Της Πένυς Δαλαμπούρα*
Λένε πως κάθε φορά που αποτυγχάνεις δεν θα πρέπει να το βάζεις κάτω, αλλά να συνεχίσεις να προσπαθείς. Και αυτό γιατί αν σταματήσεις την προσπάθεια είναι βέβαιο ότι απέτυχες. Αν συνεχίσεις παρά τις προηγούμενες αποτυχίες , τότε υπάρχουν πιθανότητες να πετύχεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβη και στην περίπτωση της πολύπαθης ελληνικής κεντροαριστεράς.
Οι αλλεπάλληλα αποτυχημένες προσπάθειες ανασύνταξής της δεν άφηναν περιθώρια ακόμη και στους πιο ονειροπόλους για αίσια κατάληξη του δράματος της . Κι όμως. Η επιλογή του Νίκου Αλιβιζάτου ως επικεφαλής στην επιτροπή που θα διεξάγει τη διαδικασία εκλογής του αρχηγού του νέου φορέα λειτούργησε ως η θρυαλλίδα των επερχόμενων εξελίξεων. Ο Αλιβιζάτος ως πρόσωπο εγνωσμένου κύρους έπεισε με την παρουσία του πως η πρόθεση η εκλογή ηγεσίας από τη βάση να γίνει η απαρχή της νέας μεγάλης παράταξης είναι ειλικρινής. Η προσθήκη του Νικηφόρου Διαμαντούρου –το όνομα του οποίου ακουγόταν έντονα και το Νοέμβριου του 2011 ως δυνάμει Πρωθυπουργού- προσδίδει επίσης αξιοπιστία όχι μόνο στην επιτροπή αυτή καθεαυτή αλλά και στη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού στο δρόμο προς τη νέα παράταξη.
Στην πραγματικότητα, αυτή τη φορά η προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς ή αλλιώς του προοδευτικού ή φιλελεύθερου κέντρου ήταν καταδικασμένη να πετύχει. Κι αυτό γιατί όλα τα συμβαλλόμενα μέλη ήξεραν ότι αυτή είναι και η τελευταία ευκαιρία της δημοκρατικής παράταξης. Η αδιανόητα αυτοκτονική στάση του Κουβέλη μετά την «Κίνηση των 58» να μην συμμετάσχει στο διάλογο για την ενοποίηση του χώρου, καθώς και η άρνηση του να διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας το 2015 κόστισε στη ΔΗΜΑΡ την είσοδο στη Βουλή, η οποία στη συνέχεια και εξαερώθηκε. Τα δίδακτρα του Κουβέλη ήταν αρκετά για ωθήσουν τον Σταύρο Θεοδωράκη να συμμετάσχει στη διαδικασία όταν πείσθηκε για την φερεγγυότητα και την τελεσφόρηση της . Η έκπληξη της συμμετοχής Καμίνη αποτέλεσε τη χαριστική βολή της απόφασής του.
Υπάρχει όμως και κάτι που υπερβαίνει όλα τα παραπάνω και αυτή τη φορά φαίνεται πως το εγχείρημα θα πετύχει. Η γνώση όλων των πρωταγωνιστών του δράματος ότι εάν και η προσπάθεια αυτή αποτύγχανε, τότε ο χώρος της δημοκρατικής παράταξης θα περιθωριοποιούνταν στα πλαίσια ενός ΚΚΕ του κέντρου. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρούσαν αποκλειστικά για το κόμμα τους το ρόλο του ενός στο δίπολο της διακυβέρνησης της χώρας και ο ρόλος του χώρου θα ήταν συμπληρωματικός. Ενδιάμεσοι ρόλοι ή ενδιάμεσοι χώροι δυστυχώς δεν υπάρχουν στα πολιτικά συστήματα. Κι αν υπάρχουν είναι για κομπάρσους. Όχι για την ιστορικά μεγάλη δημοκρατική παράταξη.
Προβλήματα στο δρόμο προς το νέο φορέα είναι λογικό να προκύψουν και αναπάντητα ερωτήματα είναι προφανές ότι θα υπάρξουν. Η μεγάλη συμμετοχή όμως, η ίδια η διαδικασία της εκλογής καθώς και το πρόσωπο του νέου αρχηγού είναι ικανές να τα υπερακοντίσουν όλα αυτά, καθώς κι «..εκείνα τα σκυλιά που χαλούν το φύτρο..». Οι μόνοι που εξυπηρετούν, άλλωστε, είναι ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης και θα πάρουν τις απαντήσεις τους σταδιακά. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα για τη νέα παράταξη. Και αυτό το κατάλαβαν πια όλοι. Και οι φίλοι της και οι εχθροί.
*Η κ. Δαλαμπούρα είναι γιατρός και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ
