Ας κάνουμε μια γενική επισκόπηση των τελευταίων μηνών και ας βγάλουμε τα συμπεράσματα μας.
Πριν 5 μήνες εκλέχθηκε μια νέα κυβέρνηση,πρώτη φορά αριστερή στην Ελλάδα (έστω και με τη συμμετοχή και στήριξη των δεξιών ΑΝ.ΕΛ),που διακύρητε προεκλογικά ότι θα σκίσει τα μνημόνια,θα καταργούσε με έναν νόμο και ένα άρθρο τους εφαρμοστικούς νόμους και τον ΕΝ.Φ.Ι.Α που φέρανε ένα μεγάλο μέρος του λαού μας σε κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης,θα διαπραγματευτεί σκληρά ΜΕΣΑ στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη,για την καλυτέρευση του μείγματος πολιτικής υπέρ των φτωχών και αδυνάτων και σε βάρος όλων εκείνων που είτε πλούτισαν στην διάρκεια της κρίσης,είτε δεν πλήρωσαν το ανάλογο αντίτιμο.
Τι έγινε λοιπόν,μετά την εκλογή της?Δεν σκίστηκε κανένα μνημόνιο,δεν καταργήθηκε κανένας εφαρμοστικός νόμος και ΕΝ.Φ.Ι.Α.Αντίθετα φάνηκαν απόλυτα συνεπείς στις προεκλογικές δεσμεύσεις για την επαναπρόσληψη των απολυμένων,την επαναλειτουργία της ΕΡΤ,την αποφυλάκιση βαριά πασχόντων ισοβιτών,την επέκταση από 70 σε 100 των δόσεων σε όσους χρωστούν στο Δημόσιο.
Επί 4 μήνες ο ΥΠ.ΟΙΚ(αφού πρώτα για επικοινωνιακούς λόγους βάφτισε την Τρόικα-Θεσμούς,το μνημόνιο-πρόγραμμα και πήρε τον Φλεβάρη μια 4μηνη παράταση για την επαναδιαπραγμάτευση του),περιέφερε το αυτάρεσκο χαμόγελο του,μαζί με τις θεωρίες πολιτικής επιστήμης που διδάσκει και τη δημιουργική του ασάφεια,στους “θεσμούς”,προσπαθώντας να τους πείσει για την ορθότητα των λεγομένων του.Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνοι-πραγματιστές όντας και σκληροί τεχνοκράτες-ζητούσαν νούμερα και μέτρα για να “βγει ο λογαριασμός”.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να χαθεί αυτό το 4αμηνο,με τις γνωστές συνέπειες στην πραγματική οικονομία και στις επιχειρήσεις (ουσιαστική στάση πληρωμών του Δημοσίου στο εσωτερικό,”στέγνωμα της αγοράς”,εξαναγκαστικό δανεισμό από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων προκειμένου να πληρώνονται μισθοί,συντάξεις και οφειλές προς το Δ.Ν.Τ κλπ) και να αναγκασθεί ο Πρωθυπουργός να τον αποσύρει (?) ουσιαστικά,βάζοντας στη διαπραγματευτική ομάδα τον Δραγασάκη,τον Τσακαλώτο και τεχνοκράτες (δηλώνοντας μάλιστα πως τώρα ξεκινάει η πραγματική διαπραγμάτευση).
Δούλεψαν τον τελευταίο μήνα πάνω σε αριθμούς και όχι θεωρίες,με ουσιαστικό αποτέλεσμα να προσεγγίζουμε σε μια βαριά και επώδυνη συμφωνία,ύψους περίπου 8 δισεκατομμυρίων για τα δύο επόμενα χρόνια (που θα πληρώναμε και πάλι οι ίδιοι,μιας και είχαν την μορφή των άμεσων ή έμμεσων φόρων κατά 95% και 5% με μειώσεις δαπανών).Ηταν η ΔΙΚΗ μας πρόταση,με την υπογραφή του Πρωθυπουργού μας που κατατέθηκε στο τραπέζι των συνομιλιών και την υποδέχθηκαν με συγκρατημένες δηλώσεις του τύπου “είναι μια βάση για συζήτηση”,οι δανειστές μας.
Και πάνω που ήμασταν κοντά σε μια επώδυνη μεν,απαραίτητη δε (σύμφωνα με δηλώσεις πρωτοκλασάτων υπουργών όπως ο Σταθάκης την Παρασκευή 26 του Ιούνη!) και ο τεχνοκράτης Χουλιαράκης διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες για λογαριασμό της κυβέρνησης,την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός μας βιάστηκε να προκηρύξει δημοψήφισμα με το δίλημμα του “ναι” ή “όχι” στο κείμενο που ισχυρίστηκε πως του παρέδωσαν σαν τελεσίγραφο,αλλά που δεν είχε καμία υπογραφή από κάτω (και άρα δεν ήταν το τελευταίο,ούτε τελεσίγραφο,αλλά μια ακόμη πρόταση συζήτησης στην διαπραγμάτευση που ήταν σε εξέλιξη).Ο ίδιος άνθρωπος που όταν ο ΓΑΠ,ήταν έτοιμος να κάνει δημοψήφισμα το 2011,έλεγε ότι
“Έχω την αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και βγάζει από το μανίκι έναν υποτιθέμενο άσσο και το γνωρίζαμε καιρό και δεν ήταν κάτι καινούργιο για εμάς….Πρόκειται για ένα τρικ το οποίο έχει σαν στόχο να αποφύγει ο κ. Παπανδρέου την άστατη πτώση…..Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι αν επιχειρήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να θέσει τέτοια διλλήματα, η πραγματική και όχι η υποθετική πτώχευση θα επισυμβεί πολύ πριν φτάσουμε στην κάλπη………..”
Εύλογες οι απορίες που δημιουργούνται.
Γιατί τώρα το δημοψήφισμα που τελειώνουν οι προθεσμίες και λήγει το τρέχον πρόγραμμα και όχι καιρό πριν,θα είχαμε τον χρόνο να το”εκμεταλλευτούμε” (όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα του) ?
Γιατί δημοψήφισμα τόσο εσπευσμένα,ενώ την ίδια στιγμή,ο ίδιος ο Τσίπρας είχε αφήσει άνθρωπο του (Χουλιαράκη) στις Βρυξέλλες να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις?
Ποιος ο λόγος για ένα δημοψήφισμα,που δεν έχει αντικείμενο πλέον,μιας και τις προτάσεις τις απέσυραν οι θεσμοί,αλλά και εξ αρχής δεν είχε νόημα,αφού χωρίς υπογραφή από τους δανειστές,δεν είχε χαρακτήρα take it or leave it?
Γιατί χάθηκαν μέσα στην δημιουργική ασάφεια,4 μήνες και περιμέναμε όταν πλησίαζε να λήξει η παράταση του τρέχοντος προγράμματος που πήραμε στις 25 Φλεβάρη?
Κάποιος κακόβουλος θα υπέθετε πως όλα αυτά έγιναν βάση προγράμματος και σχεδίου,να μας αναγκάσουν με τη δική μας ψήφο,να οδηγηθούμε εκουσίως στη δραχμή.
Ένας κακοπροαίρετος θα μπορούσε να πει,πως ο Βαρουφάκης είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του,αυτό που διακύρητε από το 2010,ότι δηλαδή η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας,είναι η επιστροφή στη δραχμή.
Κάποιος άλλος ίσως έλεγε πως ο Τσίπρας “φοβούμενος” πως οι θεσμοί θα μπορούσαν το Σάββατο που υπήρχε Euroworking και Eurogroup,να προσεγγίσουν στις θέσεις των προτάσεων που υπέβαλε ενυπόγραφα,οπότε θα ήταν αναγκασμένος να τις δεχθεί και αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσε να περάσει από το κόμμα του,τον Λαφαζάνη,τις Αριστερές συνιστώσες και την κοινοβουλευτική του ομάδα και προτίμησε την ρήξη με τους εταίρους,από τη ρήξη με το ίδιο του το κόμμα
Ο κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται τι θα γίνει την Δευτέρα,μετά το δημοψήφισμα,είτε είναι “ναι”,είτε “όχι”,η ετυμηγορία της ψήφου μας.Τι δηλαδή θα αλλάξει αν υπερισχύσει το “όχι” που προτείνει η Κυβέρνηση και τι το “ναι”
Το ερώτημα είναι,επί ποιου τελικά διλήμματος καλούμαστε να πούμε “ναι” ή” όχι”,μιας και το κείμενο των θεσμών ,όχι μόνο δεν ήταν η τελική τους πρόταση,αλλά αποσύρθηκε κιόλας?
Ο μεγαλύτερος φόβος είναι,όχι μια πιθανή φτωχοποίηση μας,αλλά ο Εθνικός διχασμός σε “νενέκους” και πατριώτες,σε Γερμανοτσολίαδες και Αντιστασιακούς,σε Έλληνες και προδότες.Οι μεγαλύτερες συμφορές που συνέβησαν σε τούτο τον τόπο,ήταν όταν μας διαίρεσαν,όταν μας έφεραν αντιμέτωπους τον έναν από τον άλλο,όταν δεν μιλιόντουσαν αδέρφια,φίλοι,γείτονες μεταξύ τους ή ακόμη και πολέμησαν ο ένας απέναντι στον άλλον.
Ας προσεγγίσουμε λοιπόν με λογική την κάλπη που στήσανε με ένα ανύπαρκτο δίλημμα,να απαντήσουμε στο πραγματικό διακύβευμα τούτης της ψήφου.Όχι με φόβο,θυμό,εκδίκηση.Δεν είμαστε απέναντι σε κανέναν,παρά μόνο στην Ιστορία και στο μέλλον της χώρας.Ας αναλογιστούμε σε ποια χώρα θέλουμε να ζήσουμε.Της δραχμής ή του ευρώ.
Μόδεστος Ποζιάδης
