Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Και εκεί που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει και τα έχουμε ακούσει όλα από τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε και αυτό. Ο πρωθυπουργός παρομοίασε την ελληνική επανάσταση του 1821 με την κουβανική επανάσταση κατά του δικτάτορα Μπατίστα! Τι να πει κανείς. Μόνο ότι άλλο αριστερή ρητορική, άλλο ανιστόρητη μπαρουφολογία.
Όμως δυστυχώς, το ατόπημα αυτό του Έλληνα πρωθυπουργού δεν ήταν το σημαντικότερο. Όχι, δεν ήταν ότι εξίσωσε τον… Κολοκοτρώνη με τον Φιντέλ Κάστρο το χειρότερο. Όσο και αν αυτό αποτελεί μία προσβολή προς τη χώρα, η οποία γίνεται από τα χείλη του πρωθυπουργού της. Το χειρότερο ήταν ότι με την θέση και την ομιλία του στην Αβάνα συνολικότερα, ο Αλέξης Τσίπρας φορώντας τον μανδύα του… επαναστάτη και προς τέρψη του τοπικού ακροατηρίου, στάθηκε απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απέναντι σε εκείνους με τους οποίους σήμερα διαπραγματεύεται την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Διότι μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στο τέλος αυτό ακριβώς διακυβεύεται. Η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Και αν όχι για το αμέσως επόμενο διάστημα, σε κάθε περίπτωση από το 2018 και μετά.
Είναι άκρως επικίνδυνο το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της χώρας έχει άγνοια κινδύνου για το οτιδήποτε λέει και τις συνέπειες που αυτό μπορεί να επιφέρει. Ίσως να θεωρεί αριστερό μοντερνισμό το να βάζει στο ίδιο καλάθι τον ξεσηκωμό ενός έθνους κατά του εχθρού – δυνάστη που τον κρατούσε σκλαβωμένο, με την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση μιας χώρας, ακόμη και αν αυτή αφορά την αντίδραση στον ζυγό ενός δικτάτορα. Και να μην αντιλαμβάνεται ότι την ώρα που βγάζει τα επαναστατικά του εσώψυχα στην Κούβα διογκώνει την καχυποψία των εταίρων του στην Ευρώπη. Αγορεύοντας για… την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού…
Ακόμη και αν δεχόταν κανείς ότι όλοι οι Ευρωπαίοι επιβουλεύονται την Ελλάδα και διάκεινται εχθρικά προς τον λαό της, με τις θέσεις που διατυπώνει ο κ. Τσίπρας δίνει σοβαρό άλλοθι στους υποτιθέμενους εχθρούς. Άλλοθι να στενέψουν ακόμη περισσότερο τον κλοιό και να σκληρύνουν ακόμη περισσότερο τη στάση τους. Σε μία συγκυρία κατά την οποία οι πραγματικοί εν δυνάμει εχθροί, νιώθουν κάθε μέρα που περνά όλο και πιο ισχυροί απέναντι σε μία αποδυναμωμένη χώρα και δείχνουν ότι μετρούν ανάποδα τον χρόνο μέχρις ότου εκδηλώσουν επιθετικές διαθέσεις.
Ο κ. Τσίπρας, ίσως γιατί αναρριχήθηκε πολύ γρήγορα στα πολιτικά αξιώματα και έφτασε μέχρι την πρωθυπουργική καρέκλα σε χρόνο ρεκόρ, εμφανίζει σημαντικό έλλειμμα πολιτικής παιδείας. Μπορεί να είναι μετρ στην εσωκομματική ίντριγκα και να διαθέτει και ξεχωριστές επικοινωνιακές ικανότητες που τον ευνόησαν στην πορεία προς την εξουσία, σε συνδυασμό με την κατακρήμνιση των πολιτικών του αντιπάλων λόγω των επιλογών τους, όμως εμφανίζεται αρκετά απαίδευτος στην κατανόηση της κρισιμότητας του ρόλου και της θέσης του.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί επ’ αόριστον η πολυγλωσσία. Δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα προς το εσωτερικό ακροατήριο, άλλη προς το εσωκομματικό, άλλη όταν απευθύνεται στους Ευρωπαίους, άλλη προς τους Αμερικανούς και άλλη όταν παριστάνει τον επαναστάτη. Η θέση ενός πρωθυπουργού και η στάση του πρέπει να είναι ενιαία. Εντάξει, είναι κατανοητές κάποιες κορώνες προς ένα εσωκομματικό ακροατήριο, αλλά οι συνεχείς “μετακινήσεις” θέσεων υποδηλώνουν έλλειψη σοβαρότητας. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το χειριστεί.
Από εκεί και πέρα, πραγματικά προκαλεί απορία η επιλογή πολιτικής συμπόρευσης με πλευρές που δεν διαδραματίζουν κανέναν απολύτως ρόλο στη διεθνή σκακιέρα. Να δούμε από ποιον έλαβε θερμά συγχαρητήρια για την ομιλία του; Από τον Μαδούρο… Σε ένα ακροατήριο προσωπικοτήτων από το Μεξικό, τη Ζιμπάμπουε και τη Νότια Αφρική… Μα καλά, τίποτε δεν κατάλαβε από το γεγονός ότι δεν παραβρέθηκε ο Πούτιν;
Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε ότι στην επόμενη εθνική επέτειο, στις 25 Μαρτίου, δεν θα προσκληθεί επισήμως ο Ραούλ Κάστρο για να αποδώσει φόρο τιμής στην “αδελφή” ελληνική επανάσταση…
