Η απόφαση της τελευταίας έκτακτης Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης περιλάμβανε, ανάμεσα στα άλλα προαπαιτούμενα για την έγκριση έναρξης διαπραγματεύσεων, άμεσα μέτρα για το συνταξιοδοτικό. Η ακριβής φράση ήταν “άμεσα μέτρα για τη βελτίωση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού συστήματος ως μέρος συνολικού προγράμματος μεταρρύθμισης των συντάξεων”.
Ξέραμε όλοι ότι ένα από τα πρώτα μέτρα θα ήταν η φορολόγηση των αγροτών. Εχθές μάθαμε, από τα χείλη του ίδιου του Ευκλείδη Τσακαλώτου, πως “οι αγρότες δεν πρόκειται να φορολογηθούν”. Η αυθόρμητη σκέψη πού έκανα, μόλις το άκουσα, ήταν “Μα γιατί; Για ποιο λόγο οι αγρότες δεν θα φορολογηθούν; Ειδικά τώρα που αναμένεται η χειρότερη φοροκαταιγίδα όλων των εποχών και θα πληρώνουν φόρους και τα πεζοδρόμια!”.
Ναι, ξέρω! Οι αγρότες κάνουν μια πολύ δύσκολη δουλειά, υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, με μεγάλες στερήσεις και για το καλό όλης της χώρας. Είναι ευρύτατα γνωστή η “καραμέλα”. Αυτό που ξεχνούν (πολύ βολικά) όσοι την χρησιμοποιούν όμως, είναι πως, αντίθετα με τα περισσότερα επαγγέλματα, οι αγρότες αποζημιώνονται από την Πολιτεία (δηλ. από εμάς τους υπόλοιπους) για τυχόν καταστροφές που θα τους συμβούν. Όπως επίσης ότι, εκτός από τα κανονικά τους εισοδήματα, εισπράττουν παχυλότατες επιδοτήσεις. Σαν να λέμε ότι ένας μισθωτός, μια φορά τον χρόνο, παίρνει bonus 12 μισθούς μαζεμένους. Και καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να μην θυμηθώ τα σακιά με το βρεγμένο μπαμπάκι ή τις πέτρες μέσα στο σιτάρι. Ή τα τόσα άλλα…
Αλλά ακόμη και αν δεχθούμε πως οι αγρότες χρειάζονται στήριξη πέρα από τις επιδοτήσεις, γιατί αυτή πρέπει να δίνεται προκαταβολικά; Γιατί θεωρούνται οι αγρότες διαφορετικοί από όλους τους άλλους πολίτες; Δεν μπορεί να σχηματιστεί μία διαδικασία που να λαμβάνει υπόψιν της διάφορες παραμέτρους και να στηρίζει εκείνους που το έχουν πραγματικά ανάγκη; Αφού έχουν πληρώσει τους φόρους τους όπως (θα έπρεπε να) κάνουν όλοι όσοι ζουν σε αυτή την χώρα; Και έτσι το φορτίο να μοιραστεί και σε εκείνους τους αγρότες που δεν χρειάζονται στήριξη;
Πάντως, αν ήταν μόνο η περίπτωση των αγροτών, δεν θα διαμαρτυρόμουν. Οι ανθρώπινες κοινωνίες (λίγο περισσότερο η ελληνική) απέχουν πολύ από το να είναι τέλειες. Όμως, λίγο αργότερα, πάλι από το βήμα της Βουλής, πάλι ο ΥΠΟΙΚ, έδωσε διαβεβαιώσεις πως δεν θα γίνουν πλειστηριασμοί μέχρι τις 31/12/2015. Ασυναίσθητα θυμήθηκα πληροφορίες και δημοσιεύματα των τελευταίων δύο ημερών, σύμφωνα με τα οποία, κυβερνητικά στελέχη διαβεβαιώνουν ότι θα βρεθεί τρόπος να περάσει νόμος που θα εξασφαλίζει την μη διενέργεια πλειστηριασμών για τα επόμενα χρόνια. Την ίδια ημέρα που είχε κατατεθεί το νομοσχέδιο για την αλλαγή του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που διευκολύνει σημαντικότατα την πραγματοποίησή τους. Δηλαδή ενώ ψηφίζεται ένας νόμος, ήδη εξελίσσεται η διαδικασία για την αδρανοποίησή του. Εδώ αυτό που σκέφθηκα ήταν πολύ πιο απλοϊκό. “Μα γιατί; Όλους όσοι πληρώνουν κανονικά τις υποχρεώσεις τους, δεν τους γέννησε μάνα; Τι παραπάνω έχουν αυτοί από τον καθένα που προσπαθεί σκληρά για να είναι συνεπής;”.
Όπως είπα ήδη, η ελληνική κοινωνία μόνο τέλεια δεν είναι. Και είναι μέσα στην νοοτροπία του Έλληνα να ζητά “χάρες” και μια “ειδικότερη μεταχείριση”. Είναι κατανοητό για όποιον ξέρει την Ελλάδα. Βέβαια πρόκειται για κάτι που πρέπει ν’ αλλάξει. Γιατί αν δεν αλλάξει το μπάχαλο θα συνεχίζεται στον αιώνα τον άπαντα. Απαιτεί όμως χρόνο και μέθοδο γιατί έχουμε να κάνουμε με ζήτημα νοοτροπίας. Και αυτά δεν αλλάζουν ούτε από την μια στιγμή στην άλλη, ούτε εύκολα. Την δεδομένη χρονική στιγμή όμως και στις συγκεκριμένες περιπτώσεις μιλάμε για προαπαιτούμενες δράσεις, ώστε να σωθεί η χώρα. Χωρούν σε τέτοιες ώρες πολιτικά και ψηφοθηρικά παιχνίδια; Δεν εννοώ δε μόνο τους πολιτικούς. Διότι ξέρω ότι τις τελευταίες μέρες έχουν ανάψει τα τηλέφωνα των βουλευτών. Και όχι μόνο αυτών από την επαρχία, με αγρότες και “αγρότες” ψηφοφόρους. Αλλά και αυτών με αντίστοιχους “αναξιοπαθούντες δανειολήπτες”. Που καλούσαν από την δροσιά του (απλήρωτου) εξοχικού τους…
Μετά την απόφαση της 13ης Ιουλίου, αισθάνθηκα πολύ αισιόδοξος. Τα πράγματα έμοιαζαν και είναι πολύ δύσκολα μεν, τρόποι και λύσεις υπάρχουν πολλοί δε. Αρκεί να υπάρξει θέληση, ενότητα και ομοθυμία για να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά. Όλα τα άλλα βρίσκονται. Από την επόμενη κιόλας μέρα όμως, “μετράω” δηλώσεις, καταστάσεις και γεγονότα που “ψαλιδίζουν” αυτή την αισιοδοξία. Που, αργά αλλά σταθερά, με κάνουν να σκέφτομαι πως η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν θέλουν να σωθούν. Πως προτιμούν να κρατήσουν ο καθένας τα μικροσυμφέροντα και τα βολέματά του και να πάνε όλοι μαζί αγκαλιά με αυτά στον πάτο. Και που με οδηγούν στο ν’ αρχίσω να δέχομαι πως δεν υπάρχει ελπίδα. Πως δεν υπάρχει σωτηρία. Ευτυχώς δεν έχω πεισθεί ακόμη. Μακάρι να μην πεισθώ ποτέ. Διότι ξέρω τι πραγματικά θα σημαίνει αυτή η συγκεκριμένη καταστροφή. Αλλά όσο θα βλέπω κάποιους Έλληνες να θεωρούν τους υπόλοιπους παιδιά ενός κατώτερου Θεού…
Πέτρος Λάζος
