Του Άγη Βερούτη*
Πριν χρόνια, στην αρχή της κρίσης, όταν όλοι εμείς της παραγωγικής οικονομίας τρώγαμε το ένα χαστούκι μετά το άλλο, έψαχνα να βρω κάποιον να έχει γράψει όλα εκείνα που περνάγαμε καθημερινά, εμείς που βρισκόμαστε στο σημείο που ακουμπάει το λάστιχο στην άσφαλτο της οικονομίας. Δεν έβρισκα, και έτσι αποφάσισα να γράψω εγώ.
Όχι από περηφάνια ούτε από θυμό. Από ανάγκη. Από την ανάγκη να υπάρχει μια φωνή, έστω και η δική μου όσο επίπονο και αν είναι να γράφει κάποιος για τα κακώς κείμενα, για να καταλάβει η κοινωνία τι πραγματικά σημαίνουν εκείνες οι αποφάσεις της πολιτικής και της γραφειοκρατίας για τον καθημερινό άνθρωπο.
Έκτοτε έγραψα για την κυρία Μαίρη, που έκλεισε το περίπτερο, για τον Μάκη, που βαστάει ακόμα το μαγαζί του παρά τις έντονες προσπάθειες του κράτους να τον κλείσει, για τον Χάρη που έκλεισε την επιχείρηση χονδρικής-λιανικής και δουλεύει στα 67 του νυχτερινή βάρδια στο περίπτερο για να συμπληρώσει τα ένσημα που του λείπουν, για το Γιώργο που χρεοκόπησε όταν οι επιταγές του έμειναν απλήρωτες γιατί δεν κατάφερε να εισπράξει εγκαίρως σε μια οικονομία με κλειστές τράπεζες, αποκλεισμένη από τα ευρωπαϊκά QE, με μια δαιδαλώδη γραφειοκρατία και μια συστημική διαφθορά που στόχο είχε να ξεπατώνει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία.
Έγραψα για την υπερφορολόγηση και την φοροδιαφυγή επιβίωσης. Έγραψα για την δεύτερη ευκαιρία και την εκκαθάριση των αποτυχημένων επιχειρήσεων που απέτυχαν απελευθερώνοντας τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες να ξαναδοκιμάσουν σοφότεροι να δημιουργήσουν πλούτο. Έγραψα για την αγωνία του μικρομεσαίου στις 26 κάθε μήνα που έχει 5 μέρες να μαζέψει τα χρήματα για να πληρώσει το κράτος ανεξάρτητα αν τα τιμολόγιά του είναι ανείσπρακτα. Έγραψα για αυτούς που έχαναν τις οικογένειες τους γιατί ξώκειλαν οικονομικά στο τοξικό οικονομικό περιβάλλον που δημιούργησε η κρίση. Έγραψα για την λαίλαπα του κρατισμού και του επιδοματισμού.
Έγραψα για το ριχτάδικο του ΟΑΕΕ και την εγκληματική οργάνωση που λειτουργούσε εναντίον της οικονομίας. Έγραψα για τη μεσαία τάξη που ψυχορραγεί στα νύχια του κρατισμού, της υπερφορολόγησης και της γραφειοκρατίας.
Έγραψα για τη σημασία της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας στη δημιουργία και διατήρηση θέσεων εργασίας σε μια οικονομία. Έγραψα για την απελευθέρωση της καταπιεσμένης και υπερ-ρυθμισμένης οικονομίας μας. Έγραψα για την ευημερία φιλελεύθερων οικονομιών όπως των ΗΠΑ που έζησα και δούλεψα για σχεδόν δυο δεκαετίες.
Μέσα από αυτή τη διαδρομή εσύ μου είπες να προχωρήσω, να συνεχίσω να δείχνω τα στραβά και να προτείνω τις λύσεις. Εσύ.
Μέσα από αυτό τον δρόμο άρχισαν να ακούνε και άλλοι αυτά που έλεγα με ταπεινότητα και απόγνωση, άρχισαν να με ρωτάνε πώς μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα αφού γνώριζα την πραγματική διάσταση της παθογένειας που ζούμε.
Έτσι κατέληξα να είμαι υποψήφιος για την ευρωβουλή, ως η φωνή σου, εσένα που συντηρείς το 90% των θέσεων της χώρας αλλά σε αντιμετωπίζουν σαν φορολογικό υποζύγιο, σαν πράγμα.
Έτσι σου ζητώ τον τέταρτο σταυρό την Κυριακή.
Ούτε ο πρώτος με νοιάζει, ούτε ο δεύτερος και ο τρίτος. Ο τέταρτος μου αρκεί.
Από την πλευρά μου αν καταφέρω να εκλεγώ θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι την μεσαία τάξη της χώρας, την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας, την διατήρηση της χώρας με τα σημερινά της σύνορα και εθνική κυριαρχία, χωρίς ποτέ να αφήσω κανένα να ξεχάσει πού βασίζεται η οικονομία της χώρας: στους δικούς σου ώμους και τις δικές σου ιδέες, τον δικό σου πόνο και στις δικές σου αγωνίες.
Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.
*Ο Άγης Βερούτης είναι μηχανολόγος μηχανικός, αρθρογράφος, μικρομεσαίος επιχειρηματίας και είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία.
