Του Γιώργου Λακόπουλου
Η υπόθεση της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς ήταν εξ αρχής πεθαμένο λικέρ. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Φάνηκε από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος με την “Ελιά”. Η ιδέα “νέο κόμμα με νέα σύμβολα” που έριξε από το 2003 ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης δεν είχε περιεχόμενο.
Ό,τι δεν κατάφερε ο ταλαντούχος Βενιζέλος γιατί να το επιχειρήσει η Φώφη Γεννηματά; Τι ακριβώς θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ αν συμπτυχθεί με το Ποτάμι του Θεοδωράκη που ψυχορραγεί και κάποιους “παράγοντες” που σουλατσάρουν στο “χώρο” και δεν εκπροσωπούν κανέναν;
Για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα η σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ του ανερχόμενου Θανάση Θεοχαρόπουλου ήταν το μάξιμουμ που μπορούσε να πετύχει η Φώφη Γεννήματα -και πάει μια χαρά.
Όποιος είχε καημό για την κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία δεν είχε παρά να ενταχθεί σ’ αυτό το σχήμα. Ειδικά τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που απομακρύνθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Από μόνη της η συζήτηση συγχώνευσης ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού για τη δημιουργία νέου φορέα ήταν υπονομευόμενη. Πρώτον από τις φιλοδοξίες των επικεφαλής τους -και άλλων. Δεύτερον από την ανισότητα των δυο πλευρών, που διευρύνεται όσο ο Σταύρος χάνει βουλευτές και ψηφοφόρους. Και τρίτον από την επιμονή της πολιτικής να μην μοιάζει με την αριθμητική: η συνένωση δυο κομμάτων δεν αποδίδει απαραιτήτως το άθροισμα τους.
Η Φώφη έκανε λάθος εξ αρχής μετέχοντας σ’ αυτές τις διεργασίες και ξόδεψε πολιτικό κεφαλαίο μέχρι να καταλάβει ότι αυτό που είχε μπροστά της ήταν γόρδιος δεσμός.
Δίνοντας, με το σπαθί, τέλος σ’ αυτό το δράμα απεγκλωβίστηκε από μια στείρα διαδικασία στην οποία περισσότερο ενδιαφέρον είχαν οι διαθέσεις κάποιων κύκλων εκτός πολιτικής να κατασκευάσουν ένα κόμμα – ασπίδα για τους ίδιους, παρά οι φλυαρίες που αντάλλασσαν στα κείμενα και τις συναντήσεις του οι δυο πλευρές.
Τώρα το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στον εαυτό του, συν την ΔΗΜΑΡ. Δεν είναι άσχημη εξέλιξη. Άλλωστε το πρόβλημα του δεν είναι το όνομα και τα σύμβολα. Είναι τα πρόσωπα και οι πολιτικές. Δεν αποδυνάμωσε το άλλοτε κραταιό κόμμα ο πράσινος ήλιος στο λογότυπο του. Το αποδυνάμωσαν οι λανθασμένες επιλογές των ηγεσιών του και η περιορισμένη ηθική ορισμένων στελεχών του.
Αλλάζοντας τον τίτλο δεν πετυχαίνει τίποτε ένα πολιτικό κόμμα. Αλλάζοντας την ανθρωπογεωγραφία του μπορεί να πετύχει πολλά.
Ως πολιτικός φορέας το ΠΑΣΟΚ μπορεί να βρίσκεται σήμερα σε παρακμή, αλλά κουβαλάει βαρύ πολιτικό φορτίο που μπορεί να λειτουργήσει σαν προωθητική δύναμη. Αρκεί στη συλλογική του συνείδηση να κυριαρχήσει η πεποίθηση ότι η λύση βρίσκεται εντός του, όχι στα πέριξ.
Το κυβερνητικό παρελθόν του δεν είναι βαρίδι, όπως λέγεται από όσους θα προτιμούσαν τη διάλυσή του. Γιατί όπως έλεγε ο Αμερικανός Γερουσιαστής Ντάνιελ Μόνιχαν: “Κανένας δεν είναι αθώος μετά από την εμπειρία της συμμετοχής στην κυβέρνηση. Δεν είναι όμως όλοι ένοχοι”.
