Φέρνοντας στο νου το έργο του Βίνσεντ Βαν Γκονγκ και τη διαχρονικότητα της ιστορίας της ζωής του, γεννιέται ο προβληματισμός για το πόσο έχει αλλάξει από τον την εποχή του έως σήμερα, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με ψυχική νόσο.
Γράφει η Ηλιάνα Χρυσικάκου*
Ο Βαν Γκονγκ ήρθε από πολύ νέος αντιμέτωπος με την ευθραυστότητα των συναισθημάτων του, με το σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής του. Παρόλα αυτά, η τέχνη που δημιούργησε μέσα σε αυτές τις συνθήκες αποκαλύπτει μέχρι και σήμερα την αλήθεια που έκρυβε μέσα του και πάσχιζε να εκφράσει.
Τις φορές που χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε ψυχιατρικές κλινικές, δεν του επιτρεπόταν να ζωγραφίζει για να μην αυτοτραυματιστεί. Αυτό τον βούλιαζε ακόμα περισσότερο. Σε μια από τις πολλές επιστολές προς τον αδερφό του έγραψε: […]Με λίγα λόγια, θέλω να φτάσω στο σημείο που να λένε για το έργο μου: αυτός ο άνθρωπος νιώθει βαθιά, αυτός ο άνθρωπος έχει τρυφερά αισθήματα, κι αυτό παρά τη λεγόμενη χοντροκοπιά που μου αποδίνουν. […] Λοιπόν θα ‘θελα να δείξω με το έργο μου τι υπάρχει στην καρδιά ενός τέτοιου ανθρώπου αλλόκοτου, μιας τέτοιας μηδαμινότητας…»
Ο Βαν Γκονγκ τελικά νικήθηκε από το σκοτάδι. Το φως της δημιουργικότητάς του όμως, τον έσωσε πολλές φορές όσο ζούσε.
Σήμερα, πόσο επιτρέπουμε στους ανθρώπους με ψυχική νόσο να εκφραστούν χωρίς φόβο για αυτό που τους συμβαίνει; Ακούμε την «κραυγή» τους για βοήθεια που μπορεί να εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους, αυτοκαταστροφικούς ή μη; Mπορούμε να δούμε πως έχουν πολλά περισσότερα να δώσουν; Πόσο ενισχύεται το «άνοιγμα» στη ζωή, ώστε να μη φτάσει κάποιος να νιώθει φυλακισμένος στον ίδιο του τον εαυτό; Πόσο μακριά είμαστε από το τέλος του στιγματισμού της ψυχικής νόσου;
Στην εποχή μας πάρα πολλοί άνθρωποι ζητούν βοήθεια και καταφέρνουν να ξεπεράσουν θέματα ψυχικής υγείας ή τα αντιμετωπίζουν χωρίς να αποκλείονται από μια ζωή με νόημα. Τώρα ξέρουμε πως το φως των ανθρώπων, αν αναδειχθεί, μπορεί να τους βγάλει απ’το σκοτάδι.
*Η Ηλιάνα Χρυσικάκου είναι ψυχολογος- ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή Φώτο: unbound.com
