Γράφει ο Στέλιος Φενέκος*
Όταν ανέλαβα καθήκοντα αξιωματικού γεφύρας και κυβερνήτη αργότερα σε πολεμικά πλοία, έχοντας από πολύ νέος στην ηλικία μόλις των 23 χρόνων ευθύνη για τις ζωές πολλών ανθρώπων, όχι μόνο πάνω στο πλοίο που υπηρετούσα, αλλά και έναντι κάθε άλλου πλοίου που συναντούσαμε, δεν έπαψα ποτέ να βρίσκομαι σε απόλυτη εγρήγορση, έγκαιρη αξιολόγηση των καταστάσεων πλου και προβλεπτικότητα για τις επερχόμενες συνθήκες, με αδιάλειπτη ετοιμότητα δράσης και αντίδρασης.
Η πολύχρονη και σκληρή εκπαίδευση αυτόν τον σκοπό είχε, να μας δώσει όχι μόνο τις απαιτούμενες ναυτικές γνώσεις, αλλά κυρίως τον απαραίτητο ναυτικό χαρακτήρα, αυτό που λέμε “ναυτοσύνη”.
Και η “ναυτοσύνη”, ο ναυτικός αυτός χαρακτήρας που χαρακτηρίζει παραδοσιακά τους Έλληνες ναυτικούς, αναδεικνύεται κυρίως με την αυτό-συναίσθηση της μεγάλης τους ευθύνης, την κατανόηση και γνώση της θάλασσας και των ικανοτήτων που απαιτεί, αλλά πρωτίστως με την υπευθυνότητα τους προς κάθε ναυτιλόμενο και κάθε άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια στην θάλασσα.
Η περίπτωση του δυστυχήματος της Αίγινας αναδεικνύει όλα τα ζητήματα κακής εκπαίδευσης, έλλειψης ναυτοσύνης, και κυρίως έλλειψη σεβασμού και απαξία στην ανθρώπινη ζωή.
Δεν θα αναφερθώ σε τίποτε περισσότερο αφού έχουν ήδη γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα.
Θα αναφερθώ όμως σε ένα δίδαγμα που μου έδωσε η θάλασσα, που με έχει βοηθήσει σε πολλές καταστάσεις στη ζωή μου και που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε υπεύθυνο άνθρωπο.
1. Έχουμε το σθένος και την ακεραιότητα να αποδεχθούμε και να αναγνωρίσουμε ένα λάθος που κάνουμε.
2. Σταματάμε άμεσα τον κύκλο του λάθους και το διορθώνουμε, γιατί αν το προσπεράσουμε ανεύθυνα μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες αργότερα σε μας, αλλά κυρίως στους άλλους.
3. Ποτέ δεν κάνουμε άλλο ένα λάθος για να διορθώσουμε ένα λάθος!
Τρεις καθοριστικές αρχές που χαρακτηρίζουν την ναυτοσύνη και που μπορούν να μας βοηθήσουν για μία ζωή με υπευθυνότητα για τους συνανθρώπους μας, αυτοσεβασμό και ακεραιότητα.
