Άρθρο της Μαριάννας Μητροπούλου
Κάποιος σ’ αγαπάει. Κάποιος σε περιμένει να γυρίσεις στο σπίτι. Κάποιος περιμένει να σε δει, να σε αγκαλιάσει, να σε φιλήσει. Κάποιος ανυπομονεί να ξημερώσει για να σε δει να χαμογελάς, να ακούσει τη φωνή σου. Πρόσεχε.
Βγήκες βόλτα απόψε, να διασκεδάσεις, καλά έκανες. Πρόσεχε. Μη πιεις πολύ. Θες να πιείς; Να πιεις, να το ρίξεις έξω. Μη πάρεις όμως το αυτοκίνητο . Κράτα κάτι στην άκρη, ώστε να πάρεις ταξί. Βγήκες βόλτα απόψε, κοίταξε να το ευχαριστηθείς να περάσεις ωραία, θες να γυρίσεις σπίτι το πρωί; Να γυρίσεις… να δεις παρέα με τους φίλους σου τον ήλιο να ανατέλλει. Πρόσεχε. Μην πάρεις όμως το αυτοκίνητο. Και να μην έχεις πιει, θα έχεις σίγουρα νυστάξει, τα αντανακλαστικά σου θα είναι χαλαρωμένα. Βγήκες βόλτα απόψε, κι είπες να μην πιεις, ούτε να το ξενυχτήσεις … εντάξει. Και πάλι όμως… Πρόσεχε. Το λάθος του άλλου πρέπει να το περιμένεις, μη σε βρει απροετοίμαστο.
Όταν πιάνεις το τιμόνι, πρόσεχε. Κι όταν ως συνεπιβάτης μπαίνεις σε ένα αυτοκίνητο, επίσης πρόσεχε.
Η μάνα σου σε περιμένει, μπορεί να είναι ήδη ξύπνια και ν’ ανησυχεί που λείπεις απ’ το σπίτι. Οι φίλοι σου, κι αυτοί σε περιμένουν, έχετε κανονίσει να πάτε τη βόλτα σας αύριο. Πριν φύγεις απ’ το σπίτι θυμάσαι τι είπες; Είπες στο φίλο σου «Θα τα πούμε αύριο». Το είπες, το υποσχέθηκες. Μη το παίρνεις πίσω. Λίγες μέρες πριν του μίλησες για ένα όνειρο, για ένα στόχο που είχες. Μην αφήσεις το όνειρο σου να χαθεί σε μια γκρίζα, άσχημη άσφαλτο. Σε μια φωτογραφία που έβγαλες, το χαμόγελο σου έλαμπε, τα νιάτα σου χρωμάτιζαν τον κόσμο. Μην αφήσεις αυτά τα χρώματα να ξεθωριάσουν. Μη πετάξεις το καμβά της ζωής σου στην άκρη ενός δρόμου.
Κάποιος σ’ αγαπάει. Κάποιος σε περιμένει να γυρίσεις στο σπίτι. Πρόσεχε.
Ο Σπύρος το πρωί της 15ης Αυγούστου Ο Σπύρος το πρωί της 15η Αυγούστου, δεν γύρισε στο σπίτι του, δεν πήγε εκείνη την ημέρα να βρει τους φίλους του.
Εκείνοι που ‘χουν μικρό το νου, θα αρχίσουν τα σενάρια, τις μεγάλες κουβέντες, και την ανόητη φλυαρία. Όχι!
Όταν «φεύγει» ένα νέο παιδί, τόσο ξαφνικά, με ένα τόσο σοκαριστικό τρόπο, μόνο να σιωπούμε πρέπει. Να σιωπούμε μπροστά στα νιάτα που χάθηκαν, μπροστά στα όνειρα και στα σχέδια που δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν, μπροστά στον ανείπωτο πόνο των αγαπημένων του ανθρώπων που έμειναν να τον περιμένουν με άδεια την αγκαλιά.
Γι αυτό οι «ειδήμονες» ας αφήσουν το πως έγινε και το τι έφταιγε. Όταν ένα παιδί 25 χρόνων «φεύγει» μόνο να σιωπούμε πρέπει. Και τα μεγάλα, άδεια παρήγορα λόγια, ας μείνουν στην άκρη.
Γιατί καμία κουβέντα δεν μπορεί να απαλύνει τα τόσα γιατί μιας τόσο τραγικής απώλειας.
Ας μη ξημέρωνε ποτέ το πρωινό της 15ης Αυγούστου.
Ας μη ξημερώσει ποτέ ξανά ένα τέτοιο μαύρο πρωινό, για κανέναν άνθρωπο, για καμία οικογένεια, για κανένα τόπο.
Κουράγιο και δύναμη στους γονείς και στα αγαπημένα πρόσωπα του Σπύρου, που ταξίδεψε μακριά, τόσο νωρίς και τόσο άδικα.
patrisnews.com
