Το χορό άνοιξε ο ημέτερος Γ. Παπανδρέου. Υπέγραψε το 2011 συμφωνία με τους εταίρους της χώρας και τους εκπροσώπους των –ιδιωτών τότε–δανειστών της, την πανηγύρισε και μετά, επειδή δεν μπορούσε πείσει τους βουλευτές του, απείλησε να τη θέσει σε Δημοψήφισμα. Ήτοι σε αμφισβήτηση και ενδεχομένως σε απόρριψη. Ευτυχώς δεν πρόλαβε, αλλά έγραψε ιστορία: έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός που έφυγε χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή –και αφού την προηγουμένη έλαβε… ψήφο εμπιστοσύνης.
Με την ίδια ευκολία πήγε να αντιμετωπίσει και ο Ντέιβιντ Κάμερον τους ευρωσκεπτικιστές στη χώρα του. Προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές του 2015 υποσχέθηκε Δημοψήφισμα για την παραμονή της Μεγ. Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αφού για δυο χρόνια το ξέχασε –με την έννοια ότι δεν έκανε τίποτε για να ενισχύσει τους δεσμούς του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες– όταν ήλθε η ώρα της κάλπης απέτρεψε και τους κοινοτικούς να δραστηριοποιηθούν, βεβαιώνοντας ότι ελέγχει την κατάσταση. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί η χώρα του έξω από την ευρωπαϊκή οικογένεια, ο ίδιος έξω από την πολιτική και το βρετανικό κοινοβούλιο ηττημένο από δυο τύπους που δεν ήταν καν μέλη του.
Μετά ήλθε η σειρά του Αλέξη Τσίπρα. Αφού σύρθηκε πίσω από την παραφροσύνη του Βαρουφάκη και τις παλαβομάρες της κυβέρνησης Νο2 του Λαφαζάνη –αλλά και της αυτόνομης και σχιζοφρενικής “διακυβέρνησης” που ασκούσε η Ζωή Κωνσταντόπουλου– κατάλαβε ότι δεν τον παίρνει άλλο για τσαμπουκάδες, με επίκληση της “εντολής” που τάχα είχε για σύγκρουση. Για να χρυσώσει το χάπι και να δικαιολογήσει τη στροφή προσέφυγε σε Δημοψήφισμα με την ελπίδα… να το χάσει, όποτε και το στραπάτσο θα απέφευγε και την πίστη του στη βουλή του κυρίαρχου λαού θα έδειχνε. Από ατζαμοσύνη προφανώς, έβαλε ένα ερώτημα του τύπου “θέλετε να μειωθούν οι αποδοχές σας” και φυσικά το… κέρδισε. Το αποτέλεσμα ήταν να αυτοδιασυρθεί κάνοντας –ορθώς– το αντίθετο από αυτό που του υποδείχτηκε, αλλά εν τω μεταξύ προκάλεσε τραπεζικό πανικό που απέληξε σε έλεγχους κεφαλαίων.
Από τον ίδιο ιό χτυπήθηκε στην Ιταλία ο φιγουρατζής Ματέο Ρέντσι, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός με “χειρισμούς” και όχι με πολιτική ατζέντα και όταν τα βρήκε σκούρα σκέφτηκε να αλλάξει το σύστημα λήψης των αποφάσεων, καθιστώντας το πρωθυπουργοκεντρικό και εξουδετερώνοντας τα θεσμικά αντίβαρα. Το έχασε πανηγυρικά, έχασε και ο ίδιος τη θέση του. Ευτυχώς για την Ιταλία, γιατί αν περνούσε το μοντέλο διακυβέρνηση Ρέντσι και –διόλου απίθανο– έλθει κάποια στιγμή ο σαλταρισμένος Γκρίλο σαν παντοκράτωρ, δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο στην Ιταλία και την Ευρώπη.
Από αυτές τις περιπτώσεις το συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για την διαχειριστούν φλούφληδες και ερασιτέχνες. Θέλει πολιτικούς όχι αιθεροβάμονες, ή μαθητευομένους μάγους. Ειδικά όταν απευθύνονται στη λαϊκή ετυμηγορία με ενδιάμεσες εκλογές, ως δήθεν δημοκρατική επιλογή. Γιατί όπως έλεγε ο Μιτεράν, που δεν ήταν λιγότερο δημοκράτης από αυτούς: “Σε ένα δημοψήφισμα οι πολίτες απαντούν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το ερώτημα που τίθεται”.
