Του Νίκου Κασκαβέλη
Παρακολουθώντας την καθημερινή “ενημέρωση” από την Κυβέρνηση, την επικοινωνιακή τακτική του Μαξίμου, βρίσκεται κανείς, σε σειρά θεμάτων, προ λογικών αδιεξόδων. Έχει επισημανθεί η ιδιαίτερη επιμέλεια της Κυβέρνησης, η σχεδόν αποκλειστική της “έγνοια” -όπως την είπε ο Πρωθυπουργός στη χθεσινή του ομιλία για την Παιδεία- στην επικοινωνιακή διάσταση της πολιτικής της. Η στρεψόδικη αυτή της ικανότητα, που έχει προσφέρει “αποκούμπι” και ευκαιριακό πολιτικό “σωσίβιο” σε εξουθενωμένα στελέχη που με απόγνωση ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, έχει αποκτήσει σχεδόν μυθικές διαστάσεις.
“Μα, πού τα βρίσκουν (;) ” αναρωτιούνται αντικειμενικοί παρατηρητές, που έχουν την ντεμοντέ αντίληψη πως τα γεγονότα πρέπει να αντιμετωπίζονται λογικά και οι εξηγήσεις-απαντήσεις που δίνονται σε αυτά να συνδέονται μαζί τους με λογική συνάφεια. Η εικόνα που υπάρχει είναι πως για κάθε θέμα, μια ομάδα “σούπερ ειδικών, εγκεφάλων της επικοινωνίας” είναι μαζεμένη σε συνεχείς συσκέψεις και εφευρίσκει επιχειρήματα. Όπως περίπου γίνεται σε συσκέψεις διαφημιστικών εταιρειών. Χαράσσεται στρατηγική και δίνεται γραμμή, που μοιράζεται ιεραρχικά και ακολουθείται ευλαβικά από τα στελέχη, είτε πρόκειται για Υπουργούς και βουλευτές, είτε κοινοτάρχες και bloggers στο διαδίκτυο.
Παρακολουθώντας μέρα με τη μέρα τη μέθοδο όμως και αποκωδικοποιώντας την, μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ απλούστερο. Η Κυβέρνηση, εντελώς ανερυθρίαστα και δίχως δισταγμό, κάνει το εξής απλό: σε κάθε θέμα, βλέπει ποια είναι η λογική εξήγηση και τα εύλογα συμπεράσματα -που συνήθως δεν την “συμφέρουν”- και κάνει το εξής ερώτημα στον εαυτό της. Ποιο είναι το εντελώς αντίθετο άκρο αυτού- που μας “συμφέρει”; Όσο εξωφρενικό και να είναι. Δεν έχει σημασία, αυτό θα υποστηρίξουμε. Με χαμόγελα, φυσικά. Με φυσικότητα. Σα να λέμε ότι ο Ήλιος είναι λαμπερός, το χειμώνα έχει κρύο ή η Γη γυρίζει. Αφού λοιπόν πάρουμε αυτή τη θέση, την εντελώς αντίθετη, θα βρούμε στην πορεία και τα επιχειρήματα. Ξέρουμε δηλαδή την κατάληξη της πορείας και βρίσκουμε την οδό πηγαίνοντας.
Στο οριστικό αυτό συμπέρασμα καταλήγει κανείς από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, όπως εξελίσσεται. Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά στα νομικά θέματα, για τα οποία εκκρεμούν οι κρίσιμες αποφάσεις από δικαστικά και διοικητικά όργανα και θα ξεκαθαρίσουν, αναπόφευκτα, το τοπίο. Για αυτά μιλούν καθημερινά αρμόδιοι Καθηγητές και επαγγελματίες, για όσους έχουν σχετικό κριτήριο και αντίληψη, είναι απολύτως καθαρά. Να δούμε λίγο κάποια πολιτικά “επιχειρήματα”.
Α) Η Κυβέρνηση “θέλησε να ρυθμίσει το τοπίο. Να καταργήσει τη διαπλοκή”. Μετά από όλα όσα έγιναν, βάζοντας αυθαίρετο περιορισμό στην ελεύθερη έκφραση, τι έγινε; Έμειναν 2 από τα υπάρχοντα κανάλια και ανοίγουν 2 νέα. Όλη δηλαδή η διαπλοκή, όλο το δήθεν μένος κατά της Κυβέρνησης, το διέθεταν τα 2 κανάλια που “κλείνουν”; Το Σταρ και ο Άλφα; Η είσοδος Μαρινάκη και Καλογρίτσα αρχικά, Σαββίδη ως φαίνεται μετά, λύνουν το πρόβλημα της “διαπλοκής”;Όπως ειπώθηκε, η αδικία κατά της… ΑΕΚ είναι πλέον κατάφωρη.
Β) Πήραμε λέει, για πρώτη φορά, πολλά χρήματα. Πέραν του αναληθούς, γιατί τα κανάλια κατέβαλλαν ποικίλα τέλη και εισφορές ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων, γιατί να μην παίρναμε περισσότερα χρήματα, με περισσότερες άδειες, όπως επιτρέπει η τεχνολογία και επιβάλλουν διεθνείς κανόνες; Και μάλιστα με όμοιο τίμημα για τον καθένα. Ο παραλογισμός να αποτιμάται το ίδιο αγαθό με τόσο διαφορετικό μέτρο για τον καθένα δεν εξηγείται.
Η διαφοροποίηση μεταξύ των υποψηφίων σε μια σοβαρή δημοκρατία, ώριμη και απαιτητική, πόσο μάλλον επί Κυβερνήσεως Αριστεράς, θα έπρεπε να βασίζεται σε ποιοτικά κριτήρια που θα έθετε ο νόμος. Σε συγκεκριμένες προδιαγραφές και δεσμεύσεις. Όχι αποκλειστικά στον “παρά”. Αυτό ενισχύει τα περί διαπλοκής, πέρα που εκχυδαΐζει το αγαθό της ενημέρωσης και της ελευθερίας του λόγου.
Γ) Η υπόθεση Καλογρίτσα στο σύνολό της, χωρίς να μπαίνουμε σε “σκανδαλολογίες” δεν στέκεται πουθενά λογικά. Με μια έωλη υποψηφιότητα, όπως αναδείχτηκε, ο επιχειρηματίας πήρε τη “βούλα” της έγκρισης από την αρμόδια Επιτροπή. Μέσω “βοσκοτόπων” και μιας προς εξέταση σχέσης με μια Τράπεζα υπό το μικροσκόπιο της ΤτΕ, έγινε οριστικός υπερθεματιστής. Εξετάστηκαν αρμοδίως οι δηλώσεις και τα δικαιολογητικά του και κρίθηκαν επαρκή.
Η μετέπειτα “έκπτωσή” του, δεν έγινε από Κυβερνητικές ενέργειες, ο ίδιος αποχώρησε στην ουσία, μην καταβάλλοντας τη δόση, χαρίζοντάς μας και 3 εκατομμύρια, επειδή θίχτηκε η υπόληψή του (κατά την επιστολή). Για ποιο λόγο επαίρεται η Κυβέρνηση; Το να επιχειρείται να εμφανιστεί η έκβαση ως “επιτυχία”, θυμίζει το χιούμορ του Ρίγκαν σε ντιμπέητ, όταν η συζήτηση ήρθε στο τότε γνωστό μεγάλο του μειονέκτημα, την ηλικία. Απάντησε, πως δεν θέλει να το κάνει θέμα της συζήτησης, προτιμά να μη μιλήσει για το νεαρό του αντιπάλου του και την έλλειψη εμπειρίας. Όλοι γέλασαν. Εδώ όμως τα λένε σοβαρά!
Στο ίδιο θέμα, γιατί αλήθεια “πανηγυρίζει” ο κ. Καμμένος; Πώς προβάλλεται ως “νικητής” και μιλάει μάλιστα εκ μέρους της Κυβέρνησης; Ναι, είχε προβεί σε καταγγελίες μέσω… twitter, αλλά αυτές είχαν παντελώς αγνοηθεί. Κανείς δεν είχε επίσημα απαντήσει, η δικαιοσύνη δεν ασχολήθηκε. Έτσι ασκείται πλέον η πολιτική; Με tweets; Το ότι επιβεβαιώνονται τα υπονοούμενά του, δεν ενισχύει, εκθέτει την Κυβέρνηση!
Δ) Δεν κατανοώ τη θέση πως τυχόν απόφαση για αντισυνταγματικότητα από το ΣτΕ, θα “βγάλει την Κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση”. Τέτοια απόφαση, θα την εκθέσει ανεπανόρθωτα και θα καταρρίψει τη βασική της πολιτική επιχειρηματολογία και πρακτική μηνών. Θα καταστήσει δε πολιτικά αδύνατη τη μακροημέρευση στελεχών που επένδυσαν σε αυτήν την πολιτική και ρητορική, προβάλλοντας τη δήθεν ρωμαλέα στάση τους. Την άμεμπτη και ασυμβίβαστη. Η αναμενόμενη απόφαση του Δικαστηρίου αλλά και ευρωπαϊκών οργάνων, θα διαφωτίσει το θέμα και είτε θα δώσει οριστικά επιχειρήματα νομιμότητας, είτε θα καταδικάσει άνευ επιστροφής τις μεθοδεύσεις, που απροκάλυπτα προέκυψαν.
Η υπόθεση δείχνει να μην έχει τέλος. Οι νομικές αλλά και λογικές εμπλοκές της είναι συνεχείς και αλληλένδετες. Το ένα θέμα “κλείνει” και το επόμενο ανοίγει, σαν “Λερναία Ύδρα”. Θα πέσει ο διαγωνισμός; Θα αναλάβει ο “λαγός” κ. Σαββίδης; Θα υποκατασταθεί στη σειρά από τον κ. Μαρινάκη; Και πόσα άλλα… Και όλα αυτά λόγω της προχειρότητας του σχεδιασμού (πήγαμε να “ανακαλύψουμε την Αμερική”, λες και δεν έχουν ξαναγίνει αυτά αλλού) και της σαφέστατης στόχευσής του. Επικοινωνιακής (“τα βάλαμε με τους ισχυρούς”) και ουσιαστικής (“ελέγχουμε το χώρο”).
Η γενική γεύση που αφήνει στην κοινωνία, πέρα από θυμηδία για όσους ακόμα αντέχουν, είναι αυτή της πικρίας και της αηδίας. Η δυσφήμιση κάθε έννοιας δημόσιας ενασχόλησης, της πολιτικής της ίδιας, λαμβάνει άκρως επικίνδυνα χαρακτηριστικά και αυτό είναι εμφανές. Μέσα από τόσους μήνες “φασαρίας” κι ενώ τα θέματα του πολίτη είναι άλλα, το μόνο που παρήχθη είναι “σκιές” και “μπάχαλο”. Τα προβλήματα όμως διογκώνονται και όλο και πιο πολύ φαίνονται τα αδιέξοδα. Δεν βγαίνει αυτός ο δρόμος. Σύντομα θα κληθούμε να τον αλλάξουμε. Ας ξέρουμε προς τα πού!
Ο κ. Νίκος Κασκαβέλης, δικηγόρος ΜΔΕ “Ευρωπαϊκή Διοίκηση-Πολιτική”, MSc Business for Lawyers
