«Ζούμε σε μια χώρα δίχως αύριο. Καλύτερα να μας ενέγραφαν στο ληξιαρχείο ως νεκρούς.»
Κραυγές απελπισίας των νέων μας. Κραυγές αγωνίας των παιδιών και των εγγονών μας. Κραυγές μιας (τουλάχιστον)γενιάς που δε περιμένει τίποτα από τη χώρα της.
Τα επίσημα (πάντοτε μαγειρεμένα) στοιχεία αμείλικτα.
Σε ποσοστό 22,5% η ανεργία στη χώρα .Στις ηλικίες 18-29 τα ποσοστά ξεπερνούν το 50%.
Στο 25% η μερική απασχόληση με εκτίναξη μέσα σε μια δεκαετία.
Στο 33% ο κίνδυνος για φτώχεια. Φανταστείτε τα πραγματικά νούμερα που βρίσκονται!
Με τέτοια ποσοστά για ποιο κοινωνικό μοντέλο μπορεί να γίνει κουβέντα;
Για ποιόν κοινωνικό ιστό μπορούμε να μιλήσουμε;
Που βαδίζουμε; Πως διαγράφεται πλέον το μέλλον της χώρας;
Πως μπορεί να επιβιώσει μια χώρα της οποίας το 60% των νέων 25-29 ετών και το 24% ηλικίας 30-34 ετών ζουν με τους δικούς τους λόγω ανέχειας; Πως μπορεί να γίνει παραγωγική μια χώρα η οποία σπαταλά, δε δίνει δυνατότητες, δεν εκμεταλλεύεται το πιο δυναμικό και παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό της;
Τι ακριβώς συμβαίνει και οι νέοι μας δεν έχουν δουλειά αλλά ούτε ελπίδα;
Για ποιο λόγο τους «ωθούμε» ξεκάθαρα σε μετανάστευση ή «κοινωνικό θάνατο»;
Ας δούμε λίγο το πρόβλημα συνοπτικά αλλά συνολικά.
Η χώρα έχει πλέον των 3 εκατομμυρίων συνταξιούχους πάσης φύσεως και ηλικίας.
Έχει έναν δημόσιο, διεφθαρμένο και αναξιόπιστο «στενό» δημόσιο τομέα στον οποίον απασχολούνται περίπου 600 χιλ. πλέον άγνωστο ακριβή αριθμό (100,200,300-400 χιλ.;) εργαζόμενων στο «ευρύτερο» δημόσιο (ΔΕΚΟ, «οργανισμοί τύπου Κωπαϊδας» κλπ.).Άγνωστος επίσης είναι ο αριθμός των σιτιζόμενων εμμέσως από το Δημόσιο (ΜΚΟ, σύμβουλοι, επιτροπές, υποεπιτροπές, κρατικά επιχορηγούμενοι οργανισμοί κλπ.)
Έχει περίπου 1 εκατομμύριο άνεργους επίσημα. Το πραγματικό νούμερο ουδείς το γνωρίζει.
Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας αριθμεί μετά βίας 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους και εργοδότες.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Τα 2,5 εκατ. καλούνται να «σιτίσουν» τα υπόλοιπα 5 εκατ. πλέον του μη ενεργού πληθυσμού. Δηλαδή απαιτείται να εργάζεται ένας για να «ζούν» από αυτόν άλλοι τέσσερις. Αυτός ο ένας να δουλεύει για πέντε!
Ας το πάμε λίγο πιο βαθιά με ερωτοαπαντήσεις.
Πόση περίπου είναι η μέση σύνταξη; Γύρω στο χιλιάρικο.
Πόσο περίπου είναι ο μέσος μισθός; Γύρω στα εξακόσια.
Πόση περίπου είναι η μέση σύνταξη στο δημόσιο; Πάνω από χιλιάρικο.
Πόση η μέση σύνταξη στον ιδιωτικό τομέα; Κάτω από εξακόσια.
Πόσος περίπου ο μέσος μισθός στο Δημόσιο; Περίπου στο χιλιάρικο.
Πόσος ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό; Κάτω από εξακόσια.
Οι ερωτήσεις που δείχνουν το «παράδοξο» της χρεοκοπίας της χώρας, περιγράφοντας ταυτόχρονα το βιασμό κάθε οικονομικού και κοινωνικού ορθολογισμού θα μπορούσαν να είναι ατελείωτες. Παραθέτω ένα μικρό μόνο δείγμα.
Πόσοι παίρνουν σύνταξη χωρίς να έχουν πληρώσει εισφορές; Πάνω από μισό εκατομμύριο.
Πόσοι παίρνουν σύνταξη μεγαλύτερη από το μισθό τους; Πάνω από τους μισούς.
Πόσοι παίρνουν σύνταξη χωρίς να είναι σε ηλικία πραγματικής συνταξιοδότησης; Πάνω από 550 χιλιάδες.
Πόσοι παίρνουν αναπηρική σύνταξη χωρίς να είναι ανάπηροι; Πάνω από 400 χιλιάδες. Ακόμη και σήμερα η συγκεκριμένη «βιομηχανία» καλά κρατεί.
Πόσοι έχουν πάρει εφάπαξ ή εξακολουθούν και παίρνουν χωρίς να πληρώσουν μία; Σχεδόν οι μισοί σημερινοί συνταξιούχοι.
Πως γίνεται ο μισθωτός των 500 ευρώ να πληρώνει το συνταξιούχο των 1.000 ευρώ; Μέσω των φόρων στο 100%.
Όσο πιο πολύ εμβαθύνουμε στο πρόβλημα, περιγράφοντας τη κατάσταση, τόσο πιο πολύ βλέπουμε αυτό που εκφράζουν οι νέοι μας ως μια «κραυγή απελπισίας».
Οι συντάξεις είναι δυσανάλογα μεγάλες των μισθών. Στο δημόσιο τομέα υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία ,ενώ στην αντιδιαστολή-σύγκριση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα υπάρχει «φονικό» χάσμα χρεοκοπίας. Εργαζόμενοι με μισθούς που καλούνται να πληρώνουν το τριπλάσιο (σε φόρους) για τους συνταξιούχους μπαμπάδες,μαμάδες,παπούδες,γιαγιάδες.
Γιατί στέκεται ακόμη το εξωφρενικό αυτό σύστημα και δεν έχει ακόμη καταρρεύσει;
Γιατί απλούστατα όλα τα βάρη καλούνται να πληρωθούν μέσω φορολογίας-προϋπολογισμού. Τα δανεικά τέλειωσαν, χρεοκοπήσαμε. Πρέπει να τα καλύπτουμε μόνοι μας.
Έτσι έφθασαν οι φόροι στον ιδιωτικό τομέα στο 82% ,οι ασφαλιστικές εισφορές στο 50% και βάλε (σύνολο), οι φόροι στη βενζίνα στο 67%, οι φόροι στα καπνά στο 90% ,έτσι μπήκε ο Ε.Ν.Φ.Ι.Α ,έτσι μηδενίστηκε το αφορολόγητο κ.ο.κ
Ποιοί πραγματικά στραγγαλίζονται και πληρώνουν περισσότερα είναι παραπάνω από εμφανές. Φυσικά όσο συνεχίζουμε το διαρκές αυτό οικονομικό έγκλημα θα φθάσουμε σε σημεία που ούτε τα φανταζόμαστε (φόρος στους άνεργους, φόρο στο φόρο, φόρος στην αναπνοή).
Αν θέλαμε να αποδώσουμε με μια λέξη αυτό που γίνεται στη χώρα η κατάλληλη λέξη είναι ο «κανιβαλισμός».
Ξεκάθαρα οι παλαιότερες γενιές κανιβαλίζουν πάνω στις νεότερες. Αφού εδώ και δεκαετίες φόρτωσαν στους νεότερους «τόνους-δίς» χρέους, χρέη που θα κληθούν να πληρώσουν στο άμεσο μέλλον, άγνωστο με ποιο τρόπο, εξακολουθούν ακόμη και την ύστατη στιγμή να απαιτούν τη καταβολή ποσών-συντάξεων που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με τους υπάρχοντες μισθούς αλλά ούτε και με τους παλαιούς. Ταυτόχρονα δίνοντας ψήφο, στήριξη και ανοχή σε διακυβερνήσεις που ασπάζονται πλήρως τη διαιώνιση του καταρρέοντος συστήματος, ρίχνουν ηθελημένα στο πυρ το εξώτερον τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Την ίδια στιγμή νίπτουν τας χείρας τους , ρίχνοντας «κατάρες» στους πολιτικούς που οι ίδιοι εξέθρεψαν και βοήθησαν – βοηθούν για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο και μαθαίνουν στα παιδιά τους μόνο να απαιτούν, να μη προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι, να ζητούν αμοιβή χωρίς μόχθο και γενικά να εχθρεύονται οτιδήποτε είναι δυνατόν να απειλήσει το υπάρχον σάπιο σύστημα.
Οι κανίβαλοι τρώνε τα παιδιά των άλλων κανίβαλων και εκπαιδεύουν τα παιδιά τους στο να κάνουν το ίδιο στο μέλλον, προσφέροντας ως αντάλλαγμα θαλπωρή και χαρτζιλίκι.
Ορισμένοι μάλιστα «κρατικά σιτιζόμενοι» κανίβαλοι έχοντας χάσει κάθε έννοια ορθολογισμού και λογικής, χαμένοι μέσα στην ιδεολογική σύγχυση ή θέλοντας «πανέξυπνα» (όπως έκαναν πάντα) να προσφέρουν υπηρεσίες στο «σύστημα», κατηγορούν όσους από τους νέους μας βλέπουν το αδιέξοδο, γνωρίζουν τις δυνατότητές τους, θέλουν το καλύτερα για αυτούς, δε θέλουν να «προσκυνήσουν» αλλά να «πετάξουν» ελεύθερα κάπου όπου τους σέβονται, έχουν δυνατότητα να δημιουργήσουν και να είναι επιτέλους ελεύθεροι, αποκαλώντας τους «προδότες».
Οι αρχικανίβαλοι αποκαλούν όσα από τα παιδιά μας θέλουν τη λεφτεριά τους προδότες!
Χρειάζεται όλοι να προβληματιστούμε. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Το τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης φαίνεται πως θα μας βρεί όλους απροετοίμαστους. Όλοι μας γνωρίζουμε πως αυτό που έχουμε δημιουργήσει και ανεχόμαστε είναι σάπιο, αναξιοκρατικό, άδικο και ανελεύθερο. Πρέπει να βρούμε τα κουράγια και το σθένος να αντιμετωπίσουμε τον εαυτόν μας. Είναι εμφανές πως διαπράττουμε διαχρονικό και κατ’ εξακολούθηση έγκλημα κατά των παιδιών μας.
Είναι άμεση ανάγκη να δώσουμε χώρο και στήριξη σε αυτούς που θα τολμήσουν να μας «ξυπνήσουν» λέγοντας την αλήθεια, προτείνοντας επώδυνες για μας αλλά πραγματικές λύσεις.
Πρωτίστως βέβαια να απομονώσουμε και να «τιμωρήσουμε» πολιτικά όλους τους αρχικανίβαλους που έχουν το θράσος να εκστομίζουν τέτοιους χαρακτηρισμούς όπως «προδότης» για τα παιδιά μας. Η αυτοκριτική και η αυτοεκτίμηση θα μας βοηθήσει να βρούμε το δρόμο για να δώσουμε σε αυτά τα απελπισμένα παιδιά διέξοδο.
Στο κάτω κάτω της γραφής δε ζητούν τίποτε άλλο παρά να έχουν έστω μια ελπίδα να επιβιώσουν.
Αν μπορούν να επιβιώσουν θα μείνουν στη Πατρίδα και έτσι θα χαρούμε τα εγγόνια μας.
Ας θυσιάσουμε κάτι από το δικό μας σήμερα για αυτά. Έτσι κι αλλιώς για αυτά «υποτίθεται» πως αγωνιζόμαστε και μοχθούμε καθημερινά. Για να έχουν αυτά ένα καλύτερο αύριο.
Ας σταματήσουμε λοιπόν το κανιβαλισμό πάνω στο παρόν και το μέλλον τους ,ας απομονώσουμε τους αρχικανίβαλους και ας αποδείξουμε στους εαυτούς μας πάνω από όλα, αλλά και στα παιδιά μας, πως μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον τους, μαθαίνοντας από τα τραγικά λάθη μας!
Δε θέλουμε ούτε κανίβαλους ούτε προδότες!
Θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας!
