μας. Άρα θα πρέπει και ο «άνεργος» να είναι ευχαριστημένος, με την προσφορά του στην κοινωνία, από τη στιγμή που δεν μπορεί να εργάζεται κανονικά και μέχρι αυτό να καταστεί δυνατό. Αξίζει τον κόπο να εξεταστεί αυτή η πρόταση.
Νικόλαος Αναγνωστάτος
