Του Γιάννη Νικολή
Μικρό κράτος, χαμηλή φορολογία, φιλικότητα στην επιχειρηματικότητα: Το τρίπτυχο αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση αλλά και μια προοπτική ανάταξης και ανάπτυξης για την πατρίδα. Σε μεγάλο βαθμό συμπυκνώνει και τις μεγάλες φιλελεύθερες αρχές με βάση τις οποίες πολλές κοινωνίες και χώρες προχώρησαν και αναπτύχθηκαν. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιρλανδία…
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα:
Μικρό κράτος σημαίνει ένα κράτος το οποίο δεν έχει όλες αυτές τις στρατιές των υπαλλήλων, γραφειοκρατών, ελεγκτών, πολιτικών υπευθύνων, Συμβούλων, κ.α. αλλά και δεν σχετίζεται με τις διαπλεκόμενες, ψευδο-ελεύθερες (ιδιωτικές επιχειρήσεις). Σημαίνει ένα κράτος όπου τα αξιώματα είναι μεν τιμητικά αλλά και ταυτόχρονα δεν περιέχουν μεγάλες δικαιοδοσίες ιδιαίτερα ως προς την διάθεση-κατανάλωση-ξόδεμα του χρήματος των φορολογουμένων πολιτών.
Μικρό κράτος σημαίνει πρωτίστως σεβασμός στα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών. Σεβασμός σ’ αυτά τα χρήματα (των φορολογουμένων πολιτών) σημαίνει ότι το κράτος συντηρεί όσο γίνεται λιγότερους οργανισμούς και υπηρεσίες. Και άρα σημαίνει εκ βάθρων εξέταση της χρησιμότητας και του κόστους του κάθε υπαρκτού οργανισμού και της κάθε χρηματοδότησης και φυσικά δημοσιοποίηση τους. Να μάθει επιτέλους ο φορολογούμενος (ο πραγματικά εργαζόμενος) που πηγαίνουν τα χρήματά του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα βρεθούν απίθανοι οργανισμοί οι οποίοι άλλωστε έχουν γίνει και γνωστοί, όταν δημοσιοποιήθηκαν τα ονόματά τους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την εποχή που ζητούσαν να καταθέσουν τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα Ελλάδος.
Και αν αρχίσουν να καταργούνται λίγοι, ακόμη και οι πιο άχρηστοι εξ αυτών, δεν πρόκειται να τελειώσουν διότι πολύ γρήγορα θα φτάσουμε στο γιατί να καταργηθεί αυτός και όχι ο άλλος… Άλλωστε μια διεθνής επιτροπή κύρους μπορεί πολύ εύκολα να περιγράψει την χρησιμότητα του κάθε Δημόσιου οργανισμού… Αλλά και ο καθημερινός πολίτης δια της όποιας επίσκεψής του σε υπουργεία, υπηρεσίες, Νοσοκομεία, οργανισμούς και άλλα ευαγή ιδρύματα εύκολα διαπιστώνει το πόσο χρήσιμα ή άχρηστα είναι…
Στην απώτατη εκδοχή του το μικρό κράτος φθάνει σε τρία πράγματα, τη Δικαιοσύνη (ταχεία και αδέκαστη), το Στρατό (εθνική άμυνα), και την αστυνομία (προστασία του πολίτη). Βεβαίως είμαστε πολύ μακριά, αλλά αν αρχίσει η αξιολόγηση της χρησιμότητας των δημόσιων οργανισμών για τους πολίτες, του κόστους που συνεπάγονται και της κατάργησης των εμφανώς άχρηστων δομών, σίγουρα θα τρίβουμε τα μάτια μας… Ο καθένας το καταλαβαίνει…
Χαμηλή Φορολογία. Το δεύτερο που είναι απολύτως απαραίτητο είναι η χαμηλή φορολογία. Δεν είναι δυνατόν οι πραγματικά εργαζόμενοι (οι Άτλαντες) να τροφοδοτούν τους υψηλούς μισθούς της νομενκλατούρας, οι οποίοι τα παίρνουν-αρπάζουν χωρίς να εργάζονται επί της ουσίας. Αλλά και χωρίς να ρισκάρουν τίποτα.
Επιπλέον οι παραγωγοί πλούτου έχουν δικαιώματα επί των κερδών που παράγουν, όταν τα παράγουν. Διότι ως γνωστόν δεν υπάρχουν μόνο τα κέρδη, υπάρχουν και οι ζημιές, τις οποίες δεν μπορεί να φορτώνεται κανένας φορολογούμενος αλλά μόνο οι επιχειρηματίες και οι χρηματοδότες τους. Όσο δικά τους οφείλει να είναι τα κέρδη άλλο τόσο και οι ζημιές… Αυτά είναι από τα πράγματα που φοβούνται οι διαπλεκόμενοι ψευδο-επιχειρηματίες- σφετεριστές του χρήματος. Είναι αυτοί που συνδεδεμένοι με το κράτος κάνουν ακριβές δουλειές πολύ συχνά με κρατικές χρηματοδοτήσεις… Και λογίζονται ως ιδιωτική οικονομία ενώ είναι οι χειρότερα διαπλεκόμενοι…
Η χαμηλή φορολογία σημαίνει ακριβώς αυτό: Ότι το κράτος σέβεται το δικαίωμα του κάθε παραγωγού πλούτου επί των κερδών που επιτυγχάνει στην Αγορά. Όταν υπάρχει σεβασμός στα κέρδη αλλά και αποδοχή των τυχόν ζημιών, είναι και εκεί που γίνεται το μεγάλο βήμα. Η κοινωνία αρχίζει να προχωρά προς την παραγωγικότητα, την ευθύνη, την αριστεία…
Και δεν μπορεί να είναι αλλιώς, αν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία δεν βρει αγοραστές, δεν μπορεί να υπάρξουν κέρδη. Κατά συνέπεια όποιος επιχειρεί να παράγει κάτι είναι υποχρεωμένος να είναι ποιοτικός, συνεπής, υπεύθυνος και κατά το δυνατόν άριστος… Αν θέλει να κερδίσει… Όταν εμπλέκεται το κράτος, και στην Ελλάδα έχουμε πολλά παραδείγματα κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας δηλαδή ψευδο-επιχειρηματικότητας, γίνονται αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Κουφάρια αλλά Πειραϊκή-Πατραϊκή και Σκαραμαγκά…
Εξυπακούεται ότι όσοι επιχειρούν να παράγουν κάτι, για να το πουλήσουν στην ελεύθερη αγορά, δεν θα το κάνουν για να πληρώσουν το μισθό του Αξιοτίμου Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού κ. Καρανίκα. Θα το κάνουν για να βελτιώσουν τη ζωή τους και να αυξήσουν την περιουσία τους. Θα το κάνουν για να πλουτίσουν όχι για να τους τα αρπάξουν νόμιμα οι λογής λογής άεργες και αδρά αμειβόμενες νομενκλατούρες. Και αυτή η προσπάθειά τους να πλουτίσουν αξίζει κάθε τιμή και σεβασμό και είναι μια κατ’ εξοχήν ΗΘΙΚΗ στάση η οποία σπιλώθηκε και σπιλώνεται ανελέητα και επιτυχώς από τους διάφορους αριστερούς κολεκτιβιστές και λαϊκο-δεξιούς κρατιστές…
Φιλικότητα στην επιχειρηματικότητα. Με δεδομένα τα δύο προηγούμενα (Μικρό Κράτος, Χαμηλή Φορολογία) η φιλικότητα στην επιχειρηματικότητα είναι το εύλογο συνεπαγόμενο. Πως θα ζήσουν οι άνθρωποι αν δεν υπάρχουν επιχειρήσεις που να παράγουν αγαθά; Δεν γίνεται. Και δεν γίνεται, πολύ περισσότερο, όταν υπάρχει ένα μικρό κράτος που σέβεται την παραγωγή και τα κέρδη των ανθρώπων που τα παράγουν. Τότε οι άνθρωποι θα κινητοποιούνται για να παράγουν, να δημιουργήσουν, να επεκταθούν για να βελτιώσουν τις συνθήκες τις δική τους ζωής και όχι βέβαια τη ζωή της κάθε κρατικής νομενκλατούρας… που θέλει να τα πάρει-αρπάξει…
Και τότε είναι που εμφανίζεται η έκρηξη του επιχειρείν, οι καινοτομίες, οι δημιουργικές συνεργασίες… Είναι τότε που οι χώρες που εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές γίνονται από κομπάρσοι του παγκόσμιου χωριού, πρωτοπόροι στον κόσμο… Τότε εμφανίζεται η έκρηξη των επενδύσεων…
Ακόμη και με αυτά τα λίγα γίνεται σαφές ότι το τρίπτυχο Μικρό κράτος, χαμηλή φορολογία, φιλικότητα στην επιχειρηματικότητα είναι αυτό που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα.
Θεωρώ όμως ότι ανακύπτουν δυο σημαντικά ερωτήματα:
Ι. Γιατί δεν προβάλλεται αυτό το τρίπτυχο ή άλλα παρόμοια από τις φιλελεύθερες και τις φο-φιλελεύθερες ηγεσίες;
ΙΙ. Τι ποσοστό του πληθυσμού θα συγκινούσε ένα τέτοιο ξεκάθαρο μήνυμα-πρόταγμα;
Οι δικές μου απαντήσεις είναι:
Ι. Οι διάφορες ηγεσίες δεν τα λένε διότι δεν κατέχουν τη σχετική θεωρία για να αναδείξουν το φιλελεύθερο όραμα και γιατί είναι κι’ αυτές μέσα στον κρατισμό. Ο βαθύτερος στόχος τους είναι να αναρριχηθούν στην εξουσία όχι για να αποδώσουν ελευθερίες στην κοινωνία αλλά για να οικειοποιηθούν και αυτοί τις προσόδους που εμπεριέχει η κατάληψη της εξουσίας. Έτσι ούτε ένα φιλελεύθερο σύνθημα της προκοπής δεν μπορούν να αναδείξουν όπως αυτό το Μικρό κράτος, χαμηλή φορολογία, φιλικότητα στην επιχειρηματικότητα.
Και ΙΙ. Το ποσοστό που θα συγκινούσε ένα τέτοιο σύνθημα και μάλιστα στις μέρες μας δεν μπορεί να είναι λιγότερο από 15% του πληθυσμού, το οποίο φυσικά απέχει από τα θλιβερά ποσοστά που πήραν κατά καιρούς.
Και εδώ είναι η εργασία που απαιτείται να γίνει. Να μεταφερθεί δηλαδή το σύνθημα στην κοινωνία, στους υπαρκτούς αλλά και στους υπό εκκόλαψη Άτλαντες και φυσικά να υπάρξει σθεναρή προβολή και διεκδίκησή του…
Ποιος όμως μπορεί να το κάνει εκτός από τους Άτλαντες; Κανένας άλλος και γι’ αυτό είναι απαραίτητο να κινητοποιηθούν για να μην θαφτούν για μια ακόμη φορά από την σκόνη του κοινού καλού των κρατιστών…
Υπάρχουν διαθέσιμοι;….
*Ως ΑΤΛΑΝΤΕΣ ορίζω τους ανθρώπους που παράγουν πλούτο (εμπορεύσιμες αξίες) και φυσικά ο όρος είναι δάνειος από το γνωστό βιβλίο της Ayn Rand, Ο ΑΤΛΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ
**O Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη
