Με μονολιθικό και μονοδιάστατο τρόπο έχει παγιδευτεί ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας στη λογική Διαρκούς και αδιάλειπτης αναζήτησης πόρων με τη γνωστή μεθοδολογία των συνεχών περικοπών και των αυξήσεων φόρων.
του Αντώνη Ζαΐρη
Αυτό βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν λογίζεται ως ανάπτυξης γι αυτό και η κρίση δεν θα έχει τελειωμό καθώς δεν είναι προϊόν μιας μηχανιστικής εντελλόμενης διαδικασίας.
Σε μια χώρα χρεοκοπημένη με την οικονομία σε σφιχτή αγκαλιά με το κράτος δώσαμε βαρύτητα σε αυξήσεις φόρων και περικοπές αφού πρώτα της βαφτίσαμε μεταρρυθμίσεις. Σημειωτέον ότι από το 2010-2015 έχουν περάσει από τη Βουλή 59 μεταρρυθμιστικοί νόμοι και οι μεταρρυθμίσεις ακόμα αναζητούνται.
Είναι αλήθεια ότι σε οικονομίες σαν τη δική μας με ανεργία στο 25% και αποπληθωρισμό στο 1,5% είναι απαραίτητες οι δημόσιες επενδύσεις των 6,75δις που είναι διαθέσιμες από το ΠΔΕ για να τονώσουν την οικονομία και η άμεση παροχή ρευστότητας με ποσοτική χαλάρωση από τη στιγμή που τα ελληνικά ομόλογα και συγκεκριμένα το 33% αυτών θα γίνονται δεκτά ως ενέχυρο από την Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα. Με τους αυξημένους φόρους συντελείται ένα διαρκές έγκλημα. Η πορεία του ΦΠΑ από το 2009 είναι μια πορεία τρέλας. Από το 9% στο 13% και από το 19% στο 23%. Ενώ η έμμεση φορολογία εκτοξεύτηκε τα έσοδα μειώθηκαν πέρυσι κατά 6 δις. Η παραοικονομία οργιάζει στα 55 δις και τα διαφυγόντα έσοδα των ταμείων του κράτους στα 22δις.
Δεν αρκούν από την άλλη ούτε η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού όσο και ο περιορισμός του Δημοσίου για την πολυπόθητη ανάπτυξη χρειάζεται αφενός ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με εφαρμογή κλαδικών πολιτικών και προσανατολισμό στα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και αφετέρου ανάληψη επενδυτικών πρωτοβουλιών με σοβαρά φορολογικά κίνητρα που σημαίνει μονοψήφιος φορολογικούς συντελεστές.
Η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει με επιπόλαιες κομματικές ρητορείες και οι μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις αφού μόνιμα λείπει η Εθνική ατζέντα και σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Η κρίση δεν έχει κυκλικό αλλά διαρθρωτικό χαρακτήρα. Δεν τίθεται θέμα συζήτησης αλλά παραγωγής, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Για να οδηγηθούμε σε μια υγιή διαχρονική ανάπτυξη χρειάζεται σχεδιασμένη δημιουργική αναρχία.
Σχεδιασμένη γιατί εφτά χρόνια βαθιάς ύφεσης, παραγωγικής αποδυνάμωσης, κοινωνικής υποβάθμισης, φτώχειας και ανεργίας επιβάλλουν σήμερα όσο ποτέ την ύπαρξη ενός σχεδίου που να στηρίζεται στη δημιουργία κλίματος και ικανών προϋποθέσεων ανάπτυξης.
Δημιουργική γιατί οφείλουμε ως πολιτικό σύστημα να δώσουμε κίνητρα σε τομείς με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης. Και όταν λέμε κίνητρα όχι μόνο φορολογικά, ασφαλιστικά, διοικητικά, υποστηρικτικά αλλά και κίνητρα για συνέργιες, συνεργασίες, ισχυρές ενώσεις με αφομοίωση τεχνολογικών καινοτομιών και προκλήσεων.
Αναρχία γιατί πρέπει να αφήσουμε την επιχειρηματικότητα ελεύθερη χωρίς περιορισμούς και περιττούς παρεμβατισμούς ώστε να μεγαλουργήσει το ευ επιχειρειν, με όπλα τη φαντασία, το όραμα, τον δυναμισμό, την ευελιξία και την ευφυΐα.
