Όσο περνούν οι μέρες και πλησιάζει το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση για την ελληνική πλευρά και τόσο περισσότερο απομακρύνεται η ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον όσον αφορά κάτι συγκεκριμένο στο άμεσο μέλλον. Όλες οι πληροφορίες, όλες οι δηλώσεις διαφόρων εμπλεκόμενων παραγόντων και τα “μηνύματα” που στέλνουν, δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας…
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν καταλήξει σε συμφωνία σχετικά με τη συνέχεια της παρουσίας του Δ.Ν.Τ. στο Ελληνικό Πρόγραμμα. Το Ταμείο θα δηλώσει ότι συμμετέχει ΚΑΙ με χρηματοδότηση αλλά θα καταβάλλει τα χρήματα, όταν εφαρμοστούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης. Ή, έστω, όταν προσδιοριστούν με κάποια ικανοποιητική ακρίβεια. Ειδικά εάν συμβεί το δεύτερο, θα μπορούσε να φέρει μια σημαντικά σαφέστερη περιγραφή της ελάφρυνσης, αρκετά νωρίτερα από την Άνοιξη του 2018. Ίσως και εντός του 2017…
Το σημαντικό είναι πως όλες οι πλευρές δείχνουν να καταβάλουν σοβαρές προσπάθειες για να εξευρεθεί λύση έως την 15η του μηνός. Δυστυχώς όμως, τα υπάρχοντα περιθώρια είναι συγκεκριμένα και περιορισμένα. Ούτε οι “αυστηρές” χώρες μπορούν να παραχωρήσουν κάτι περισσότερο από τα όσα είχαν συμφωνηθεί τον Μάιο του 2016, ούτε το Δ.Ν.Τ. διαθέτει δυνατότητες μεγαλύτερης πίεσης, οπότε τα πιθανά σενάρια είναι ελάχιστα.
Εν τω μεταξύ, μέσα στον ορυμαγδό συναντήσεων, συνεννοήσεων και προσπαθειών, μας προέκυψε και ένας Γάλλος… Βαρουφάκης. Είναι φυσιολογικό, καθώς γίνονται αλλεπάλληλες προσπάθειες για εξεύρεση λύσης και δημιουργείται τεράστιο μπέρδεμα όταν όλοι μιλούν με όλους, να γίνονται προτάσεις που δεν έχουν ελεγχθεί ως προς την επιστημονική τους ορθότητα ή τις πιθανότητες που έχουν να γίνουν αποδεκτές. Η Γαλλική πρόταση για επιμηκύνσεις και παρατάσεις λήξεων, ανάλογα με την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας, είχε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά.
Δεν έχουν γίνει γνωστές λεπτομέρειες σχετικά με το περιεχόμενό της αλλά, αν έχετε την εντύπωση ότι σας θυμίζει κάτι, αυτό συμβαίνει επειδή εξ ορισμού βασίζεται στα αλήστου μνήμης “αναπτυξιακά ομόλογα” του (ακριβοπληρωμένου αλλά θρυλικού πια) Γιάνη. Τα οποία, ως γνωστόν, είχαν απορριφθεί από το Eurogroup πανηγυρικά, στις αρχές του 2015. Και τα οποία έχουν γραφτεί με χρυσά γράμματα στην παραπολιτική Ιστορία των Eurogroups, για το ημίωρο νευρικό γέλιο που προκάλεσαν σε ένα από τους υπόλοιπους 18 υπουργούς Οικονομικών…
Όπως είναι ευνόητο, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι η πρόταση δεν συζητήθηκε ιδιαίτερα…
Όλη αυτή η ατμόσφαιρα φυσικά, επιτείνει την ήδη μεγάλη αβεβαιότητα γύρω από την χώρα και την οικονομία της. Ευτυχώς η κυβέρνηση έχει κατεβάσει τους τόνους και δείχνει διαθέσεις συμβιβασμού με τους Ευρωπαίους εταίρους και το Δ.Ν.Τ. Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε ότι μάλλον δεν θα φορέσει γραβάτα, να φανταστείτε…
Γενικότερα τελευταία, όλα τα κυβερνητικά στελέχη, με πρώτο τον πρωθυπουργό μάλιστα (στην ετήσια Γεν. Συνέλευση του Σ.Ε.Β.), μοιάζουν να βρίσκονται σε συναινετικό οίστρο. Έφτασαν μέχρι του σημείου να ζητήσουν συναίνεση για το χρέος, από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Φυσικά, όταν έχουν προηγηθεί φανφάρες του τύπου “Ή εμείς, ή αυτοί” και “Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν”, αυτές οι δηλώσεις είναι προφανές πως αποτελούν κενό γράμμα και δεν πρόκειται να βρουν ανταπόκριση.
Καθόλου άδικα, βέβαια. Δεν υπάρχει άνθρωπος (πολύ δε περισσότερο πολιτικός αντίπαλος) με σώας τας φρένας που θα τολμήσει να δείξει εμπιστοσύνη στην παρούσα κυβέρνηση. Όχι αν δεν επιθυμεί να καταλήξει σε ψυχιατρικό ίδρυμα… ή τον κάλαθο των αχρήστων. Όπως τόσοι άλλοι, παλιότερα. Οι μόνοι που μοιάζουν να μην το αντιλαμβάνονται είναι τα κυβερνητικά στελέχη…
Στα έδρανα της αντιπολίτευσης βέβαια, θα πρέπει να αισθάνονται ιδιαίτερα ευχαριστημένοι. Καθώς η κυβέρνηση κάνει ότι περνά από το χέρι της για να δυσκολέψει η ίδια την θέση της, οι εκκλήσεις για συναίνεση το μόνο που επιτυγχάνουν, είναι να αποδεικνύουν τον πανικό που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Παρά τις σχετικές κυβερνητικές διαψεύσεις, η κατάσταση θυμίζει έντονα την Άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015. Ή καλύτερα, μιας και έχει απείρως περισσότερα κωμικά στοιχεία από τότε, τον αλησμόνητο Ντίνο Ηλιόπουλο και το απαράμιλλο “Είμαστε, μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε”…
Σε αυτό το υπέροχο και παραγωγικό κλίμα, η Ελλάδα βαδίζει προς ένα από τα (πραγματικά) κρισιμότερα Eurogroup, που έγιναν ποτέ. Τι να πει κανείς; Ας πρόσεχε…
Πέτρος Λάζος
