Την βόλτα μου που πάντα κάνω μες την πόλη την τελευταία νύχτα της χρονιάς
κρατάω πεισματικά ολοζώντανη μέσα μου όλο το χρόνο …
Κι ανάμεσα στα φώτα τα πολύχρωμα των στολισμένων δρόμων
ή το χαμηλωμένο φως κάποιων πιο σκοτεινών …
Ανάμεσα στα στολισμένα σπίτια και στα πιο λίγο ή καθόλου …
Ανάμεσα στα ολοφώτιστα κλαδιά των δέντρων και των μπαλκονιών
που παρελαύνουν σαν σε διαγωνισμό και σαν παιδί χαζεύω …
Και στις εικόνες των ανθρώπων που εναλλάσσονται
από χαρούμενες σε πιο λυπητερές …
Κι έπειτα στην επιστροφή στο σπίτι …
Ανάμεσα στο στολισμένο μου τραπέζι και την χαρά όλων τριγύρω …
Στην σκέψη μου που τριγυρνά σ’ όσους δεν έχουν
ούτε χαρά για να στολίσει το τραπέζι τους, ούτε κι ελπίδα …
Εκεί ανάμεσα στην τελευταία την σελίδα του ημερολόγιου που τραβάω …
Μα και στο τρία, δύο, ένα για τον καινούργιο χρόνο …
Πάντα θέλω να ξεγλιστρά ένα χαμόγελο …
Έτσι θέλω να ονειρεύομαι τον νέο χρόνο …
Ένα μικρό παιδί με ένα πλατύ χαμόγελο, με τα αχόρταγα, αστραφτερά του μάτια
να με παίρνει στην ανοιχτή του αγκαλιά και ύστερα από το χέρι για το ταξίδι μας …
Και δίπλα του να περιπλανηθώ, να μάθω …
Κι αυτό να περιπλανηθεί μαζί μου, με την ανεμελιά,
την περιέργεια, τον αυθορμητισμό του, την ζωντάνια του,
την όρεξή του για ζωή και την ελπίδα της ματιάς του …
Μαζί θα τα περάσουμε ΄όλα στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο
μα και στο μονοπάτι που θα τύχει …
Τις χίλιες δυό στιγμές που θ’ απλωθούν μπροστά μου για να ζήσω …
Τα νέα μάτια που μέλλει ν’ αντικρίσω, τα τόσα λόγια που θ’ αντιγυρίσω …
τα μέρη που μου γράφει να διαβώ, τις σκέψεις που θα κάνω …
Τις αγκαλιές και τη συγχώρεση που ίσως δεν θα δώσω …
τα λάθη που θα κάνω …
Και πάντα θα υπάρχουν κάπου εκεί κοντά μου
και οι νεραϊδογεννημένες μου ευχές …
Για καλοσύνη του καιρού …
Λιγότερες αργόσυρτες φιγούρες στα πλαϊνά των δρόμων …
Λιγότερη ομίχλη ψεύτικης αλήθειας
Λιγότερα παράδοξα κι όχι τόσες πολλές κάλπικες υποσχέσεις …
Πιότερη αλαφράδα στην ψυχή και αλαφροπετάγματα του νου φευγάτα …
Με όλα αυτά … ίσως …
Ίσως και να θαρρείς οτι στρογγυλοκάθομαι στο ροζ μου συννεφάκι …
Μα είναι που τό’ χω στ’ αλήθεια δύσκολο πολύ,
ν’ απαρνηθώ εκείνο το μικρό παιδάκι, μέσα μου …
Που ξεφυτρώνει μαγικά την τελευταία νύχτα της χρονιάς
κι αλλοπαρμένο, ξεκινάει τρεχαλητά για τον καινούργιο χρόνο
Χαρά Θεού στ’ αλήθεια το χαμόγελό του …
κι η απροσποίητη αλήθεια του …
Χρόνια Πολλά
Καλή Χρονιά
Αλήθεια, ελπίδα κι όμορφα όνειρα να μας συντροφεύουν αυτή την ολοκαίνουργια χρονιά !
Λυγερή Ζωχιού
Κοινωνιολόγος
