Είναι πασιφανές, σε όσους έχουν ακόμη λίγο μυαλό σε αυτή εδώ τη χώρα, ότι εδώ στη σύγχρονη Ελλάδα είμαστε παρηκμασμένοι, τρομερά αμόρφωτοι, δίχως παιδεία, άνευ εξειδίκευσης και μέτριοι με ότι καταπιανόμαστε. Έτσι, προκειμένου να καλύψουμε την ασχετοσύνη και ατζαμοσύνη μας, εφευρίσκουμε, τάχα μου, δολοπλοκίες, συνωμοσίες και πιστεύουμε πως δήθεν ο πλανήτης έχει συνωμοτήσει εναντίον μας και θέλει να υφαρπάξει την Ελλαδάρα μας που είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Λαός που πιστεύει ότι τον ψεκάζουν και ψηφίζει Καμένους (με ένα Μ ή δύο Μ δεν γνωρίζω), πολίτες που νομίζουν ότι θα σχίσουμε μνημόνια (γειά σου εκπορδιτή Αλέξιε) ή ότι θα επιστρέψουμε στη δρχ των Λαπαβιτσέων (να χαρώ τις οικονομικές επιστήμες που έχεις σπουδάσει) και όλα μέλι γάλα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πιστεύει Σώρες και ιστορίες για τράπεζες Ανατολής, για Νεφελίμ και Χ-mens.
Μπορεί επίσης να διαλαλεί ο υπερήφανος λαός μας ότι η Μέρκελ με το Σόιμπλε φταίνε για όλα προκειμένου να μας πάρουν τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα φυσικά αέρια και τον ήλιο μας.
(Κατά ΑΚΗ και Γιωργάκη να και το Ολγάκι)
Ας αφήσουμε όμως αυτές τις ανοησίες που είναι σύγχρονες και ας θυμηθούμε μια ανοησία που βαστάει πολλάαααα χρόνια. Η ανοησία της μιας χαμένης ψήφου.
Ο ΝεοΕλληναράς έχει ένα αστικό μύθο. Το μύθο της μιας χαμένης ψήφου που δίχως αυτήν η Ελληνική γλώσσα θα ήταν Παγκόσμια γλώσσα και η γλώσσα του εμπορίου.
Ο μύθος της μιας ψήφου
Ο μύθος της μίας ψήφου αναφέρεται σε πλήθος παραλλαγών ενός αστικού μύθου σύμφωνα με τον οποίο κάποια γλώσσα δεν έγινε επίσημη γλώσσα ενός κράτους ή διεθνής γλώσσα εξαιτίας της έλλειψης μιας και μοναδικής καθοριστικής ψήφου σε κάποια υποτιθέμενη ψηφοφορία.
Στην Ελλάδα ο μύθος λέει πως σε μια καθοριστική ψηφοφορία (που κανείς δεν μας λέει τι είδους ψηφοφορία ήταν και που έγινε) μετά την έγκριση της διακήρυξης της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ από το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή γύρω στο 1776, οι νεοσύστατες Ηνωμένες Πολιτείες καλούνταν να αποφασίσουν την επίσημη γλώσσα του κράτους. Εξαιτίας της θύμησης της αποικιοκρατίας που προκαλούσαν τα αγγλικά για τους Αμερικανούς, υπήρξε η πρόταση τα ελληνικά να γίνει επίσημη γλώσσα, μιας και θύμιζαν το μέρος που γεννήθηκε το πολίτευμα της δημοκρατίας.
Η εκδοχή αυτή φέρεται να αποδίδεται από κάποιες πηγές (οι οποίες πηγές είναι άφαντες) στον Ξενοφών Ζολώτα, σύμφωνα με τις οποίες δήλωσε γύρω στα μέσα του 20ου αιώνα, πως «ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον, ο Άνταμς και άλλοι όταν συνέτασσαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών στα 1787 – που ισχύει με μερικές νέες παραγράφους, που ψηφίστηκαν για προσαρμογή στις νέες εξελίξεις, μέχρι σήμερα στον αρχικό κορμό του – είχαν προτείνει η γλώσσα του νέου κράτους να είναι η ελληνική, προς τιμή της γλώσσας του Έθνους εκείνου, που πρώτο γέννησε και ελίκνισε τη Δημοκρατία και τη διέδωσε στον κόσμο. Για μία ψήφο μόνο προκρίθηκε και υιοθετήθηκε τελικά η αγγλική αντί της ελληνικής».
Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή όπου η ελληνική γλώσσα, για μια ψήφο δεν ήταν ικανή να γίνει η επίσημη διεθνής γλώσσα της υφηλίου. Άγνωστες και εδώ οι πηγές – άφαντες οι τεκμηριώσεις.
Ο μύθος της χαμένη ψήφου δεν αφορά μόνο Ελληναράδες, αλλά και Γερμαναράδες – με την εκδοχή ότι ο Φρέντερικ Μούλενμπεργκ, ο πρώτος πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ απέτρεψε την γερμανική γλώσσα από το να γίνει επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ.
Βάση της Γερμαναράδικης εκδοχής
Ο κόκκος της αλήθειας πίσω από αυτήν την εκδοχή βρίσκεται σε μια ψηφοφορία της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ του 1794, όπου μια ομάδα Γερμανών μεταναστών ζήτησε την μετάφραση ορισμένων νόμων στα γερμανικά. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε με 42 ψήφους υπέρ και 41 κατά και για τον Μούλενμπεργκ, ο ίδιος γερμανικής καταγωγής και Πρόεδρος της Βουλής, ειπώθηκε ότι ανέφερε πως «όσο πιο γρήγορα οι Γερμανοί μετανάστες γίνουν Αμερικάνοι, τόσο το καλύτερο». Παρόλα αυτά δεν είναι εφικτό να διαπιστωθεί εάν ο Μούλενμπεργκ απήχε από την συγκεκριμένη ψηφοφορία ή έριξε την καθοριστική ψήφο.
Ο μύθος έχει μακρά ιστορία και οδήγησε στην έκδοση πλήθους αναλύσεων και άρθρων από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του 1950 οι οποίες επεξηγούσαν γιατί η ιστορία αυτή δεν είναι πραγματική. Η ιστορία άρχισε να καλείται Ο μύθος του Μούλενμπεργκ τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1940. Παρ’ όλα αυτά ο μύθος συνεχίζει και αντέχει.
Για παράδειγμα, το 1987, ένα γράμμα από έναν πρώην εκλεγμένο επίσημο από το Μιζούρι, που εκδόθηκε σε μια στήλη της Αν Λάντερς εξηγούσε την σημασία που έχει η ψήφος. Μέσα στο γράμμα εμπεριείχε μια λίστα από γεγονότα που καθορίστηκαν από μια ψήφο από τα τοπικά εκλογικά του έγγραφα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που «το 1776, μια ψήφο έδωσε στην Αμερική την αγγλική παρά την γερμανική γλώσσα». Στην πραγματικότητα, εκδοχές αυτού του λανθασμένα καταχωρημένου καταλόγου από γεγονότα, προηγούνται της αναφοράς στην στήλη της Λάντερς.Το συγκεκριμένο περιστατικό πυροδότησε σε έναν καινούργιο κύκλο από ειδήσεις , οι οποίες ξανά υποδείκνυαν ότι αυτός είναι απλώς ένας μύθος. Ανημέρωτη για αυτές τις ειδήσεις, η Αν Λάντερς επανέκδοσε την συγκεκριμένη στήλη τον Νοέμβριο του 1996, οπότε και ένα κύμα από αντιδράσεις ανάγκασαν την Λάντερς να ξεκαθαρίσει το θέμα σε μια από τις επόμενες στήλες. Σύμφωνα με ένα γράμμα, με το οποίο ο συγγραφέας του «ικεύτευε την Λάντερς να καταπολεμήσει αυτό το αποκύημα της φαντασίας οπουδήποτε το έβρισκε μπροστά της», ο μύθος κέρδισε έδαφος κατά την δεκαετία του 1930 εξαιτίας του έργου Ναζιστών προπαγανδιστών.
Μια άλλη εκδοχή του μύθου πραγματώνει την ψηφοφορία το 1774 διεξαγόμενη από το Ηπειρωτικό Κονγκρέσο (Continental Congress), που παρουσιάστηκε στο Ripley’s Believe It or Not! κιόλας από το 1930.Το Ripley’s συμπεριέλαβε τον μύθο και σε ένα βιβλίο το 1982. Η εκδοχή του Ripley’s αποδίδει την ιστορία σε ένα γράμμα φερόμενο από τον Χάινριχ Μελιόρ Μούλενμπεργκ εκδομένο στην Χάλλε το 1887.
