Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής δεν έβγαλαν μόνο έναν θριαμβευτή, αλλά διαμόρφωσαν σε νέα βάση και το πολιτικό σκηνικό.
Και τούτο γιατί εκτός από τη σαρωτική νίκη Μητσοτάκη είχαμε και δύο ακόμη πολύ σημαντικές εξελίξεις που από κοινού θα διαμορφώσουν την επόμενη ημέρα στην Κεντροαριστερά. Πρώτον το ότι ο κ. Τσίπρας κατόρθωσε να διατηρήσει το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής του επιρροής και δεύτερον την αποτυχία της κυρίας Γεννηματά να αξιοποιήσει σε εκλογικά οφέλη την βαριά ήττα του Σύριζα στις Ευρωεκλογές και να πείσει ότι μπορεί το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.
Οι εκλογές σηματοδότησαν την επιστροφή στα ισχυρά δίπολα. Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας θα είναι οι κεντρικοί πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού και προς το παρόν δεν χωρά τρίτος σε αυτή τη σχέση. Και οι δύο χρειάζονται άλλωστε χρόνο και τον έχουν. Ο πρωθυπουργός, αδιαμφισβήτητος θριαμβευτής, για να ξεδιπλώσει και να εφαρμόσει το Πρόγραμμά του, σε μία πολιτική συγκυρία που μπορεί να του εξασφαλίσει την απρόσκοπτη μακροβιότητα της κυβέρνησής του καθώς δεν υπάρχουν μπροστά εκλογικές αναμετρήσεις που θα μπορούσαν να επηρεάσουν.
Ο δε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να μετασχηματίσει το κόμμα του που πρέπει να αφήσει πίσω τον… ακτιβιστικό χαρακτήρα (έστω και κατ’ επίφαση…), να διευρύνει την πολιτική και ιδεολογική του βάση και να εξελιχθεί σε έναν σοβαρό συστημικό πόλο της κεντροαριστεράς. Να κάνει τις δικές του ρήξεις με στελέχη και να σχηματίσει έναν νέο ευρύτερο φορέα. Οι δηλώσεις του άλλωστε το βράδυ της εκλογικής του ήττας αυτό προδιέγραψαν.
Και πάμε και στον χαμένο των εκλογών. Την κύρια Φώφη Γεννηματά. Όταν ένας (ή μία εν προκειμένω) πολιτικός αρχηγός ενός πάλαι ποτέ κόμματος εξουσίας που κυβέρνησε την Ελλάδα για περισσότερο από μία εικοσαετία πανηγυρίζει σχεδόν έξαλλα επειδή διατήρησε ένα ποσοστό της τάξης του 8%, τότε κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει. Ο πήχης έχει πέσει πλέον πολύ χαμηλά. Αυτό δεν είναι για πανηγυρισμό. Είναι… για τα πανηγύρια… Η κυρία Γεννηματά χρεώνεται την αποσύνθεση, με κορυφαία καταστροφική επιλογή την απομάκρυνση του κ. Βενιζέλου, χωρίς να έχει καταφέρει να προσθέσει τίποτα ως σύνθεση. Εκτός και αν θεωρηθεί ως τέτοια η προσθήκη Καμίνη. Αστεία πράγματα…
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η ευκαιρία που θεωρητικά είχε το ΚΙΝΑΛ μετά τις Ευρωεκλογές να επιτεθεί και να αποδομήσει έναν καταρρακωμένο από την βαριά ήττα Σύριζα, δεν υπήρξε πραγματικά ποτέ. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να το φέρει εις πέρας η κυρία Γεννηματά και το ασθενές πολιτικό της εκτόπισμα… Και τώρα, αντί το ΚΙΝΑΛ να διεμβολίσει τον Σύριζα θα βρεθεί πολύ γρήγορα σε θέση απελπισμένης άμυνας για να αντιμετωπίσει την πιθανή πλέον αφομοίωσή του από τον κ. Τσίπρα.
Ας σταματήσουν λοιπόν τα πανηγύρια για το 8άρι και ας αναζητηθεί ηγεσία και ουσιαστική πολιτική ατζέντα. Αν και είναι μάλλον αργά. Είναι ωστόσο θλιβερό για ένα πρώην κόμμα εξουσίας να κάνει προεκλογική καμπάνια με μόνο τσιτάτο το “δεν θα αφήσουμε ακυβέρνητη τη χώρα”… Ο νοών νοείτο… Κατάντια…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
