Του Μιχάλη Τζανάκη
Πίσω από το σχολείο της γειτονιάς μου μια μικρή κρεμάστρα και μια πρόχειρη και μικρή «ζωγραφιά» με μια μικρή ταμπέλα που αναγράφει «εδώ αφήνετε καθαρό φαγητό για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη»!
Σε πολλά άλλα σημεία της δικής μας και όχι μόνο πόλης ξεφυτρώνουν τέτοιες «νησίδες» ελπίδας και αλληλεγγύης με την ίδια συχνότητα που πριν 3-4 χρόνια ξεφύτρωναν καταστήματα με κακόγουστες επιγραφές «αγοράζω χρυσό». Εκείνο το «μαυραγορίτικο» σκηνικό, προμήνυε το μέλλον της κοινωνίας μας, και να που ήρθαμε στους «τοίχους της καλοσύνης»!
Αφήστε, λοιπόν, καθαρό φαγητό για τους άπορους, που είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Γιατί; Γιατί κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό· κι έγιναν τόσο γρήγορα όλα αυτά! Καλό θα ήταν απέναντι από τους ζωγραφισμένους «τοίχους της καλοσύνης» να υπάρχουν και «τοίχοι του αίσχους» και καθένας άπορος, που διακριτικά παίρνει το φαγητό του αλληλέγγυου συμπολίτη του, να πηγαίνει παραδίπλα στον άλλον «τοίχο» και να γράφει περιληπτικά την δική του «ιστορία». Να γράψει ανώνυμα μεν, δημόσια δε, πως βρέθηκε να αναζητά τροφή σε διάφορους «τοίχους», ζωγραφισμένους με θλίψη και παράπονο.
Κι ύστερα να περνούν πολλοί, πάρα πολλοί να αφήνουν λίγο φαγητό και παράλληλα να διαβάζουν τις «ανώνυμες» ιστορίες των αποδεκτών της λίγης τροφής που άφησαν πριν λίγο.
Ποιος να το περίμενε άραγε; Ποιος θα φανταζόταν ότι σ’ αυτή την ευρωπαϊκή χώρα που ευτυχώς δεν «πτώχευσε»- για κάποιους- θα γεμίζαμε … κρεμάστρες με πλαστικά δοχεία πρόχειρου φαγητού, θα λειτουργούσαν «κοινωνικά» ιατρεία, «κοινωνικά» φροντιστήρια, «κοινωνικά» παντοπωλεία, πολύ απλά γιατί το κράτος δεν παρέχει καμιά κοινωνική πρόνοια πλέον, αφού σκοπός είναι να βγουν τα «νούμερα» για την αξιολόγηση.
Παρακολουθώντας την επικαιρότητα και την «τραγωδία» που διαδραματίζεται γύρω μας, αναλογίζομαι πόσο κοντά βρίσκεται σήμερα ο πολίτης του κόσμου στη θυματοποίησή του από τους πολιτικούς «γκάγκστερς» που πανηγύριζαν πριν δυο περίπου δεκαετίες τη «Νέα Τάξη» και το γκρέμισμα του «ολοκληρωτισμού»! Τι ειρωνεία να στήνονται «φράκτες» στην Ευρώπη που πανηγύριζε το γκρέμισμα του «τείχους του αίσχους», για να έρθουμε σήμερα να ζητάμε επιτακτικά την ανέγερση αντίστοιχων «τειχών».
O tempora, o mores
