Ο panost έβγαλε τίτλο, με φαρμακερό σχόλιο, σε χθεσινό μας σημείωμα. Η στήλη αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Θα τον επιβεβαιώσει. Προοπτική το 2030.
Aς δούμε λοιπόν τι πρέπει να συμβεί, μέσα σε 13 χρόνια στην Ελλάδα, για να ξεφύγουμε από τη σημερινή φτώχεια, να ανατρέψουμε την εικόνα της Βενεζουέλας των Βαλκανίων. Και να δημιουργήσουμε ευκαιρίες υγιούς απασχόλησης απομακρύνοντας τις όντως, σημερινές, φτηνοφτωχοσκλαβοδουλειές.
Πρώτον να ανακάμψει (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) η βαριά βιομηχανική παραγωγή στη χώρα (χαλυβουργία, τσιμεντοβιομηχανία, χημική βιομηχανία, ξύλου, χαρτιού, συναρμολόγησης, οικοδομικών υλικών, μεταλλευμάτων και πετρελαίου), για να απορροφηθούν οι 700.000 που απολύθηκαν στην αποβιομηχάνιση της τελευταίας 10ετίας.
Δεύτερον να επενδυθούν 200 δισ. ευρώ (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) από τις κάπου 100-150 “καλοστεκούμενες” μεταποιητικές επιχειρήσεις της χώρας ή να έλθουν στην Ελλάδα 1.000 επενδυτές να καλύψουν τεράστια κενά παραγωγής που έχουν υποκαταστήσει οι εισαγωγές.
Τρίτον να ολοκληρωθούν μέσα στο 2018 (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) οι 29 αποκρατικοποιήσεις. Αλλάζοντας χέρια οι ΔΕΚΟ ίσως δημιουργηθούν πραγματικές και όχι ρουσφετολογικές θέσεις εργασίας.
Τέταρτον να υπάρξει, από το 2018, πολιτική συναίνεση (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) ώστε να διαμορφωθεί σταθερό επενδυτικό περιβάλλον και να προλάβουμε τη Βουλγαρία, τα Σκόπια, την Αλβανία, και τη Ρουμανία.
Πέμπτον να ξεριζωθεί το σημερινό γραφειοκρατικό σύστημα των μηχανισμών χρηματισμού του Δημοσίου (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) με “μηδέν” διαδικασίες και ελέγχους εκ των υστέρων όπως γίνεται παντού.
Έκτον να περιφρουρηθεί η οικονομία όχι μόνο από τη διαπλοκή και το πλιάτσικο της διαπλοκής (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) αλλά και από την πολιτικοποίηση των δικών μας τζακιών έναντι των τζακιών των άλλων…
Η συντέλεια του κόσμου είναι ευκολότερο να συμβεί μέχρι το 2030 αλλά όχι οι ανατροπές αυτές στην Ελλάδα. Οπότε πιθανότερο είναι να δούμε να μεταναστεύσουν και οι υπόλοιποι νέοι της χώρας μας στα προσεχή 13 χρόνια…
Και επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς διχασμό και εμφύλιο (ακόμη και με κοινοβουλευτισμό), ο δε ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τις “σπουδές του” στη διαπλοκή, μπαίνουμε (αρχής γενομένης από τις εκλογές του 2018) σε περίοδο περιπλοκότερης ανάμειξης της πολιτικής στην οικονομία.
Τα “συμφέροντα” όμως (έτσι μας αρέσει στην Ελλάδα να αποκαλούμε την ιδιωτική οικονομία) δεν είναι ηλίθιοι να αλλάξουν στρατηγικές (στην επόμενη 5ετία τουλάχιστον) και μέχρι να γίνουν περισσότερο ξεκάθαρα τα πολιτικά πράγματα.
Αλλά και εάν το πολιτικό καραγκιοζιλίκι (έρχεται μαζί με τις εκλογές του 2018) καταλαγιάσει κάπως (ας υποθέσουμε την επόμενη 4ετία) θα χρειαστεί μια 5ετία (προγραμματισμός και πραγματοποίηση επενδυτικών σχεδίων) για να περάσει η όποια κινητικότητα και στην τσέπη μας, με προσλήψεις και μισθούς όχι δουλεμπορίου…
Μέχρι τότε βαριά βιομηχανία, και οι σοβαροί όμιλοι θα συνεχίσουν στρατηγικές με τα μάτια στραμμένα στις εκτός Ελλάδος δράσεις τους, γιατί αλλιώς είναι αδύνατον να σιγουρέψουν τα εντός Ελλάδος “κέρδη”…
Αλίμονο (για παράδειγμα) αν κλάδοι όπως του χάλυβα, του τσιμέντου, των χημικών, της μεταλλουργίας ή των μεταλλευμάτων αναζητούσαν οξυγόνο επιχειρηματικής ζωής σε ό,τι θα προσφέρει, για μια 10ετία, η ελληνική αγορά στην οποία διαλύεται (όπως και στη Βενεζουέλα) ακόμη και το κρατικό μονοπώλιο ηλεκτρισμού.
Θα κάτσουν λοιπόν, (τα “συμφέροντα”) να περιμένουν την επιστροφή της οικονομίας της Ελλάδας στην κανονικότητα; Κούνια που μας κούναγε…
Μένουν και θα μείνουν στον τόπο “παριστάνοντας” την δήθεν ελληνική παραγωγή όσο δεν θεωρούν σκόπιμο να περιοριστούν στις εκτός Ελλάδας δραστηριότητές τους.
Μιλώντας, συνεπώς, για Ελλάδα είναι ακατόρθωτο, σε ορίζοντα μέχρι το 2030, να δούμε το όραμα, που έχουμε ανάγκη ως χώρα και ως έθνος, με μεγάλες και σοβαρές επενδύσεις υψηλού επιπέδου, σε σύγχρονή παραγωγή, τεχνολογία, καινοτομία και με ευρύ εξωστρεφή προσανατολισμό. Μετά το 2030 βλέπουμε…
Και αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως με φτωχοτουρισμό και βιοτεχνία-χειροτεχνία στο 98,5% ας προσανατολιζόμαστε στην ιδέα ότι θα αυξηθούν θεαματικά οι εργαζόμενοι που θα πληρώνονται (όπως σήμερα) με 3μηνη ή 4μηνη καθυστέρηση, από το 40% και πλέον, της βιοτεχνίας και του εμπορίου. Οι δε θέσεις που θα προσφέρονται, μέχρι το 2030, θα είναι επίπεδου Μπαγκλαντές τόσο στην παραγωγή και στο εμπόριο και στον τουρισμό. Εξαίρεση (όπως πάντα) η δουλειά στο κράτος-πατερούλη… και η λούφα στους Δήμους.
Του Γιώργου Κράλογλου
