O Γιάννης Τραγάκης, αποτελεί τον μακροβιότερο βουλευτή του κοινοβουλίου. Έχει εκλεγεί δεκατρείς φορές, για πρώτη φορά το 1974. Σε μια δήλωσή του χθες, γνωστοποίησε πως δεν θα είναι και πάλι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. Αν και καθυστέρησε αρκετά χρόνια για μια τέτοια απόφαση-η βουλευτική ιδιότητα δεν (θα έπρεπε να) έχει τον χαρακτήρα της ισοβιότητας – συμπλήρωσε τη δήλωση του με κάτι εντυπωσιακό. Γνωστοποίησε πως την υποψηφιότητα του στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ., την κληρονομεί στον γιό του.
Όπως είπε, ο γιος του Παναγιώτης «που είναι διδάκτωρ πολιτικός μηχανικός και έχει πέντε παιδιά», θα είναι ο αντ’ αυτού υποψήφιος. Προφανώς ο μακροβιότερος βουλευτής Τραγάκης, θεωρεί πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να πληροφορηθούν οι ψηφοφόροι τις σπουδές του γιου και τον αριθμό των παιδιών που αυτός έχει. Διδάκτωρ και πολύτεκνος, κάπως έτσι ξεκινάνε οι καλές συστάσεις προς ψηφοφόρους. Το σπουδαγμένο παιδί, το νοικοκυρεμένο, που έχει κάνει ο,τι μπορεί για την αντιμετώπιση του δημογραφικού.
Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο της δήλωσης Τραγάκη, είναι πως θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό, ο γιος να συνεχίζει την πολιτική καριέρα του πατέρα. Κάτι σαν κληρονομικότητα. Όπως ο επιχειρηματίας αφήνει το μικρό ή μεγάλο μαγαζί στα παιδιά για να το συνεχίσουν, έτσι και μια βουλευτική έδρα πρέπει να έχει έναν τέτοιο χαρακτήρα. Κληρονομείται. Δεν μπορεί μια τέτοια έδρα, να την διεκδικήσουν και κερδίσουν κάποιοι ξένοι, ανήκει από το 1974 στην οικογένεια, σ αυτήν πρέπει να παραμείνει.
Κάποιος θα ισχυριστεί, ότι ο Τραγάκης δεν αφήνει στον γιο μια έδρα, αλλά μια υποψηφιότητα, στην προεκλογική περίοδο ο γιος θα πρέπει ν αφήσει τα πέντε παιδιά στο σπίτι και να τρέχει για να μαζεύει σταυρούς. Σωστό είναι. Ωστόσο, ένας βουλευτής που έχει εκλεγεί σε δεκατρείς εκλογικές αναμετρήσεις, έχει μια διόλου ευκαταφρόνητη προίκα ν’ αφήσει στον γιο. Γνωριμίες, προσβάσεις, κουμπαριές, διορισμοί και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που έχουν οι επαγγελματίες πολιτικοί καριέρας. Και δη, μεγάλης καριέρας. Από πλευράς μακροβιότητας, τουλάχιστον. Ο γιος Τραγάκη (αν τελικά θα είναι υποψήφιος, πρέπει να συμφωνήσει και η ηγεσία του κόμματος γι αυτό), στην εκλογική κούρσα θα βρίσκεται αρκετά πιο μπροστά από τους άλλους υποψήφιους στην αφετηρία. Σαν να είναι λίγο «σημαδεμένη» η κούρσα.
Η περίπτωση Τραγάκη, για την ακρίβεια η νοοτροπία Τραγάκη και η αντίληψή του για την πολιτική, δεν είναι κάτι ξένο για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας. «Τραγάκηδες» υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί. Και όχι μόνο σήμερα, υπάρχει μια διαχρονικότητα στο φαινόμενο. Από μια άποψη, η δήλωση Τραγάκη ότι στις επόμενες εκλογές θα κληρονομήσει την υποψηφιότητα στον γιό του, έχει μέσα από τον πολιτικό κυνισμό της και μια ισχυρή δόση ειλικρίνειας. Θα μπορούσε ο Τραγάκης να πει ότι «ο γιος έχει κάνει αυτούς τους αγώνες και «δικαιούται να διεκδικήσει μια υποψηφιότητα», ότι «είναι στο χέρι του ν’ αποδείξει ότι αξίζει να είναι υποψήφιος» ή ότι «ο γιος θέλει να προσφέρει στην κοινωνία, ο πρόεδρος του κόμματος θα το αποφασίσει», ή κάτι τέτοιο. Από εκείνες τις επαναλαμβανόμενες, βαρετές και χωρίς ουσία δηλώσεις-δικαιολογίες. Δεν το έκανε, ήταν ειλικρινής. Ο γιος θα είναι υποψήφιος στη θέση μου. Απλά και ξεκάθαρα.
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, ο Τραγάκης δεν απευθύνεται σε μια κοινωνία η οποία στην πλειονότητά της τουλάχιστον, θ’ άκουγε με ενόχληση την δήλωσή του. Το αντίθετο. Ο Τραγάκης, δεν διορίζεται τόσα χρόνια βουλευτής, εκλέγεται και μάλιστα σε καλή σειρά. Το ίδιο θα συμβεί κατά πάσα πιθανότητα και με τον πολύτεκνο γιο Τραγάκη. Συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες, να εκλεγεί κι αυτός για να συνεχίσει την οικογενειακή πορεία. Και αυτό, δεν αποτελεί κάποια εικασία. Βασίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις οι οποίες μάλιστα είναι πολλές. Γιοί, κόρες, σύζυγοι, ανίψια και ένα σωρό άλλες περιπτώσεις, όπου παλαιοί βουλευτές «κληρονομούν» τις έδρες σε συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα. Μια ματιά και στη σημερινή Βουλή, θα δείξει ότι το φαινόμενο ισχύει και έχει και βαθιές ρίζες. Και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το επιβραβεύει.
Για να συμπληρωθεί το παζλ της νοοτροπίας Τραγάκη, που εκπροσωπεί μια παλαιοκομματική αλλά μεγάλης διάρκειας και ισχύος σχολή πολιτικών, να υπενθυμίσουμε πως πριν λίγα μόλις χρόνια (2012) δημοσιεύτηκε στον τύπο πως ο μακροβιότερος βουλευτής, διόρισε στη Βουλή την αδελφή του γαμπρού του! Ο γαμπρός ήταν ήδη διορισμένος, έγραφαν τα δημοσιεύματα.
Η νοοτροπία Τραγάκη-και κάθε Τραγάκη-δεν έχει κανένα στοιχείο που να την εντάσσει σε κάτι παράνομο. Όλα νόμιμα είναι, οι έδρες να κληρονομούνται, οι συγγενείς να διορίζονται κ.ο.κ. Έχει ωστόσο κάτι απωθητικό. Ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους που βλέπουν την πολιτική σαν κάτι απεχθές, απέχουν από αυτήν και δεν πάνε καν στις κάλπες να ψηφίσουν.
ΥΓ. Λίγες ώρες μετά τη συγγραφή αυτού του άρθρου εκδόθηκε από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας η ακόλουθη ανακοίνωση:
«Με αφορμή πρόσφατη συνέντευξη του βουλευτή Β’ Πειραιά της Νέας Δημοκρατίας κ. Ιωάννη Τραγάκη, ο οποίος προεξόφλησε την υποψηφιότητα του γιου του, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε ότι ο κ. Παναγιώτης Τραγάκης δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής στις προσεχείς εθνικές εκλογές.
Δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας όποιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις του Προέδρου και των αρμοδίων οργάνων του Κόμματος».
Του Γιάννη Παντελάκη
