Ώρα 1.15 το πρωί και στον Φλοίσβο του Π.Φαλήρου ο δήμαρχος Χατζηδάκης προσπαθεί να αντλήσει την πίσσα από την παραλία. Από το απόγευμα, έψαχνε μέρος να ρίξει τα λύματα. Ώρες ολόκληρες έτρεχε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Με υποτυπώδεις τεχνικές δυνατότητες και έλλειψη τεχνογνωσίας πάλευε μόνος του, χωρίς καμία κρατική συνδρομή. Το ίδιο και ο Κονδύλης στον Άλιμο. Όπως και ο Παπανικολάου στη Γλυφάδα.
Με το ξημέρωμα, ενεργοποιήθηκαν περισσότερες δημοτικές υπηρεσίες και οι προσπάθειες συνεχίζονται μέχρι τώρα. Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο θα έγινε και στη Σαλαμίνα και σε άλλες περιοχές του Σαρωνικού που έχουν πληγεί από την οικολογική καταστροφή.
Το κοντράστ είναι ξεκάθαρο και δείχνει τις αντιθέσεις της εξουσίας σε ολόκληρη τη χώρα. Από τη μία, υπάρχει μία κεντρική διοίκηση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα και από την άλλη μία τοπική αυτοδιοίκηση η οποία προσπαθεί να αναλάβει αρμοδιότητες που, πολλές φορές, δεν διαθέτει. Από τη μία έχουμε ένα πολιτειακό τερατούργημα που παρέχει άσυλο σε διαχρονικούς απατεώνες – πολλές φορές του κοινού ποινικού δικαίου- και από την άλλη τις τοπικές κοινωνίες που αγωνίζονται να επιλύσουν μόνες τους τα προβλήματά τους.
Η περίπτωση της μόλυνσης του Σαρωνικού από την πετρελαιοκηλίδα είναι χαρακτηριστική. Το κράτος – και δεν αφορά μόνο τους σημερινούς «ιεροφάντες»- σε κάθε παραβατική ή φυσική καταστροφή, σπανίως ανταποκρίνεται. Οι μηχανισμοί του είναι αργοί και αδιάφοροι. Τα στελέχη του νωθρά και ο κεντρικός σχεδιασμός ελλιπέστατος. Το ίδιο συμβαίνει και με τις υπηρεσίες που παρέχει στους πολίτες σε κάθε επίπεδο. Από τα σχολεία, μέχρι τα δημόσια νοσοκομεία και τις υποδομές του.
Αντίθετα, οι δήμοι που σταδιακά, απομακρύνονται από την εξάρτηση της κομματοκρατίας, δραστηριοποιούνται με αμεσότερη διάθεση. Οργανώνουν πλέον καλύτερα, τους παιδικούς σταθμούς, τα ΚΔΑΠ, την κοινωνική τους πολιτική, τις υποδομές τους και το σημαντικότερο, εκλέγουν ανθρώπους που δεν θυμίζουν σε τίποτα, τον αριβισμό και τον οπορτουνισμό των στελεχών της κεντρικής κυβέρνησης.
Υπάρχει βεβαίως, το αμαρτωλό παρελθόν και τα εγκλήματα της διαφθοράς. Στην εποχή του Μνημονίου όμως, έχουν πια περιορισθεί στο ελάχιστο. Στο κάτω κάτω, το ελληνικό κράτος ήταν αυτό που έδινε το τεράστιο κίνητρο στους δημάρχους να παίζουν με το δημόσιο χρήμα για να εξυπηρετούν τα πελατειακά δίκτυά τους. Τώρα που στέρεψε η κάνουλα της ανεξέλεγκτης ροής, τίποτα δεν θυμίζει το μεγάλο φαγοπότι άλλων εποχών. Τέλος, οι εντεταλμένοι «βλαχοδήμαρχοι» έχουν πλέον αποσυρθεί και στη θέση τους έχει ήδη αναλάβει μία νέα γενιά δημιουργικών ανθρώπων που έχουν όρεξη για δουλειά.
Που καταλήγουμε; Ότι το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν έχει πια λόγο ύπαρξης για πάρα πολλά ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Ούτε για την Παιδεία ούτε για την Υγεία ούτε για την ασφάλειά μας. Ούτε και για την προστασία του πολεοδομικού, του πολιτισμικού και του φυσικού περιβάλλοντος.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι αυτή που θα δώσει τη λύση στο πρόβλημα δημοκρατίας και διοίκησης που αντιμετωπίζει η χώρα. Αρκεί να της δοθούν οι αρμοδιότητες και οι πρόσοδοι για να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματική. Μια καλή αρχή θα ήταν η εκχώρηση του ΕΝΦΙΑ ή μέρος των φορολογικών εσόδων. Για να δημιουργήσει νέα σχολεία, νέα πρωτοβάθμια πρόνοια, νέες υπηρεσίες για τον δημότη. Τον νέο πολίτη που θα μπορεί να ελέγξει πιο αποτελεσματικά που πάνε τα χρήματά του. Κι αν χρειαστεί, να αντιδράσει άμεσα και χωρίς τις συμμορίες των δήθεν αντιπροσώπων του (συνδικαλιστές κτλ).
Το «ελληνικό κράτος» έχει ξοφλήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ως οντότητα, ως «δημοκρατία» και ως εγγυητής της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κανείς δεν ταυτίζεται πια με την αμαρτωλή του αφήγηση. Η Ελλάδα θα αλλάξει από τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Σ αυτούς πρέπει να δοθεί χώρος, χρόνος και δυνατότητες ανάπτυξης.
Οι δήμαρχοι θα σώσουν τη χώρα. Απαλλαγμένοι από το κράτος των «ενδιάμεσων». Αρκεί να τους εκχωρηθούν ευθύνες και δικαιώματα.
Αυτός ο τόπος με την «Πόλη- Κράτος» μεγαλούργησε. Όχι με τους «εθνικούς κατσαπλιάδες» που λυμαίνονται τις ζωές μας με τις εγγυήσεις των μύθων τους…
